X-Men: Days of Future Past Review

Ze zijn in 1963 bedacht door het legendarische duo Stan Lee en Jack Kirby, behoren tot de populairste personages uit het Marvel-universum en hebben inmiddels al zeven bioscoopfilms op hun naam staan: de X-Men. Inmiddels is er een nieuw deel in aantocht, Days of Future Past, waarin verleden en nabije toekomst tegelijkertijd worden belicht.

Een gitzwarte lucht, uitgestorven landschappen en een gemeenschappelijke vijand: in een notendop schetst dit de Marvel-interpretatie van de nabije toekomst. In 1973 ontwikkelde Dr. Bolivar Trask (gespeeld door Peter Dinklage, die je vermoedelijk kent als Tyrion Lannister uit Game of Thrones) een briljante uitvinding om de mutanten voor eens en altijd uit de weg te ruimen: de Sentinels.

Deze allesverwoestende, op robots lijkende reuzen zijn gemaakt van materialen als geavanceerd polymeer; een voorzorgsmaatregel om een tweede catostrofe van de hand van ‘metaalmutant’ Magneto/Eric Lehnsherr (Michael Fassbender/Ian McKellen) te dwarsbomen. De Sentinels kunnen mutant-DNA op een halve mijl traceren en vallen pas aan als het doelwit duidelijk geïdentificeerd is.

Aanvankelijk vormde Trasks uitvinding een lachertje voor de Amerikaanse regering. De mutanten maakten slechts een miniscuul deel uit van de populatie, en waren allesbehalve flink vertegenwoordigd in de criminaliteitscijfers.

Onzin dus om Trasks ambitieuze project te financieren. Totdat Raven, ofwel Mystique (Jennifer Lawrence) daar op lugubere wijze verandering in brengt. Vanzelfsprekend moeten Wolverine en co deze drastische consequenties ten koste van alles zien te voorkomen.

Eenmaal in het verleden bespeurt de man met de klauwen de eerste gebreken. Hijzelf mist zijn inwendige adamantiumskelet, Charles Xavier is een depressieve dronkelap en Magneto – die ondanks alles toch echt nodig is om de toekomst gunstig te veranderen – zit gevangen.

Hij zit in het Pentagon wegens de vermeende moord op president John F. Kennedy (hoe had die kogel anders in zo’n baan kunnen vliegen?). Werk aan de winkel dus. Met de hulp van Beast (Nicholas Hoult) en Quicksilver (Even Peters) probeert Wolverine de klus te klaren. Uiteraard gaat dit gepaard met de nodige obstakels.

Quicksilver bewijst zich als een zeer behendige medestander: zijn bovennatuurlijke snelheid levert hem een enorm voordeel op ten opzichte van vijanden en hun wapens. Wanneer de helden pogen aan de mankracht van het Pentagon te ontsnappen, zorgt Quicksilver eigenhandig voor het hoogtepunt van deze zevende X-Men-film.

Wat ons betreft, is Quicksilver zeker een blijvertje in misschien wel Marvels beste franchise. Des te meer is het daarom erg jammer dat de geïntroduceerde ‘superrenner’ niet meer tijd op het doek krijgt in Days of Future Past.

De eeuwige tweestrijd tussen de professor en Magneto mondt uiteindelijk uit in een scène voor het Witte Huis, waar president Nixon een toespraak geeft voor het Amerikaanse volk. Terwijl de Sentinels in de nabije toekomst steeds verder naderen en de nu kwetsbare Wolverine meer en meer binnen hun bereik komt, speelt zich in het verleden een cruciale gebeurtenis af.

Xavier moet daarin zowel Magneto als Mystique met een ietwat zoetsappige speech van eventuele wandaden afhouden, die de toekomst negatief kunnen beïnvloeden. Al met al niet heel verschillend ten opzichte van de vorige X-Men-films dus.

X-Men: Days of Future Past is een spannende, spectaculaire en solide superheldenfilm. De gevechten in zowel verleden als heden worden met veel bombast, indrukwekkende CGI-actie en waar nodig de juiste emotie en dialogen neergezet.

Verder kent de film meer dan genoeg melodramatische scènes, waardoor het geheel wat meer diepgang krijgt; ook al kennen we Xaviers prietpraatje om zijn tegenstanders te overtuigen van het belang van mutanten op aarde nu onderhand wel. In dat opzicht doet Days of Future Past niet iets wezenlijks nieuws ten opzichte van de vorige zes X-Men-films.

De 'tweeluiken' James McAvoy en Patrick Stewart als respectievelijk de jonge en oude Charles Xavier, en Michael Fassbender en Ian McKellen als de charismatische versus de meer beheerste Magneto, doen niet voor elkaar onder.

Waar McAvoy en Fassbender op geslaagde wijze de onervaren, door emotie geleide Xavier en Magneto vertolken, vormen Stewart en McKellen de met rede handelende, wijzere versies van dat duo. Op die manier wordt de ontwikkeling van de eeuwige rivalen tussen verleden en toekomst goed in beeld gebracht.

Voorts wordt de doorgaans prominente rol van Wolverine in dit deel wat meer naar achteren geschoven, in het voordeel van Charles Xavier, Magneto én Mystique. Die drie personages zijn eigenlijk nog boeiender dan de overbekende Wolverine – hoewel zijn cynische uitspraken en aanwezigheid an sich wel veel goedmaken. Days of Future Past is qua verhaallijn interessanter dan de eerste vier X-Men-films.

Tot slot weet nieuwkomer Jennifer Lawrence de rol van Mystique (in de vorige films gespeeld door Rebecca Romijn) goed neer te zetten als een gedreven, maar kwetsbare femme fatale.

X-Men: Days of Future borduurt voornamelijk voort op de kwaliteit van First Class uit 2011, waarin de jongere versies van Charles Xavier en Magneto succesvol uit de doeken werden gedaan. Maar vooral omdat zowel de historische als hedendaagse X-Men-cast een hoogstaande filmische ervaring weet af te leveren, krijgt de kijker met Days of Future Past het beste van beide werelden.

Bovendien vormt het eeuwige buitenbeentje Wolverine een prima bruggetje tussen beide dimensies – de arme stakker blijft ondanks alles een ware einzelgänger. Zoals hij het zelf treffend verwoordt in Days of Future Past: ‘Some things never change’.