Toki Tori 2 Review

In 2001 kende de Nederlandse gamestudio Two Tribes succes met een schattige puzzelgame voor de Game Boy Color. Twaalf jaar later mogen we eindelijk aan de slag met het vervolg, ditmaal op de Wii U. Is Toki Tori 2 het wachten waard geweest?

Toki Tori 2 draait net als het eerste deel om een schattig, geel kuikentje. Het beestje, Toki Tori genaamd, ontdekt al gauw dat een mysterieus soort olie zijn wereld dreigt te vernietigen en hij neemt het op zich dit probleem op te lossen. Evenals het origineel wil hij dit doen door allerlei puzzels op te lossen die hij gedurende het avontuur aantreft. Maar in tegenstelling tot de Game Boy Color-game bestaat Toki Tori 2 niet uit een reeks losgekoppelde puzzels, verpakt als afzonderlijke levels. Ditmaal heeft Two Tribes voor een fundamenteel andere aanpak gekozen.

Nieuwe aanpak
Zodra je begint te spelen, zal je merken dat alle levels aan elkaar verbonden zijn en er meerdere wegen naar dezelfde plek leiden. Dat zorgt ervoor dat de wereld bijna onderdeel wordt van de puzzel. Vaak wordt een dergelijke levelopbouw een ‘Metroidvania’-stijl genoemd, een combinatie van Metroid en Castlevania. Deze games zijn berucht en befaamd om het feit dat de spelwereld één groot doolhof is dat niet zomaar te doorlopen valt. Later naar dezelfde locaties terugkeren is in dergelijke games essentieel om het einde te bereiken. Net als in Toki Tori 2.

Dat maakt het spel wezenlijk anders dan het origineel, hetgeen fans van de meer traditionele aanpak tegen de borst kan stuiten. Als je puur en alleen op zoek bent naar puzzels, dan is dit tweede deel minder geschikt. Laten we echter duidelijk zijn: deze game draait nog altijd geheel om puzzelen. Nu is alleen het reizen door de wereld onderdeel van de puzzel geworden, al zijn het de kleinere puzzels die voor de echte gameplay zorgen. Want zoals we inmiddels van de serie gewend zijn, staat nog altijd de tocht van punt A naar punt B centraal.

Fluiten en stampen
Een groot verschil is het ontbreken van items. Verwacht dit keer geen teleporteermachine of schep. Onze held kan enkel fluiten en à la Mario op de grond stampen. Daar moet je het mee doen. Deze simpele aanpak zorgt ervoor dat er veel nadruk op de omgevingen komt te liggen, die je veel en zorgvuldig zult moeten manipuleren om op plaats van bestemming te komen. Wil je bijvoorbeeld bij een hoger gelegen punt komen, dan is het wellicht mogelijk om de aandacht van een uil te trekken, die je naar zijn hoge nest brengt.

Het spel kent verschillende dieren, die elk op hun eigen manier op jouw en elkaars acties reageren. Door tactisch met hen om te gaan, liggen vele opties voor je open. Two Tribes heeft alle mogelijkheden op ingenieuze manier uitgebuit, waardoor tientallen leuke uitdagingen ontstaan die stuk voor stuk op te lossen zijn door logisch na te denken over de regels van het spel. Je zult merken dat een moeilijk stuk door je hoofd blijft spoken wanneer je de game noodgedwongen weglegt; je blijft doorpuzzelen totdat alle stukjes zich langzaamaan tot een eureka-moment samenballen.

Frustratie is gegarandeerd
Tegelijkertijd moeten we zeggen dat een aantal puzzels dusdanig veel precieze of specifieke acties van je vraagt, dat de oplossing wel erg lastig wordt. Wees dus bereid af en toe (keihard) vast te lopen en misschien zelfs beschaamd een walkthrough raad te plegen. Dit heeft ook betrekking op de levelopbouw van de game, aangezien je niet simpelweg het pad kunt volgen. Moet je met man en macht proberen dat ene verafgelegen level te bereiken, of ga je op zoek naar een onopgeloste puzzel die hopelijk een nieuwe doorgang creëert? Two Tribes zegt het je niet en daardoor is frustratie meer regel dan uitzondering tijdens het spelen van het spel.

Sterker nog, Two Tribes zegt in deze hele game niets. Er worden nauwelijks woorden vuil gemaakt aan tips, tricks of tutorials. Een interessante (en economische) aanpak, die stilistisch erg leuk uitpakt en een uniek gevoel aan het spel geeft. Ter voorbeeld, tijdens het avontuur leer je verschillende liedjes met unieke effecten. In plaats van een uitleggend tekstwolkje, krijg je gewoon de tonen te zien. Je speelt ze na en voilà, je weet wat het liedje doet. Het is simpel, maar (meestal) efficiënt. Tegelijkertijd zorgt het er helaas ook voor dat spelers geen hints mogen verwachten op lastige momenten.

Schattigheid alom
Het gebrek aan tekst is vervangen door aangename, rustige deuntjes die goed passen bij het leuke uiterlijk van het spel. Vrijwel alles valt duidelijk onder de noemer ‘schattig’ en samen met de grafische kracht vormt het een geheel waar je graag in rondloopt. Mocht je geen genoeg krijgen van de wereld, dan heb je geluk: met de Wii U GamePad kun je foto’s maken van de vijanden, omgevingen en al wat je maar interesseert. Een kleine toevoeging voor de liefhebber, net als de off-TV play mogelijkheid. Veel ingrijpender is natuurlijk de leveleditor die de ontwikkelaar belooft. De modus is op moment van schrijven nog niet in het spel aanwezig, maar kan in de handen van een sterke community zorgen voor een eindeloze toestroom aan extra content.

(Doorgeschoten) ambitie
Het valt ontwikkelaar Two Tribes te prijzen dat hij van Toki Tori 2 meer heeft willen maken dan een direct vervolg met precies dezelfde stijl van gameplay. De standaard levels hebben plaatsgemaakt voor een Metroidvania-achtige wereld die spelers meer vrijheid en meer uitdaging biedt. Opvallend genoeg doet de versimpelde gameplay hetzelfde en weet Two Tribes met enkel stampen en fluiten een groot aantal toffe puzzels te ontwerpen in een even toffe wereld. Een gebrek aan uitleg en een onduidelijke wereld zorgen er echter voor dat de doorgaans rustieke game behoorlijk frustrerend kan zijn.