Tom Clancy's Splinter Cell: Blacklist Review

Kinderen worden opgevoed met de essentiële informatie dat ze eerst links en dan rechts moeten kijken bij oversteken. Dat is zo belangrijk. De boodschap is nog toepasselijker op Sam Fisher, de protagonist uit de Splinter Cell games. Hij schittert nu in een nieuw avontuur: Tom Clancy's Splinter Cell: Blacklist. Hij doet niets liever dan goed om zich heen kijken om vervolgens vijanden onopgemerkt te doden.

In het vorige deel, Tom Clancy's Splinter Cell: Conviction, had onze held Sam Third Echelon achter zich aan. In Blacklist sluit hij zich aan bij de geheime organisatie Fourth Echelon, waardoor iedereen op de zwarte lijst zich maar beter zorgen gaat maken. Op die lijst prijken namen van geen lieverdjes, ware terroristen zelfs. Eén ding weten zij zeker: Fisher ruikt hun bloed, jaagt ze op en zal doorgaan tot het bittere eind om ze te vinden. Dat gaat lukken. Want Fisher houdt ervan om zijn vijanden op te jagen, ze in een hoek te drukken, het hoofd gek te maken en dan stilletjes van achteren de strot doorsnijden. Het is slechts één scenario van zovelen waar Fisher niet vies van is, zo blijkt ook maar weer eens uit Blacklist.

In dit tijdperk snappen we Fisher uitermate goed. Want wat hij wil, willen wij ook. Terroristen? Uitroeien die hap. Ze mogen dan wel boos zijn dat Amerika mensen heeft gepositioneerd in het Midden-Oosten, maar dat is geen reden om aanvallen te plegen op Amerikaanse soldaten en andere omstanders. Fisher komt dat wel tegen in Blacklist. Een vieze bende. Bijster origineel is het script niet; een biologische aanval hebben we bijvoorbeeld wel vaker voorbij zien komen, maar toch maakt het weinig uit. Want Blacklist is filmisch, als een goede Hollywood actiefilm die je bij de lurven pakt om niet meer los te laten. Na minder dan een uur zit je al midden in de stront wat terrorisme heet en vanaf dat moment zul je niet meer opgeven. Kom op, jij bent Sam Fisher, jij zal wel even laten zien wie de held is die het hele schip schoon kan maken.

Blacklist voelt behoorlijk filmisch aan, wat deels te maken heeft met het interactieve hoofdmenu. Alle modi, dus de singleplayer missies, de co-op missies en de multiplayer, worden geselecteerd in het vliegtuig Paladin. Met één druk op de knop wordt een kaart zichtbaar waarbij missies, die aan elkaar verwant zijn, worden getoond; verspreid over die map. Logisch, want Blacklist neemt je mee naar diverse delen in de wereld, waaronder Irak, Engeland en Amerika. De manier van navigeren door dat menu is subliem, werkelijk prachtig om te zien. Het schip dient niet alleen voor de sier, want tijdens het spelen wordt er geld verdiend dat besteed kan worden om Paladin op te waarderen. Of om iets voor Fisher te kopen natuurlijk.

We zouden bijna vergeten dat er naast 007 nog een persoon is wiens hart altijd in vuur en vlam staat voor gadgets. Hoe smoother, hoe beter. Sam Fisher houdt ervan en wil graag technologische snufjes meenemen in zijn strijd tegen terrorisme. De mogelijkheden in Blacklist zijn niet zomaar te overzien. Fisher in een camouflage pakken hijsen, zijn wapens aanpassen, kleefcamera's kopen, handschoenen voor betere grip tijdens het klimmen; het is misschien één procent van wat mogelijk is.

Het zijn de drones die behoren tot het hoogtepunt van de game. Dit jaar lijkt de drone onder burgers populairder dan ooit en berichtten diverse media dan ook over de vliegende camera's die op afstand bestuurd kunnen worden. Is het voor de normale mens misschien leuk speelgoed, terroristen doen er wat anders mee. Die bouwen drones om tot ware vliegende bommen. Afgelopen week nog zijn er in Jemen 15 mensen om het leven gebracht door een drone-aanval. Het bewijst maar weer eens hoe Blacklist beter in de tijdgeest past dan ooit. Hoe dan ook, Fisher is niet vies van omgekeerde psychologie. En dus zet hij zelf die vieze drones in om terroristen aan te pakken. Zo zul je op een gegeven moment een drone kopen die kleefpijlen onder zich heeft hangen. Handig om vijanden dus op een afstandje sneaky uit te schakelen. Fisher houdt ervan. En wij ook.

Toch dient de drone, net als al het andere mooie spul, slechts als een extra handje. Want de beste man zal zelf het meest werk moeten uitvoeren. Bereid je voor, want Blacklist is geen eenvoudige klus. Meer dan voorheen zal de game terug gaan naar de basis van de serie, wat inhoudt dat Fisher stealth te werk moet gaan. Dus vergeet die Rambo-aanpak uit Conviction maar. Dat werkt zelden. En dat is maar goed ook. Leuk dat er een poging gedaan is om de mainstream aan te spreken een paar jaar terug, maar Blacklist voelt vele malen beter en natuurlijker aan. Neem dat vooral aan. Het wordt dan ook tijd dat de mainstream, de mensen die hersenloos shooters spelen, de schoen van deze Fisher aandoen en daarmee leren lopen. Want als je de slimme, de ó zo slimme, vijanden uit deze game aan kunt, dán mag je jezelf een gamer noemen. Alleen dan.

Wel kan Fisher nog steeds, nadat hij eerst een paar vijanden normaal uitgeschakeld heeft, markeren met een pijltje boven het hoofd en dan met één druk op de knop uitschakelen, met meerdere vijanden tegelijk. Maar dan ben je er nog niet . Overal lopen vijanden en er zijn zelfs honden die binnen enkele seconden je geur opvangen en al blaffend je locatie verraden. Daardoor is Fisher terug waar die zijn wil: afhankelijk van het duister.

Al heeft Blacklist wat meer daglicht op zijn gezichtje gekregen dan Conviction, nog altijd kan Fisher donkere plekken opzoeken, lichten uitschakelen, pijpleidingen omhoog klimmen om daarna te kiezen. Laat hij vijanden met rust? Of benadert hij ze van achteren om te wurgen? Of gewoon een kogel door de kop jagen? Of van bovenaf op ze springen? Jij bent Fisher, dus doe vooral wat je niet laten kunt. Doe het vooral geruisloos en berg zo nu en dan een lijk op. Die singleplayer, die 14 missies telt waar je wel wat uurtjes zoet mee bent, is genieten, puur genieten.

Er is dan ook weinig ruimte voor kritiek, behalve misschien het gegeven dat Fishers uitstraling al-tijd hetzelfde is. Met de frons in zijn voorhoofd heeft hij wat weg van hetzelfde acteerhoofd dat DiCaprio altijd opzet. Die norse uitstraling staat Fisher niet helemaal, net zoals z'n stem. Een nieuwe stemacteur, dat zal voor velen wennen zijn. Uiteindelijk went alles, dus ook dat.

Mocht je nu klaar zijn met de singleplayer, dan hoef je Blacklist nog niet aan de kant te leggen. Want, net als Conviction, zijn er aparte co-op missies die ook zeker de moeite waard zijn. Er zijn missies waarbij je als team niet gespot mag worden, maar net zo spannend is het om bepaalde hordes aan vijanden te voltooien. Ook bij deze missies geldt dat vijanden enorm slim zijn. Zelfs met twee personen heb je er een behoorlijke kluif aan om meerdere vijanden uit te schakelen. Je kunt wel rustig schuilen in een huis, maar als ze buiten lopen - in het licht - wil je ze toch naar binnen lokken. En, letterlijk slapende honden wakker maken, kan toch snel voor problemen zorgen. Zodra je teveel lawaai maakt word je van alle kanten bestookt door de vijand. Een ware uitdaging dus.

Voor oude fans van de franchise is de herintroductie van de legendarische multiplayer modus Spies vs. Mercs misschien wel net zo belangrijk als de aanpassingen in de singleplayer. Want deze bijzondere modus is nog altijd even spannend als in 2004, toen Pandora Tomorrow de competitieve multiplayerstand introduceerde. Het concept is simpel: een team van twee spionnen moet drie computers hacken. Twee huurlingen dienen dit te voorkomen. Maar er komt meer bij kijken. De logge huurlingen laten zich namelijk vanuit eerste persoon besturen en zijn voorzien van zwaar wapengeschut, terwijl de lenige spionnen het vanuit derde persoon moeten doen met gadgets en aanvallen vanuit het donker. Wat volgt valt enkel te omschrijven als een zenuwslopend kat-en-muis spel.

Al vanaf het eerste potje zal je – zeker als spion – gedwongen worden tot samenwerking. Is één speler de computer aan het hacken, dan zal de ander de huurlingen moeten afleiden. Voor de huurlingen is het zaak rugdekking te hebben om een mes tussen de ribben te voorkomen. Het vaak lage tempo in combinatie met de donkere levels zorgt vaak voor zeer memorabele gevechten waarbij teamwork altijd leidend is. De nieuwe variant Blacklist verandert aan dit concept weinig, behalve dat het de teams verdubbelt, classes toevoegt en de lampen wat feller zet. Dat maakt het iets minder zenuwslopend, maar niet minder tof.

Mocht je het willen, dan kun je zelfs nog aan de slag met standaard modi als Team Deathmatch en Capture the Flag. Leuk is dat je dan teams van zowel spionnen als huurlingen kunt samenstellen, hoewel onze voorkeur toch sterk uitgaat naar Spies vs. Mercs en Blacklist. Doordat je na elk potje wisselt tussen spionnen en huurlingen verandert de dynamiek constant en blijft elk moment spannend. En wat is er nou leuker dan een menselijke tegenstander flink vernederen door hem keer op keer ongezien te vermoorden?

Blacklist is de optelsom van twee woorden: uitdaging en geweldig. Die twee samen zorgen ervoor dat werkelijk ie-de-reen eens Blacklist gespeeld moet hebben. Nieuwkomers beginnen lekker op easy. Geef de game vooral een kans. Want dit is hoe een game hoort te zijn, waarbij een duidelijke keuze is gemaakt: Fisher terug naar de stealth basis. Te vaak proberen games tegenwoordig eeen mix te zijn van van alles en zijn daardoor net niets. Blacklist is dé reden om vooral nog even niet te denken aan een Xbox One die nog niet komt of een PlayStation 4 die misschien niet meer voor jou toegankelijk is. Tot die tijd is Blacklist je kryptoniet met Fisher als ware held tegen het terrorisme.