5 typisch Japanse elementen in Tales of Xillia 2

JRPG is niet voor niets een apart genre. De Japanse variant van de Role Playing Games onderscheidt zich door een aantal unieke elementen die in Westerse games vrijwel niet aan bod komen. De Tales franchise is zo'n JRPG die barst van de typisch Japanse dingen. Wat maakt de nieuwe Tales of Xillia 2 zo écht Japans?

Tales of Xillia 2 is een JRPG vormgegeven in de Japanse anime stijl. Sommige cutscenes worden weergegeven alsof het scenes zijn uit een anime aflevering. Daarnaast heb je de skits, korte gesprekken tussen de partyleden waarbij iedereen tevens zijn '2D' anime uitstraling heeft. Maar dat Tales of Xillia 2 een typische anime RPG is, zit hem niet alleen in de vormgeving. Ook andere factoren maken de game een échte Japanse game.

De mode in Tales of Xillia 2 is dan wel iets minder uitbundig dan in het eerste deel, nog altijd barst het spelvan de typisch Japanse dingetjes. Zo draagt Elize Lutus het kenmerkende schooluniform en ontbreekt het niemand aan kleurrijke tierelantijnen. Ook zul je geen enkel vrouwelijk personage een lange broek zien dragen.

Het tonen van blote huid was tot aan het begin van de 21e eeuw in Japan nog vrij taboe, dus waren blote benen en armen in de getekende anime volop aanwezig. Ook in recente games en series zijn blote vrouwenbenen nog altijd onmisbaar. Hoe korter de rokjes of broekjes hoe beter, dus zelfs de stoer geklede Leia Rolando moet het met shorts en kousen tot boven haar knieën doen.

In Tales of Symphonia had je Presea, in Tales of the Abyss had je Anise, in Tales of Xillia was het Elize en nu hebben we Elle Mel Marta. Dit zijn enkele voorbeelden van een type personage dat in elke JRPG wel weer terugkeert: de lolita. In elke Tales zit wel één klein meisje dat door de ontwikkelaars in poppenkleding is gestoken. Ook in andere JRPG's als Final Fantasy zitten er vaak een of twee uitzonderlijk jonge partyleden in je groep.

Hoewel lolita's in het échte dagelijks leven in Japan langzamerhand steeds meer uit de mode raken, zijn ze in vrijwel elke JRPG of animeserie nog wel aanwezig. Elle is notabene een van de twee protagonisten in Tales of Xillia 2 en heeft dus een zeer prominente rol. Wat ook vrij typerend is voor lolita's in JRPG's, is het feit dat ze vaak uitzonderlijk krachtig zijn voor hun leeftijd. Op welke manier Elle speciaal is, is aan het begin van de game nog niet duidelijk. Maar dat ze niet zomaar een meisje van acht is, daar valt niet over te twijfelen.

In de meeste Westerse RPG's als Dragon Age en Mass Effect vecht je tegen je vijanden in dezelfde map als waar je in rondloopt en ontdekkingen doet. Maar in vrijwel alle JRPG's ga je voor elk gevecht naar een apart combatscherm. De omgeving, die meestal erg lijkt op de map waarin je je op dat moment bevindt, is een soort mini-arena waarin jij je vijand moet verslaan. Na afloop van het gevecht krijg je een score en experience toegedeeld terwijl je partyleden hun typerende overwinningskreet roepen.

In oude JRPG's (iets wat in pokémon en Final Fantasy XIII-2 nog steeds gebeurt), had je last van 'random encounters'. Hierbij zag je de vijanden op de map niet, maar werd je op willekeurige momenten naar het combatscherm geslingerd om een paar vijanden te verslaan. Bij Tales of Xillia 2 zie je de vijand gelukkig wel rondlopen en kun je ze hier en daar ontwijken als je even geen zin hebt in een gevecht.

Toch zal je bij JRPG's als Tales of Xillia 2 merken dat je voor zeer lastige bossbattles zal komen te staan als je niet genoeg traint. Het krijgen van XP is bij JRPG's immers zelden aan het verhaal gebonden en is iets waar je helemaal zelf voor moet zorgen. De echte doorzetter kan het zich het spel zelfs zo makkelijk maken als hij zelf wil, door vroeg in het spel naar een hoog level te trainen. Maar of het spel dan nog leuk blijft...

JRPG's als Tales of Xillia 2 barsten van de typisch Japanse humor die je in menig Westerse RPG niet voorbij zal horen komen. Het meest kenmerkende zijn de lichtelijk perverse opmerkingen die over de vrouwelijke helft van je party worden gemaakt. Vreemd genoeg komen deze opmerkingen het vaaktst van niet-menselijke wezens. In Tales of Xillia en ook in Tales of Xillia 2 is dat Teepo.

Grappen over korte rokjes die opwaaien als er van rotsen worden gesprongen of opmerkingen over de tieten van Milla zullen ook in Tales of Xillia 2 niet ontbreken. Daarnaast bestaat de humor vaak uit mild leedvermaak, waarin de andere partyleden goed kunnen lachen om de blunders van een ander.

In Westerse RPG's draait het hebben van een romance vaak om seks. In The Witcher kun je zelfs kaarten verzamelen van alle vrouwen waarmee je seks hebt gehad. Hoewel er in JRPG's altijd meer dan genoeg grappen over seks worden gemaakt, zul je de werkelijke optie om seks te hebben nooit tegenkomen (tenzij je op zoek gaat naar JRPG's van een specifiek genre).

Sterker nog, romantiek hangt in veel JRPGs vrijwel altijd in de lucht, maar komt zelden ook daadwerkelijk tot uiting. De liefde tussen Emile en Martha in Tales of Symphonia: Dawn of the New World is verreweg meest romantische die je in de Tales franchise zal tegenkomen, en dan hebben we het over een hoogtepunt van een kus die zich buiten beeld afspeelt.

Ook Jude en Milla komen in Tales of Xillia 2 niet aan romantische daden toe, al wordt er vaak genoeg gehint dat de twee op die manier wel degelijk om elkaar geven.