The TakeOver Review – Verrassend leuke knokgame

In een 1,5 meter samenleving ben je soms dankbaar om samen naast elkaar op de bank een leuke game te kunen spelen. Sinds kort is de de TakeOver, een beat ‘em up, verkrijgbaar. Serieus mensen: wát een game. Al je coronafrustraties kun je heerlijk eruit slaan in deze titel, zoals te lezen is in deze The TakeOver review.

Voor twee tientjes koop je het spel in de eShop (of op andere netwerken, zoals PC of PS4). Wat je daarvoor krijgt is een zijwaartse beat ‘em up die doet denken aan de goede jaren ’90 waar je veel van dit soort spellen had. Onlangs kwam Streets of Rage 4 ook al uit, een langverwacht nieuw deel in een fantastische serie en The TakeOver heeft duidelijk inspiratie opgedaan bij deze grootmeester.

Eén ding moet meteen gezegd worden: alle lof gaat uit naar Antonios Pelekanos. Los van de muziek en de cutscenes heeft hij de hele game in zijn eentje gemaakt en dat is ten eerste al te bizar voor woorden, maar als je het resultaat dan gezien én gespeeld hebt, al helemaal bijzonder. WAUW. Om meteen maar met de deur in huis te vallen: The TakeOver is een hele goede én mooie game in dit genre.

Er zit een verhaal in, getekend in een prachtige stijl. Maar eerlijk is eerlijk: dat is extra, niemand start een beat ‘em up voor het verhaal. We willen gewoon beuken, denken aan vroeger toen dit soort games helemaal hip waren en plezier hebben. Hoe vaak is het niet gebeurd dat er een beat ‘em up uitkwam waarvan je dacht: shit, dit is het niet. Laatst werd bijvoorbeeld Brutal Rage uitgebracht, een dappere poging, maar heel goed was het spel niet.

The TakeOver stelt niet teleur. Als je de tutorial hebt doorgenomen (hoeft niet, maar misschien handig voor mensen die dit genre nog niet zo goed kennen) kies je een personage en ga je aan de slag in de arcade. Dit is het verhaal dat alleen of samen (offline) doorlopen kan worden. Er zijn drie personages om uit te kiezen met elk hun voor- en nadelen. Daarna is het zaak om zeven stages te doorlopen.

Wat meteen opvalt is hoe goed de game eruit ziet en hoe soepel de besturing werkt. Er zijn opties zoals je gewend bent, namelijk slaan, schoppen, springen en een vijand vasthouden. Daarmee kun je handige combo’s maken, maar nog leuker is het dat je een RAGE meter hebt (die je samen deelt) en een een Superaanval (die je allebei hebt) kunt doen. De kunst is om vooral klappen uit te delen én niet te incasseren. Bij elke rake klap wordt je meter gevuld, waarna je een hele krachtige aanval kunt uitvoeren. Vooral bij een eindbaas is dat super handig, omdat zo’n vijand net even meer leven heeft dan de gemiddelde vijand.

Of je dat kunt opsparen tot die tijd is de vraag, want elke keer dat je geraakt wordt, loopt die meter leeg. Daardoor is The TakeOver uitdagend. Je krijgt geen cadeautjes in de schoot geworpen, tenzij je op easy speelt, maar een beetje gamer doet dat uiteraard niet! Wat een leuk element uit de oude dagen is, is dat je wel samen moet werken, maar nooit elkaar weer tot leven kunt wekken.

Dat is anders dan bijvoorbeeld een beat ‘em up als Double Dragon Neon. Je start in The TakeOver met allebei drie levens en als je dood bent, ben je ook echt dood. Wel is het zaak, zoals bij elke game in dit genre, alles wat je onderweg tegenkomt kapot te slaan. Want voordat je het weet, zit er ergens een hamburger of appel in en wordt daarmee je leven aangevuld. Tot slot kom je tot leven als je medespeler een checkpoint bereikt.

Sowieso zit het met de checkpoints goed. Als je doodgaat hoef je niet weer een hele stage opnieuw te spelen en dat neemt een groot stuk frustratie weg wat je in andere beat - em ups nog weleens tegenkomt. Het is dan ook een verrassend tof spel. Zo verwacht je bijvoorbeeld niet, omdat je al best wat combo’s kunt maken dat je ook standaard een pistool op zak hebt. Dit wapen heeft gelimiteerde kogels, maar is wel erg handig en leuk voor de afwisseling in de gameplay. Onderweg kun je soms zelfs nog geweren oppakken en speels gebruik maken van de omgeving om vijanden schade aan te brengen.

De omgevingen zijn prachtig vormgegeven, de hele game heeft zeer gave tekeningen en het leveldesign is dan ook om je vingers bij af te likken. Saai wordt het qua vijanden niet, want je komt steeds weer nieuwe tegen. Zelfs een ware zombie-invasie is niet vergeten en daarbij is het grappig dat je via de omgeving deze vijanden sneller dood kunt maken. Ook de eindbazen zijn divers, al is niet elke baas even spannend of leuk. Hoewel dit een smaakkwestie is, was hier ruimte geweest voor verbetering.

Ook is het jammer dat de game geen online co-op ondersteuning heeft en dat er weinig te beleven valt na het uitspelen van game. Zodra je het spel hebt uitgespeeld , speel je een extra personage vrij. Doordat je vlak voor de aftiteling de keuze hebt uit twee opties, verwacht je dat je misschien nóg een personage kunt uitspelen als je de andere optie gekozen zou hebben. Maar dit hebben we geprobeerd en helaas is dat niet het geval. Het betekent dat je na één keer spelen eigenlijk alles wel gezien hebt.

Los daarvan betaal je maar 20 euro en krijg je een dijk van een game in dit genre. We zouden haast zeggen dat de game weinig onder doet voor Streets of Rage 4. Al is ons advies: speel ze allebei! Want beide games zijn leuk om samen te doorlopen. Ben je een vechtersbaasje en ben je op zoek naar een game die genoeg afwisseling biedt qua omgevingen, vijanden en de aanpak om die vijanden tot moes te slaan? Dan ben je bij The TakeOver aan het juiste adres!