Unhinged review (Blu-ray) – Wegmisbruikers op zijn ergst

Als je veel autorijdt, heb je vast wel eens de neiging gehad om op je toeter te rammen omdat iemand staat te treuzelen voor een groen licht of zijn knipperlicht niet aanzet. In Unhinged wordt heel erg duidelijk gemaakt waarom dat niet altijd een goed idee is. De thriller geeft road rage een hele nieuwe dimensie, maar qua onderbouwing is de film als een auto met een lege tank.

In Unhinged wordt een beeld geschetst van agressie in het verkeer en waar het toe kan leiden. Alleenstaande moeder Rachel (Caren Pistorius) zit midden in een vechtscheiding, waardoor ze de nodige stress heeft. Als ze op een dag te laat wakker wordt en haar zoon (Gabriel Bateman) zo snel mogelijk op school probeert te krijgen, komt ze vast te zitten in het verkeer van Los Angeles. Hier komt nog bovenop dat ze telefonisch ontslagen wordt. Als er ook nog eens iemand staat te treuzelen voor een groen stoplicht loopt voor haar de emmer over. Ze ramt als een malle op haar toeter en scheurt om de enorme pick-up truck heen.

Al snel blijkt dat een verkeerde keuze als de wagen een paar tellen later naast haar staat. De man vraagt rustig, maar op een verontrustende toon, of ze niet haar excuses aan wil bieden, wat ze uit pure frustratie niet doet. Haar hoofd is op dat moment een vulkaan die net uitgebarsten is, waarbij ze een scheldpartij nog maar nauwelijks voorkomt. Als de bestuurder geen excuus krijgt, verspert hij haar de weg om vervolgens weg te rijden en alles lijkt met een sisser af te lopen.

Tot zover schetst de 91 minuten durende Unhinged een redelijk normaal verkeersconflict, wat nog geloofwaardig overkomt: een bestuurder met een flinke bak stress die uit haar slof schiet en een bestuurder die niet met zich laat sollen, al dan niet verontrustend. In de minuten daarna verandert het verhaal alleen in een ware nachtmerrie, waarbij de film Tom en Jerry scènes brengt, waarbij een oude stationwagon een kansloze versie van de muis is en de enorme pick-up een intelligente en vooral compleet gestoorde versie van de kat is.

Unhinged laat op dat moment al zien hoe ontspoord Russell Crowe in de film is, maar de film houdt niet op bij een simpele pick-up die een stationwagon mishandelt en een alleenstaande moeder die doodsangsten op de weg beleeft. Unhinged stuwt het verhaal richting een soortgelijk plot als in Bumperkleef uit 2019, waarbij road rage ook de setting was die compleet uit zijn verband gerukt werd. Unhinged neemt alleen een andere afslag dan de Nederlandse productie.

Al snel blijkt dat Crowe die zichzelf Tom Cooper noemt in de film, van plan is Rachels leven compleet te verwoesten, te beginnen bij haar naasten. De jacht op al haar bekenden is geopend en zelfs het feit dat Rachel de politie al ingeschakeld heeft maakt niet uit. Cooper is van plan om iedereen te grazen te nemen en Rachel, die overduidelijk behoorlijk in paniek is, kapot te maken. Het geeft Unhinged de mogelijkheid om af te wijken van beelden van twee bestuurders die elkaar als botsauto’s in Los Angeles te lijf gaan en van de weg af te gaan, maar niet elke bocht wordt hierbij even goed genomen.

Waar het bijvoorbeeld verfrissend is dat Cooper beseft dat hij waarschijnlijk ofwel heel lang de bak in draait ofwel ‘zelfmoord via politiekogels pleegt’, blijft het de hele film redelijk onduidelijk wat nou gezorgd heeft voor de kortsluiting in het hoofd van deze man. En terwijl Crowe de rol prima (het is geen Gladiator A Beautiful Mind performance) neerzet als iemand wie het niks meer uitmaakt, is hij niet geloofwaardig door het ontbreken van juist wat meer diepgang in zijn karakter.

Jammer genoeg houdt de ongeloofwaardigheid van Unhinged niet op bij het ontbreken van een stukje verhaal. Nu is de film niet het type dat je voor het verhaal en meer voor de spanning kijkt, maar vanaf ongeveer een half uur in de film valt het enorm op dat er nogal wat ongeloofwaardigheden in de film zitten.

Zo weet Cooper blijkbaar zonder enig probleem de telefoon van Rachel én haar iPad te pikken ( die toevallig geen wachtwoordbeveiliging hebben of Face ID gebruiken) en blijkt ook nog eens dat hij echt álles over haar weet door dat ene apparaatje. Daarnaast vervalt de film nogal eens in toevalligheden die cliché aanvoelen, zoals een spannend moment waarbij er net op het verkeerde moment geluid gemaakt wordt. Je kunt dit van mijlenver aan zien komen, net als veel andere momenten in de film.

De spannendste momenten van Unhinged zijn die waarbij je niet precies kunt voorspellen wat de volgende stap van de maniak is en de momenten waarbij een redding nabij lijkt. Alleen die situaties zijn jammer genoeg op één hand te tellen. De film heeft daarbij slimme shots en geeft je nagenoeg nergens overbodige beelden die niets te maken hebben met de nachtmerrie waarin Rachel zich bevindt.

Wat spanning betreft is Unhinged een prima film die ontzettend vermakelijk is. Het feit dat de film nogal eens van de weg af wijkt om andere plekken aan te doen is verfrissend. Na de eerste versnelling verlaten te hebben in het begin, scheurt de film in zijn drie de weg op.

Waar de film hierbij soms echt uitblinkt in het element van verrassing, zie je minstens de helft van de wendingen aankomen. De snelweg wordt daardoor jammer genoeg alleen nooit bereikt. Dit komt vooral door voorspelbare momenten, clichés en het gebrek aan diepgang bij de personages. Het resultaat is een film die niet meer dan middelmatig is.