Sly Cooper: Thieves In Time Review

Verkooptechnisch is Sly Cooper nooit een schot in de roos geweest. De pluizige wasbeer is weliswaar nog steeds de bekendste dief van de PlayStation, maar daar is alles ook mee gezegd. Het is daarom geen verrassing dat het maar liefst acht jaar(!) heeft geduurd alvorens een ontwikkelaar het aandurfde om een nieuw deel op deze generatie te ontwikkelen. Krijgen Sly en zijn kornuiten eindelijk de aandacht die ze verdienen?

Eind vorig jaar ontfermde XGN zich al over Sly Cooper: Thieves in Time, het ‘langverwachte’ vierde deel in de spionagereeks. Twijfel heerste: de game voelde ontzettend gedateerd aan doordat vrijwel niets aan de gameplay was veranderd. In het klim- en klauterwerk zat vrijwel geen diepgang en uitdaging, en het vechtsysteem bleek een gevalletje ‘kind kan de was doen’. Het is bewonderenswaardig van Sanzaru Games, die nu achter de knoppen zit, in de eerste uren zo dicht mogelijk bij het origineel is gebleven, maar ze moeten het resterende avontuur niet op safe blíjven spelen.

Zoals de titel deels impliceert, reizen Sly en zijn dievenbende in dit avontuur terug in de tijd. Opdracht: herover de Thievius Raccoonus, Sly’s eeuwenoude familieboek waarin de grootste geheimen van zijn voorouders (ook dieven) in beschreven staan. Het is een mooi gebaar dat de Cooper-fans in de huid mogen kruipen van de grootste Cooper-dieven uit de geschiedenis. Van de ninja Rioichi Cooper – die grote afstanden kan springen – tot de ridder Sir Galleth die een schild heeft. Maar het grootste gedeelte speel je natuurlijk met de bekende helden. In een hip tijdreisbusje gaat de wasbeer samen met zijn vrienden Bentley de schildpad en Murray het nijlpaard op avontuur in kleurrijke, gevarieerde werelden in verschillende tijdperken.

Op wereldreis!
Voorbeelden zijn Japan in het samoerai-tijdperk, het historische Arabië en (vermoedelijk) de Noordpool ten tijde van de IJstijd. Thieves in Time kenmerkt zich door een cartoony uiterlijk dat herinneringen oproept aan Tom & Jerry , nog meer dan in de vorige delen. Elke wereld straalt iets eigens uit en zit bomvol unieke vijanden, van Aziatische zwaardvechters tot onhandige piraten. De manier waarop je deze schurken uitschakelt, vergt helaas niet zoveel van je snelheids-of reactievermogen. Eigenlijk is het – of je nu met Sly, Murray of Bentley speelt – een kwestie van heen en weer rennen en hersenloos op de vechtknop drukken. Nu is Sly Cooper nooit een franchise van diepgang geweest, maar anno 2013 verwacht je toch wel wat meer uitdaging in de gevechten.

Dat geldt ook als je aan de slag gaat met andere personages. Ze hebben weliswaar allemaal hun eigen specialiteit, maar deze worden eigenlijk nooit ten volle benut. Ja, de invalide Bentley kan bommetjes gooien en daardoor barricades vernielen en afstanden overbruggen met zijn rotor, maar verder dan dat gaat het niet. Het lijkt alsof Sanzaru voortdurend de rem inhoudt om Thieves in Time niet te ingewikkeld voor het jongere publiek te maken. Volwassenen razen door het avontuur heen zonder dat ze ook maar een seconde aan het denken worden gebracht. Kinderen zullen ervan smullen, maar de wat oudere gamer moet continu door een zure appel bijten.

Afwisselend, maar ouderwets
Voor de afwisseling niets meer dan lof. Zo kan Sly met verschillende kostuums spelen die een andere speelstijl opleveren en kan Bentley – die stiekem de show steelt in dit avontuur – via verschillende minigames apparatuur kraken. Deze minigames worden los tegen een kleine betaling in de Store aangeboden, zo leuk en verfrissend zijn ze gemaakt en vormgegeven. Zo bestuur je het ene moment een tank op een parcours vanuit isometrisch perspectief en het andere moment speel je een heuse sidescrolling shooter. Maar ja, ook deze spelletjes bieden weinig tot geen uitdaging.

Sanzaru is gelukkig de spelers met verzameldrift niet vergeten. Zo kunnen we wederom op zoek naar verborgen flesjes, maskers, schatten, kluizen en muntjes. Daarnaast krijgen we zo nu en dan een korte zijmissie, zoals een voorwerp binnen een tijdslimiet naar een checkpoint brengen. Wie dit allemaal wil doen, kan ongeveer drie á vier uur bij de oorspronkelijke speeltijd rekenen. Maar ook zonder deze optionele missies is Thieves in Time zoals gezegd een ontzettend gevarieerd avontuur, met vele antropomorfe eindbazen die allen op speciale wijze zijn te verslaan. Het is jammer dat de dialogen van deze schurken (en ook van onze helden) nooit echt overtuigen wegens infantiel taalgebruik.

Het grootste probleem aan Thieves in Time blijft dat het ontzettend ouderwets is. Mooi dat je trouw blijft aan het origineel, maar bij de tijd blijven is minstens zo belangrijk. Waarom op rondje drukken wanneer je een richel wilt vastgrijpen en waarom begrijpt Sanzaru niet schaapachtig van dak naar dak springen niet meer genoeg is om (de volwassen) gamer tevreden te stellen? Deze gebreken hebben als als gevolg dat het avontuur halverwege stevig inkakt en Thieves in Time zelfs begint te vervelen. Dat moet niet de bedoeling zijn voor een actieavonturen-game.

Minste Sly Cooper tot nu toe
De minpunten daargelaten maak je met Sly Cooper: Thieves in Time een goede deal: voor veertig euro krijg je zowel de PS3- als de PS Vita-versie, die je naadloos met elkaar kunt verbinden door het cloudsysteem. Leuke gimmick is dat je de Vita als als x-Ray machine kunt gebruiken om verborgen schatten te zoeken. Kijk je echter streng naar de gameplay, dan moet je concluderen dat Sanzaru met de minste Sly Cooper-game op de proppen is gekomen. De meesterdief raast zonder moeite door de game, met een verhaal dat lang niet zo memorabel is als in de vorige delen. Dat de platformer afwisselend is, is dan niet meer zo belangrijk.