The Passenger Review (DVD) - Raisonnablement correct

Kunnen de Fransen goede crimeseries maken? Dat is de vraag die jezelf toch stelt zodra je The Passenger in handen krijgt, of zoals de Fransen zouden zeggen: Le Passager. De bevindingen lees je in deze The Passenger Review.

The Passenger is een zesdelige miniserie waarbij elke aflevering zo’n 50 minuten duurt. De voorkant van de dvd-box ziet er niet bepaald uitnodigend uit: twee hoofden van een man en een vrouw, waarbij diezelfde man ook groter staat afgebeeld met een wapen in de hand. De eerste indruk is: ongetwijfeld een serie uit het B-segment.

Toch laat The Passenger zien dat schijn bedriegt. Want de serie heeft wel wat verrassingen in petto waardoor dit helemaal niet zo’n slechte serie is wat je op het oog wel zou vermoeden. Eigenlijk is de hele serie zes afleveringen lang steeds niet wat je denkt dat het is. Een aangename verrassing dus.

We maken in aflevering 1 kennis met Mathias Freire, een psychiater in Bordeaux. Hij behandelt een ietwat vreemde cliënt die opeens zijn geheugen kwijt is, en daardoor een ‘passagier zonder bagage is’. Ook is er een moord. Een die meteen de aandacht trekt als je van Griekse mythologie houdt. Want ergens ligt opeens een lijk met een afgehakte stierenkop. Een verwijzing naar de Minotaurus.

Een seriemoordenaar is aan het werk, blijkt al gauw. Want er duiken meer lijken op die allemaal verband houden met Griekse mythologische vertellingen. Interessant. Minstens zo interessant zijn de twee hoofdpersonen. Naast Freire is dit Raphaëlle Arogué, die vreemd genoeg niet eens op de achterkant van de DVD-box wordt vermeld. Bijzonder, want ze speelt Anaïs Chatelet, dé persoon die bij de recherche zit en de moordenaar moet zien te vinden.

Een gevalletje logica van de Fransen, wie zal het zeggen? Wat The Passenger doet is eigenlijk redelijk standaard beginnen met een eerste aflevering waar een moord is gepleegd en waarbij diverse spelers min of meer worden geïntroduceerd. Dan na dit normale verloop komt aflevering 2 als een mokerslag binnen, zo hard. Want net wanneer je denkt dat bepaalde personages alle zes afleveringen voor zullen komen, worden er een paar keihard geëlimineerd. Die zie je niet aankomen, en daardoor kruipt The Passenger meteen bij het B-segment vandaan.

Nog zo’n verrassing, misschien nog wel groter, komt een paar afleveringen later wanneer er iets bijzonder vreemds aan de hand is met Freire. Natuurlijk, er is een korte romance met het recherche vrouwtje, maar daarna? Tja, dan gebeurt er iets geks en neemt de miniserie opeens een hele andere verrassende wending.

Je gaat je afvragen of het Freire is die de seriemoordenaar is. Want hij weet opeens wel veel af van diverse moordzaken. Maar eigenlijk ligt dit zo voor de hand, dat het niet echt logisch is dat hij de moordenaar is. De regisseur is in ieder geval sterk bezig op dit vlak: de kijker aan het twijfelen brengen. Want alle aanwijzingen lijken opeens verdwenen te zijn. En een goede crimeserie laat je meedenken met de detective. Missie geslaagd dus, want dat doet The Passenger.

Toch kent de serie ook wel wat mindere momenten. Want het lukt niet om steevast zes afleveringen lang, 52 minuten lang, kwaliteit te leveren. Laten we zeggen dat zo’n kwart van alles slaapverwekkend is en daarmee verslapt de aandacht. Dan zijn de dialogen saai of dan gebeurt er gewoon te weinig. Te weinig spanning.

Maar over het geheel genomen is The Passenger redelijk ok. Het weet niet de kwaliteit te leveren zoals de échte grote jongens in dit genre dat wel doen, maar het levert zeker geen B-kwaliteit. Er zijn mindere series, zoals het Britse Hinterland. Wat dat betreft is The Passenger een redelijk aangename verrassing die vooral weet uit te blinken door vroegtijdig uit te pakken!