White House Down (film) Review

We hebben Channing Tatum vaak als agent of danshunk gezien, maar zijn optreden als stripper blijft het meest vers in het geheugen. In White House Down is hij iets heel anders: vader. Hoe bevalt dat?

Vergeet Magic Mike, want Tatum gaat nu een andere kant op. In White House Down speelt hij de brave vader van Emily (Joey King uit Crazy, Stupid, Love.). Helemaal braaf is hij niet, want hij is na een periode in het leger bij de beveiliging gaan werken. Daarmee wordt niet uitsmijter bij een discotheek bedoeld, maar lijfwacht van een van de belangrijkste mensen in het Witte Huis.

Hij zou graag hogerop willen en doet daarom een gooi naar een rol bij de Secret Service, het team dat de beveiliging van de president (gespeeld door Jamie Foxx uit Django Unchained) verzorgt. Hij krijgt de baan niet, maar blijft toch in het Witte Huis hangen.

In eerste instantie blijft hij om zijn dochtertje mee te nemen op een toeristische rondleiding, want ze is helemaal gek van de president en alles wat daarbij komt kijken, maar uiteindelijk blijft hij binnen de muren om een andere reden: er is een bomaanslag gepleegd en dat is slechts het begin van de overname van het Witte Huis en daarmee Amerika.

Een enorme ramp natuurlijk en in deze film volgen kleine rampen elkaar stuk voor stuk op. Niet verrassend dus dat Roland Emmerich de regisseur is van deze Amerikaanse actiefilm. Godzilla, The Day After Tomorrow, 2012 en Independence Day zijn allemaal uit zijn mouw gekomen. Hij is er trots op ook, want in White House Down laat hij de tourgids zelfs een letterlijke referentie maken naar Independence Day. Arrogant? Echt wel.

Is die arrogantie ook terecht? Is White House Down een fijne actiefilm waarin je heerlijk achterover bij kunt hangen of juist op het puntje van je stoel zit van de spanning? Allebei niet helaas. Het is een film waarin je je de eerste helft vooral zal vervelen. Al na vijf minuten kun je het einde van de film voorspellen, inclusief de kleinere zaken. Dat is bijvoorbeeld te merken aan het feit dat Emily haar vader bij zijn voornaam noemt in plaats van ‘papa’. Je hoeft geen filmkenner te zijn om te weten dat dat na anderhalf á twee uur kijken totaal is omgeslagen.

Nu is het in de meeste actiefilms het geval dat je niet gaat voor een diepgaand verhaal. Je gaat voor mooi in beeld gebrachte actie. Ook dat valt erg tegen. De camerastanden zijn soms erg raar gekozen en veel actie komt erg loos over. Het recentelijk verschenen Olympus Has Fallen moet even genoemd worden, want het is eigenlijk exact dezelfde film maar dan met Gerard Butler in de hoofdrol. Dat was ook geen al te beste actiefilm, maar die had tenminste nog prachtige plaatjes van het Witte Huis dat compleet overhoop lag. Daarin voelde je nog enigszins die wanhoop van de mensen binnen.

In White House Down zijn alle personages een soort karikaturen, waarvan de president met stip op nummer 1 staat. Hij doet midden in de chaos even zijn spierwitte Jordans aan, om vervolgens de vijand te kunnen toebijten: “Don’t touch my Jordans!” Als hij met zijn vrouw belt en ophangt, dan zegt hij dat hij ‘weer even terug moet naar zijn baan als president’. Het komt steeds over alsof het de eerste werkdag van de beste man is in deze machtige functie en dat is bloedirritant.

Wat wel gezegd moet worden, is dat Channing Tatum het prima doet. We zijn hem meestal gewend in films waarin hij een duo-hoofdrol speelt met iemand anders, maar ditmaal kan er echt wel gesproken worden van een solo-hoofdrol en die weet Tatum met gemak in zijn eentje te dragen. Hij is een van de weinige mensen die niet zo'n karikatuur is met de meest typische oneliners en hoewel hij niet de beste vader in de wereld is, weet hij de kijker met charme toch te overtuigen van het tegendeel.

Waar het eerste gedeelte van de film vooral duf en saai is, is het tweede gedeelte een soort opeenstapeling van rampen, twists en actiescenes. Hoewel het niet allemaal even slecht is, lijkt de film zo wel een gebed zonder einde. Steeds als je het einde verwachtte, dan kwam er weer iets nieuws om de hoek kijken waardoor de film weer met minstens tien minuten werd verlengd.

Dat is best irritant, maar gelukkig heeft regisseur Emmerich er een aantal actiescenes ingedaan die je toch zullen bijblijven. Er is een interessante achtervolging met auto's in de tuin van het witte huis en als de Amerikaanse regering (of wat daarvan over is) de heli's inzet, dan zorgt dat ook voor best een boeiend stukje film.

Na een paar minuten al compleet kunnen voorspellen wat de hoofdlijnen van de film zijn, is erg onaantrekkelijk. Ook voor een actiefilm pakt dat meestal niet goed uit. Zeker niet als, zoals in dit geval, de film niet overloopt van de boeiende actiescenes. Stop er een president bij die zodanig overdreven acteert dat het lijkt alsof hij tienerjongen is in plaats van politicus en je hebt White House Down. Als je voor zo’n stoere titel kiest, kies dan ook voor hele stoere beelden van dit Amerikaanse paleis dat wordt neergehaald. Erg jammer dat dit niet is gedaan in White House Down, want hoewel die film verre van goed is, gaat onze voorkeur dan toch uit naar Olympus Has Fallen.