Top 5 beste games van 2017 van Rick Dijs

Dat ik over het algemeen druk ben, is iets wat meerdere mensen uit mijn omgeving zullen beamen. Toch probeer ik zoveel mogelijk tijd vrij te maken voor gamen en met de release van de Switch kan dat ook iets meer onderweg nu. Maar wat mijn toppers waren? Dit is de top 5 beste games van 2017 van Rick!

Dat het een goed jaar was qua games, dat kunnen we in ieder geval wel stellen. Maar mijn immense backlog lijkt alleen maar té groeien en niet kleiner te worden. Voeg daar ook nog het feit aan toe dat ik nog meer dan genoeg spellen dit jaar nog niet heb gespeeld - Persona 5, Wolfenstein 2, Mario + Rabbids: Kingdom Battle, Resident Evil 7, Evil Within 2 en nog tal van indie-games en ik ben de komende jaren wel druk genoeg. Maar toch is dit mijn top 5 geworden!

Mijn top 5 eindejaarslijstje wordt afgetrapt met een lastige game: Cuphead. Mensen die mij kennen weten wel dat ik van een uitdaging houdt; Bloodborne en Dark Souls 3 waren al eerder in mijn eindejaarslijstjes te vinden. Aan die serie moeilijke titels mag Cuphead ook zeker worden toegevoegd.

Het getekende stijltje wat direct doet denken aan Disney-films uit de jaren 30 van de vorige eeuw deed mij al verlekkert kijken, toen ik de game voor het eerst langs zag komen tijdens de E3 van 2015. Vanaf dat moment wist ik al dat ik de game wilde spelen en eind september was Cuphead verkrijgbaar. Sindsdien heb ik een groot gedeelte van de game al voltooid, maar ik ben perfectionistisch en wil elk level perfect halen.

Bij de aankondiging van de nieuwe Prey gingen mijn nekharen recht overeind staan met zijn mysterieuze premisse en dat je eigenlijk niet zo snel weet waar je aan toe bent. De gehele introductie van de game behoort dan ook tot mijn hoogtepunten qua gaming van dit jaar.

Vanaf het moment dat de eerste mimics in beeld komen, wist ik niet hoe snel ik moest wegrennen. De kleine, en later ook grotere monsters, wisten iets te doen wat meestal niet zo snel lukt: mij echt goed laten schikken. Net zoals bij de nummer drie vond ik het verhaal ontzettend tof en het dwong mij echt om snel verder te gaan. Gelukkig bood ontwikkelaar Arkane Studios, net zoals bij Dishonored, meerdere speelstijlen om het einde te bereiken, wat ik erg tof vond.

Al sinds de eerste trailer van Horizon Zero Dawn, op de E3 van 2015, was ik onder de indruk van de titel. Een post-apocalyptische wereld waarin robotwezens heersen en de mens niet meer bovenaan de voedselketen staat; ik was onder de indruk. Dat veranderde een jaar later flink toen Hollands trots Guerrilla Games de game wederom toonde tijdens de E3 en ik eigenlijk wel wist dat ik deze game zou aanschaffen.

Het tijdstip van aanschaffen werd echter lastig: maart stond vooral in het teken van de Nintendo Switch en Legend of Zelda: Breath of the Wild en het duurde dus wel eventjes voordat ik Horizon in mijn PlayStation 4 had gestopt. Toen ik er aan begon, was ik ook gelijk verslaafd en heb ik de game ontzettend snel uitgespeeld. Een geweldige titel waarin het verhaal mij interesseerde en ik snel verder wil gaan met Aloy’s avonturen.

Spoiler alert: mijn beste game van het jaar is een andere Nintendo-titel. En met Mario op twee is het wel duidelijk dat 2017 één van de beste jaren van Nintendo is. De game-ontwikkelaar uit het land van de rijzende zon levert met Super Mario Odyssey een fenomenale game af waar ik belachelijk veel uren in heb zitten en soms de Switch nog wel even meenam onderweg naar een afspraak.

Dat komt vooral door de sterke controls: je hebt gewoon het gevoel dat je bijna alles kan met Mario en diens nieuwe kompaan Cappy. Het is niet meer drie keer springen en je bent klaar, nee je kan duiken, Cappy gooien, daarop landen en zo verder. Het biedt veel mogelijkheden om bij locaties te komen waarvan je eerst dacht dat ze onmogelijk om te bereiken waren.

Als laatste vind ik het fantastisch dat Nintendo weer het open wereld aspect uit Super Mario 64 en Super Mario Sunshine omarmt. Het geeft je de mogelijkheid om echt op een ontdekkingstocht te gaan door de werelden van Odyssey en er zoveel mogelijk maantjes te vinden. Met nog ‘maar’ tweehonderd maantjes te gaan, ben ik nog wel even zoet met Super Mario Odyssey.

Al sinds één bepaalde trailer, die je hierboven kunt zien, wist ik het direct: ik bestel nu een Switch met Breath of the Wild. Dat ik een grote fan ben van de serie is nog zacht uitgedrukt en de tatoeage op mijn rechterarm zal dat benadrukken. Maar dat ik de game zó goed zou vinden en er zó ontzettend veel tijd in zou steken, dat had ik niet verwacht.

Al vanaf het eerste moment dat Link uit de grot kruipt, onbeduidend van wat er allemaal is gebeurd in dat magisch mooie Hyrule, werd ik verliefd. Verliefd op een gigantische wereld waarin je bijna alles kan doen en het enige wat je tegenhield was jijzelf. Dat en sommige gebieden waar een Lynel zat die jou met zijn blik al bijna alleen doodde.

Breath of the Wild is dan ook voor mij dé game van het jaar: de shrines waren leuk om te doen en te vinden, het open-wereld aspect waarin ik al snel de map uitzette om met een zo leeg mogelijke blik de game te beleven en het gevoel dat je weer een Zelda-game speelde die je niet bij elk klein probleempje wilde helpen. Het is ook de titel die ik dit jaar het meeste heb gespeeld en die ik nog vaak in de Switch doe om te spelen.

Dan rest mij nu alleen nog maar een vooruitblik op 2018 met releases als We Happy Few (de definitieve versie), God of War, Crackdown 3 en Red Dead Redemption 2. Ook 2018 belooft een schitterend gamejaar te gaan worden!