Ugly Americans: Apocalypsegeddon Review

Lelijke Amerikanen, die staan centraal in Ugly Americans: Apocalypsegeddon. Nee, je mag geen lelijke Amerikanen neerschieten in deze Xbox Live Arcade game. Integendeel, je zult er zelf kont mee moeten schoppen. Was het een goed idee om een game te maken van de cartoonserie Ugly Americans, of kun je je geld beter in je zak houden?

In Ugly Americans: Apocalypsegeddon kun je kiezen uit vier verschillende speelbare personages, te weten Leonard, de dronken tovenaar, Grimes, de onverzettelijke politieman, Callie, de demonenvrouw en Mark, de geluksvogel. Ieder heeft zijn eigen voorkeuren betreffende de wapens, maar daar merk je praktisch niets van. Er is namelijk geen zichtbaar verschil wanneer je je personage met zijn of haar favoriete wapen laat spelen.

Onduidelijkheid alom
Met deze personages kun je elf zogenaamde Case Files uitspelen, wat gewoon de verschillende levels in het spel zijn. Daarbij zitten drie eindbazen die je zult moeten verslaan om verder te kunnen komen. Iedere keer dat je een level uitspeelt, kom je in een scherm waar je verschillende vaardigheden van je personage kunt verbeteren. Hiermee heeft de ontwikkelaar geprobeerd wat role-playing-elementen in Ugly Americans te verwerken.

Deze RPG-elementen zijn echter heel erg onduidelijk. Sowieso is het erg moeilijk te zien dat je enkele upgrades hebt uitgevoerd omdat de gameplay zo simpel is dat je bijna geen zichtbare verbeteringen kunt toepassen op je karakter. Maar ook kun je iedere keer dat je verder gaat met het spel een personage kiezen. Als je een ander personage kiest dan de laatste keer dat je speelde, heb je de gedane upgrades niet meer. Dit is natuurlijk logisch, maar het is raar dat je überhaupt tussendoor een nieuw personage kunt kiezen.

Overbodige cutscenes, lekker gevoel
Sprake van een verhaal is er praktisch niet in Ugly Americans: Apocalypsegeddon. De ontwikkelaar heeft met slecht uitgewerkte cutscenes over een apocalyps nog geprobeerd om er iets van een verhaal in te stoppen, maar dat voelt erg geforceerd en je zult de cutscenes dan ook linea recta overslaan, want de cartoonstijl komt daarin totaal niet goed uit verf.

Dat in tegenstelling tot de momenten dat je aan het spelen bent. Je ziet je personage dan van bovenaf en hebt zo overzicht over de levels. Deze levels zijn redelijk kleurrijk en dat geldt vooral voor de aanvallen. Ieder wapen veroorzaakt een knalrode explosie van bloed wanneer je je vijand doodt en de cartoonstijl is daar perfect geschikt voor. Dit in combinatie met lekkere geluiden zorgt dat het doden van een vijand een erg lekker gevoel geeft.

Repetitief, saai, eentonig...
Wat dan weer teleurstelt is de variatie in de verschillende levels. Die kennen zeer zeker verschillen in opmaak, maar het komt er altijd op neer dat je door een rechttoe-rechtaan straat loopt waar je af en toe een ander wapen vindt en om de zoveel meter een horde manbirds, zombies of demonen je de weg verspert. Doordat er veel verschillende wapens zijn, van tennisbalkanonnen tot blikken blauwe verf, wordt de variatie er wel enigszins ingehouden, maar je zult merken dat je alles na enkele levels wel saai gaat vinden; het is repetitief.

Naast de rechttoe-rechtaan levels is dat ook te wijten aan de simpele gameplay. Je manoeuvreert je personage met de ene analoge stick en met de andere schiet je in de richting waarin je duwt. Dan heb je nog een speciale aanval die opgeladen wordt als je veel vijanden doodt en die je met een knop kunt activeren. Kortom, een heel eenvoudige besturing dus. Die is op zich goed uitgewerkt en loopt vloeiend, maar het zorgt er wel voor dat de game heel monotoon is.

Leuke co-op, matige humor
Wat Ugly Americans: Apocalypsegeddon dan wel weer een stuk leuker maakt, is de insteek betreffende co-op, of in ieder geval een deel daarvan. Wanneer je namelijk gaat spelen kun je meteen door de menu’s vliegen, waardoor je gewoon in je eentje je Case Files kunt gaan spelen, maar als je even wacht bij het selecteren van je personage, zie je al snel een of meer andere namen in het menu staan. Er is dan al meteen voor je gezocht naar bondgenoten waarmee je kunt gaan spelen en je kunt dan met maximaal vier man aan de slag.

Dat maakt alles een stuk vermakelijker; je voelt je veel sterker omdat je als team opereert en wanneer je tegen de grond gaat, is het niet meteen over en uit. Je kunt elkaar omhoog helpen, wat neerkomt op een paar dingen tegen elkaar roepen en de gevallene staat weer overeind. Schreeuwen doen de karakters in de game ook genoeg. Dit zijn dan vaak droge oneliners, naar de cartoonserie op Comedy Central. Maar er zit weinig variatie in deze kreten. In het begin vind je de humor wellicht nog wel grappig, maar waarschijnlijk zelfs niet eens. Mocht je het wel grappig vinden dan ga je je er na verloop van tijd vanzelf nog wel aan ergeren.

Uitgespeeld of toch niet?
Maar goed, terug naar de co-op, want daar zitten ook enkele grote minpunten in. Vaak word je bij het vinden van partners om mee te spelen namelijk willekeurig als tweede, derde of vierde speler aangewezen. Natuurlijk is er slechts één iemand 'speler één' en die speler kiest de Case Files om te spelen. Wanneer deze speler bijvoorbeeld voor Case File vijf kiest omdat hij die al heeft vrijgespeeld, terwijl jijzelf in je eigen spel nog maar tot Case File drie bent gekomen, zie je Case File vijf later niet terug als voltooid. Dit gebeurt namelijk alleen maar wanneer je deze Case File in je eigen spel al hebt vrijgespeeld. Dat is erg vervelend, want zo kun je bijvoorbeeld nog bij Case File één zijn terwijl je het spel eigenlijk al helemaal hebt uitgespeeld, maar in de game van iemand anders. Hierdoor loop je ook achievements en trophies mis.

Een ander groot nadeel van de co-opmodus is dat het zogenaamde 'ragequitting', oftewel zomaar een game verlaten, erg aantrekkelijk is. Je mist dan weliswaar de punten die je verdiend hebt in het deel dat je gespeeld hebt, waarmee je eventueel iets zou kunnen verbeteren, maar verder zitten er geen consequenties aan ragequitting. Hierdoor begin je vaak een level met vier man en eindig je in je eentje, als je het einde al bereikt zo helemaal alleen.

Lelijke Amerikanen zijn niet alles
Lelijke Amerikanen moeten geprezen worden om hun improvisatie. Ze kunnen namelijk met van alles overweg als het op vechten aankomt, zelfs met blikken blauwe verf maken ze vijanden af. Veel humor hebben ze echter niet en veel meer dan hersenloos telkens dezelfde beweging herhalen om vijanden uit te schakelen kunnen ze ook niet. Als je deze lelijke Amerikanen dan tot hoofdpersonen van een spel maakt, loopt het al snel mis. In het begin zul je je nog prima vermaken dankzij de leuke cartoonstijl en de vloeiende besturing, maar na een tijdje begin je je te ergeren aan ragequitters, slechte humor, eentonige levels en gameplay en zeker ook aan het slecht uitgewerkte RPG-element in de game. Een lelijk spel dus.