Wooden Sen'SeY Review

Als er ergens veel indiegames van zijn dan zijn het wel platformers. Met zulke concurrentie moet je als game-ontwikkelaar iets speciaals verzinnen als je je wilt onderscheiden. Is ontwikkelaar Upper Byte daarin geslaagd of gooien we Wooden Sen’SeY op de stapel met alle andere platformers?

In Wooden Sen’Sey neem je de controle over Goro. Goro is ontzettend boos, want vreemde wezentjes hebben zijn dorp beroofd van alle drank. Dat schiet Goro in het verkeerde keelgat en hij trekt er dan ook meteen op uit om al die wezens af te slachten. Genade komt niet voor in het Japanse woordenboek en dus is het een en al wraak voor Goro.

In essentie is Wooden Sen’Sey een platformer zoals we die allemaal kennen. Je loopt van de ene kant naar de andere kant terwijl je een heel arsenaal aan obstakels achter je laat. Zo platform je een weg door negen verschillende levels die barsten van variatie. Geen level is ook maar een beetje gelijk aan een ander.

In het eerste level bijvoorbeeld loop je door de Japanse weides en is alles vredig. Een paar levels later spring je hoog in de lucht over een vliegtuig, terwijl je erna de donkere krochten van een grot moet verkennen. Het is erg aangenaam om de creativiteit van de ontwikkelaar terug te zien in de levels. Daardoor kun je altijd even genieten wanneer je een nieuw level begint.

Al geniet je waarschijnlijk sowieso wel van de levels omdat ze er visueel fantastisch uitzien. De achtergronden zijn volledig driedimensionaal en tot in de puntjes verzorgd. Sommige dingen, zoals de vijanden, zijn simpel gehouden, maar het is duidelijk dat er geen tijd is bespaard op het visueel mooi maken van Wooden Sen’SeY.

Helaas is die schoonheid ook een minpunt. Het lijkt erop dat Upper Byte zoveel tijd heeft gestoken in een prachtige uitstraling dat het vergeten is om de gameplay ook tot perfectie te ontwikkelen. Esthetica wordt blijkbaar verkozen boven de rest van de game – iets dat de titel misschien al weg had moeten geven, want dat is niet hoe je sensei spelt – en dat is ontzettend jammer.

Qua gameplay blijft Wooden Sen’SeY namelijk een eind achter. De besturing voelt niet precies aan, wat vrij vervelend kan zijn als je op kleine platformen moet springen. Daarnaast kan Goro ook slaan met messen of een mes aan een ketting de lucht in gooien om vijanden te verslaan.

De standaard aanval van Goro is alleen zo close combat dat je net zo goed je tong als wapen had kunnen gebruiken. Niet zo handig dus als je in leven wilt blijven. Het mes aan de ketting vliegt soms recht omhoog en soms naar links of naar rechts zonder dat je daar veel controle over hebt. Een vliegende vijand raken kan dan ook een hele opgave zijn.

De enige nuttige aanval is er eentje waarbij je eerst springt en dan je messen naar beneden gooit. Deze aanval lijkt veel krachtiger dan alle andere aanvallen, wat mede komt doordat je feedback in je controller krijgt. Dit is tegelijkertijd ook de manier om een dubbele sprong te maken dus deze techniek gebruik je de hele game door.

Je zou denken dat ze daar dan gewoon een knop voor vrijmaken (want er zijn er meer dan genoeg nog beschikbaar) maar dat is niet het geval. Standaard staat ingesteld dat je na een sprong je controller een kwartslag snel om zijn x-as moet draaien. Iets dat behalve vermoeiend is maar de helft van de tijd werkt. Je kunt het in het menu gelukkig ook omzetten zodat je twee knoppen kunt gebruiken. Handig is anders.

De vijanden waar we het eerder al over hadden worden naar verloop van tijd steeds sterker. In het begin zijn het simpele zwarte blobjes die enkel in je weg staan. Al snel gaan ze aan de wandel en proberen ze je tegen te houden. De vijanden zijn best schattig, vooral wanneer ze hoedjes gaan dragen met stekels erop zodat je niet op hun hoofd gaat staan.

Later in de game kom je ook zwarte blobjes tegen verkleed als samoerai die met shuriken, bommen of zwaarden jou het leven zuur maken. Ze hebben ongelooflijke timing en raken je op de meest onhandige tijden. Wanneer er net een stuk steen onder je weg brokkelt bijvoorbeeld. We hoeven gelukkig niet te klagen over de onbekwaamheid van dit vreemde leger.

Deze vijanden zorgen ervoor dat je regelmatig het loodje legt en je weer een stuk opnieuw moet doen. Wooden Sen’SeY wordt na verloop van tijd een vrij pittige game, al komt dat ook een beetje door de besturing die niet altijd even prettig is. Vooral als je een level perfect wilt afsluiten door alle alcohol te verzamelen en alle vijanden te vermoorden zul je flink moeten zweten.

En dan komt het laatste level. Voordat je de eindbaas kunt verslaan moet je een onmogelijk parcours voltooien zonder ook maar de kleinste fout te maken. Vanaf het begin moet je rennen voor je leven en onderweg moet je obstakels ontwijken. Poeh poeh. Games als Super Meat Boy zijn er kinderspel bij.

Na een hele hoop trial and error kun je dan eindelijk een poging doen om de laatste baas te verslaan. Als je niets geeft om de verzamelitems en het onmogelijke gedaan hebt, zul je dan net iets meer dan twee uur op de teller hebben staan. Dat is vrij kort, al zul je met een beetje verzamelwoede toch al snel op het dubbele uitkomen.

Voor een game van nog geen tien euro zullen we daar niet zo moeilijk over doen. Feit blijft dat hoewel Wooden Sen’SeY zich weet te onderscheiden met een aparte Japanse stijl de game het laat liggen bij de basisprincipes. Het spel heeft genoeg mooie plaatjes, maar de gameplay loopt simpelweg achter en in dat geval zijn er genoeg andere platformers die beter uit de bus komen.