Tom Clancy's Splinter Cell HD Trilogy Review

In 2002 kwam het revolutionaire Splinter Cell op de markt, waarin we als geheim agent Sam Fisher de wereld moesten redden. Inmiddels vier delen verder vindt ontwikkelaar Ubisoft het tijd om deze hooggewaardeerde serie opnieuw uit te brengen. Dat Tom Clancy’s Splinter Cell HD Trilogy goede games bevat, weten we dus al. Maar is het ook een goed pakket?

Voordat we daadwerkelijk ons oordeel over dit HD-pakket kunnen vellen, is enige geschiedenis misschien handig. De kans bestaat namelijk dat jullie bekender zijn met de laatste twee delen van deze prachtige serie en juist die delen geven de essentie van deze games niet goed weer. We beginnen dus bij het begin: Tom Clancy’s Splinter Cell. Dit spel herdefinieerde naar eigen zeggen het stealth-genre en liet spelers ongezien allerlei staatgeheimen stelen en gebouwen binnendringen. De nadruk hierbij lag op licht, nog altijd vijand nummer één in de serie. In het licht kun je gezien worden en juist dat is een absolute doodzonde. Daardoor besteden spelers hun kogels niet aan het neerschieten van mensen, maar het kapotschieten van lampen.

Enorme voldoening
Dit resulteerde in bijzonder langzame gameplay, waarbij het niet vreemd was om minutenlang stil te zitten alvorens een actie te ondernemen. Zo werd elk schot en elke stap een doordachte handeling en zorgde een neergehaalde vijand voor een enorm gevoel van voldoening. Dit geldt in gelijke mate voor de eerste drie delen en in mindere mate het vierde deel. Hoewel daar de traditionele stealth nog steeds centraal staat, wil Ubisoft verhaaltechnisch sterker uit de startblokken komen. Pas in het laatste deel, Conviction, verandert de ontwikkelaar de gameplay ingrijpend en verandert Sam Fisher in een snel schietende, razendsnelle moordmachine. Hoewel de speelstijl wel degelijk ‘stealth’ wordt genoemd, is veel van de doordachtheid vervangen door snelheid en is de voldoening bij het uitspelen vele malen minder groot.

Spinter Cell: Chaos Theory
Ondanks deze significante evolutie, eert Tom Clancy’s Splinter Cell HD Trilogy enkel de ‘roots’ van de serie, oftewel de eerste Splinter Cell, Pandora Tomorrow en Chaos Theory. Elke fan zal erkennen dat het laatste deel verruit de beste uit de drie is en als ware liefhebbers zijn wij dan begonnen met deze geweldige titel. Destijds, in 2005, zag de game er geweldig uit. Nu, in 2011, noemen we de game nog altijd indrukwekkend op vrijwel elk gebied. De graphics hebben een aardige opknapbeurt gekregen en stellen onze herinneringen niet teleur. De tijdloze gameplay heeft daarnaast niets aan kwaliteit ingeboet: de talloze coole moves zijn nog altijd ontzettend tof om uit te voeren en de diepe gameplay geeft ongelofelijk veel voldoening. Wat is er nou stoerder dan op de kop hangend iemands nek breken, of vijanden nietsvermoedend van een railing smijten?

De vrijheid die je krijgt om de missie op tal van manieren tot een goed einde te brengen maakt dat het spel je talloze uren vermaak zal bieden. Bijna elk level biedt alternatieve aanpakken en routes. Zo kun je natuurlijk elke bewaker neerschieten en elke beveiligde deur hacken, maar je kunt ook de vijanden ongezien grijpen om hen eventuele informatie afhandig te maken en simpelweg codes te verkrijgen. Of je gebruikt je vermakelijke gadgets om gesprekken af te luisteren en camera’s tijdelijk onschadelijk te maken. Alles wat je doet, valt uiteindelijk terug te zien in je levelscore. Chaos Theory introduceerde voor het eerst in de serie een soort scoresysteem: alles wat je doet in een level resulteert in een uiteindelijke score, wat de herspeelwaarde enorm verhoogt. Daarmee dwingt Ubisoft je subtiel om zo sneaky mogelijk te spelen, want kogels, alarmen en gevonden lijken zorgen allemaal voor puntenaftrek. Leuk detail: het doden van vijanden mag niet, maar het neerslaan ervan wel!

Geen multiplayer?!
Splinter Cell: Chaos Theory is dus nog altijd een zeer geslaagde game. Toch zijn wij verre van tevreden. Het gehele multiplayer-onderdeel van het spel ontbreekt namelijk, net als bij Pandora Tomorrow. Beide titels hebben van origine een erg leuke online-functie, waarin de lenige en stille spionnen het opnemen tegen de logge maar zwaarbewapende huurlingen. Deze onderdelen zijn echter weggelaten in de HD Trilogy. Ontzettend jammer, want veel mensen zullen de modus niet gespeeld hebben wegens een gebrek aan internet op de consoles. Dit was een uitgelezen kans om hen alsnog van het geweldige onderdeel te laten genieten en Ubisoft laat dat gewoon liggen. Een betreurenswaardige beslissing die eigenlijk onaanvaardbaar is. Van een HD-remake mag je toch minstens alle content van het origineel verwachten? De spannende co-op van Chaos Theory schittert overigens ook door afwezigheid, waardoor het origineel bij ons nog altijd een dikke streep voor heeft.

Niet tijdloos, wel geweldig
Gelukkig zijn er twee andere games. Gaat het hen beter af? Kort gezegd: nee. Het zijn absoluut klassiekers, maar waar Chaos Theory met het predicaat ‘tijdloos’ mag pronken gaat dat voor deeltje één en twee een stukje minder op. Af en toe zul je namelijk merken dat vijanden je veel te gemakkelijk zien, het pad wel erg beperkt is en de mogelijkheden bovendien gelimiteerd. Ten opzichte van de opvolger bieden deze eerste titels vaak weinig vrijheid en vervalt het regelmatig in een ouderwetse ‘trail & error’ sessie. Zo is het hier vrijwel onmogelijk om het spel zonder een schot te doorlopen. Dat betekent overigens niet dat het geen fantastische gameplay oplevert, want dit pakket biedt absoluut een overdosis aan heerlijke stealth.

Toch kunnen we niet ontkennen dat deze eerste twee games gewoonweg een beetje verouderd aandoen. Neem bijvoorbeeld de menu’s. Die zouden op de Commodore 64 niet eens indruk maken en laten je haren plotseling grijs uitslaan. De HD-laag gaat dit op het gebied van graphics natuurlijk tegen, hoewel de nieuwe verf dun is en het de diepe rimpels niet altijd kan verbergen. Tussenfimpjes vormen hier een mooi voorbeeld van. Het ene filmpje ziet er prima uit, terwijl een volgende cutscene verminkte kartonnen figuren als personages voorschotelt. De enige constante door al deze games heen is de voice acting; Michael Ironside als Sam Fisher veroorzaakt nog altijd met elk woord dozijnen oorgasmes.

Sam’s stem mag al die jaren dan wel overleefd hebben, Splinter Cell en Pandora Tomorrow hebben de tand des tijds niet zonder kleerscheuren doorstaan. Dat de gameplay restrictief en oneerlijk aan kan voelen staat hierboven natuurlijk al, maar de spellen worden daarnaast getergd door bugs en onhandigheden die het speelplezier verminderen. Wij hebben bijvoorbeeld meermaals meegemaakt dat het scherm (tijdelijk) bevroor of rood begon te flitsen. Verder zijn de laadtijden soms onaanvaardbaar lang en moet je letterlijk dertig seconden naar het game over-scherm staren alvorens opnieuw te mogen beginnen. Als klap op de vuurpijl zorgt het saven – iets wat je waarschijnlijk heel, heel veel zult doen – voor een ongemakkelijke audio drop-out die je hard uit de game haalt.

Goede games, slechte HD Trilogy
Splinter Cell, Pandora Tomorrow en Chaos Theory zijn nog altijd geweldige games. Het zijn absolute klassiekers, waarbij de laatste zelfs het predicaat ‘tijdloos’ opgespeld krijgt. Dat zorgt echter niet voor een goede HD-collectie. Het HD-jasje is dun, de foutjes zijn teleurstellend en het ontbreken van de multiplayer en co-op is ronduit onaanvaardbaar. Daarbij maakt Chaos Theory duidelijk dat de eerdere delen verouderd zijn. Het is jammer, maar goede games maken niet zomaar een goede HD-collectie. Ubisoft had hier meer moeite in moeten steken. Dat had de serie verdiend.