This War of Mine Review - Oorlog vanuit een ander perspectief

Games hebben onze neuzen al ontelbaar vaak op de gruwelen van oorlog gedrukt. Het leven van een soldaat is bepaald geen pretje, maar dat van de gewone burger is wellicht nog erger. This War of Mine maakt een oorlogssituatie persoonlijk, en dat komt hard aan.

This War of Mine bekijkt oorlog in videogames vanaf de andere kant. Terwijl een stad belegerd wordt, proberen de gewone burgers binnen de stadsmuren te overleven. Dat dit voor een grimmige wereld zorgt, zal je niet verbazen.

review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201412/t/this-war-of-mine.jpg" />

Vanaf het moment dat je This War of Mine opstart wordt je scherm in zwart en grijstinten gedrenkt. We horen een triest gitaarriffje, dat ook zo goed werkte in The Last of Us, en zien drie figuren rondlopen in een huis dat aan alle kanten kapotgeschoten lijkt te zijn.

Dit zijn Bruno, Marko en Pavle, drie burgers die niets met de oorlog te maken hadden, maar er wel door getroffen zijn. Terwijl snipers op de daken liggen en het telefoonnetwerk eruit ligt, hebben zij hun krachten gebundeld om het zo lang mogelijk uit te houden.

Na een korte introductie (één tekstblokje) word je aan je lot overgelaten. Dit kan voor veel gamers die een tutorial gewend zijn misschien wat gek overkomen, maar het zet je wel meteen op scherp. Terwijl jij uitvogelt hoe je de drie personages door het huis stuurt loopt er namelijk een klokje mee, en de tekst Day One wekt het vermoeden dat we haast moeten maken.

Je bekijkt de wereld van This War of Mine volledig vanaf de zijkant, 2D dus, en dat is maar goed ook bij een game waarbij overzicht zo belangrijk is. Alle interactieve objecten worden aangegeven met duidelijke icoontjes, zoals een handje als je het op kunt pakken, een deurtje als je de deur kunt openen en een moersleutel voor het upgraden van je huis.

Leuk en aardig dat doorzoeken en verstevigen van je vestiging, maar zodra het klokje linksboven in beeld de avonduren ingaat, wordt het tijd voor actie. Aan stilzitten heb je niks, dus kun je er 's nachts een van je survivors op uit sturen op een zogenaamde 'scavenge-missie' waarin je de veilige basis verlaat en de donkere stad intrekt.

Zoals alle beslissingen in This War of Mine, kunnen deze scavenge-missies ernstige gevolgen hebben. Een supermarkt met eten klinkt op het eerste gehoor als de hemel op aarde, maar de kans is groot dat andere bandieten en rovers die supermarkt ook al ontdekt hebben, en iedere indringer zonder overleg overhoop schieten.

Simpelweg de gok nemen of ons personage het overleefde ging ons lastig af, omdat je niet zo vaak een nieuwe huisgenoot tegenkomt, en de personages die je rondstuurt, meer zijn dan simpele pixelfiguurtjes. De tol die de oorlog eist is hoog, en dat heeft niet alleen fysieke en psychische gevolgen.

Zo kunnen ze gewond zijn, maar ook in een zware depressie raken zodat ze niets meer ondernemen. Het feit dat je team van survivors wordt afgebeeld met foto's van echte mensen maakt het er niet beter op. Probeer jij bijvoorbeeld maar eens de levensmiddelen van een bejaard stel te stelen, terwijl je weet dat je vrienden thuis liggen te sterven van de honger en pijn.

This War of Mine is in samenwerking met War Child gemaakt en dat is natuurlijk niet voor niets. De boodschap is na een paar uur spelen duidelijker dan honderd reclamecampagnes dat kunnen doen. Oorlog is meer dan de soldaten en tanks die je op het journaal voorbij ziet komen. Terwijl wij wachten op nieuws, proberen de mensen ter plekke te overleven, en dat gaat er erger aan toe dan jij en ik wellicht denken.