The Judge Review

Films uit de verschillende continenten hebben allemaal een stereotype aan zich hangen. Zo zitten er in films uit Bollywood altijd wel een grote dansscène, zijn Europese films raar en veel te artistiek en zitten films uit Hollywood vol met clichés en happy endings. Laat The Judge nu het perfecte voorbeeld zijn van een stereotype Hollywood-film.

Zo op het eerste gezicht heeft Hank Palmer (Robert Downey Jr.) alles voor elkaar: hij heeft een baan als topadvocaat, is getrouwd met een dame die gezegend is met een fijn achterwerk en heeft een schat van een dochter (Emma Tremblay). Al snel blijkt echter dat niet alles rozengeur en maneschijn is. Een scheiding ligt op de loer en Hank heeft zijn familie al decennia niet gezien, omdat hij zijn vader niet kan uitstaan.

Hij zal alleen wel moeten als hij het bericht krijgt dat zijn moeder is overleden en hij terugkeert naar zijn geboorteplaats; Carlinville, Indiana. In het rustieke zwarte gat maakt de kijker al snel kennis met Hank’s oudere en jongere broer (respectievelijk Vincent D’Onofrio en Jeremy Strong), zijn oude vriendinnetje Samantha (Vera Farmiga) en uiteraard zijn vader Joseph Palmer (Robert Duvall).

Het biedt een goede introductie en laat ook de familiebanden zien tussen Hank, zijn vader en zijn broers. Het duurt aan de andere kant wel een tikkeltje te lang, net zoals eigenlijk de hele film – met ruim twee uur is het veel film voor betrekkelijk weinig inhoud. The Judge gaat gelukkig in een wat hogere versnelling als Joseph – al sinds jaar en dag de standvastige rechter van het dorpje – wordt opgepakt op verdenking voor moord en Hank zijn vader moet verdedigen.

Al snel is het niet meer de vraag of Hanks vader verantwoordelijk is voor de dood van Mark Blackwell, maar of hij bewust was van de daad toen hij hem aanreed. Rechter Palmer claimt immers dat hij zich niks meer van het incident kan herinneren; het was donker, het regende en hij had zojuist zijn vrouw verloren. Slecht nieuws voor de familie Palmer is de openbaar aanklager aan de andere kant van de zaal, Dwight Dickham (Billy Bob Thornton) – we verzinnen die naam echt niet – is namelijk vastbesloten om hem veroordeeld te krijgen voor moord.

De scenes in de rechtbank, waar Hanks vernuft en Dickhams doorzettingsvermogen met elkaar botsen, zijn overduidelijk de krenten in de pap; The Judge is immers een rechtbankdrama. Het is alleen zo jammer om te zien dat er zo weinig krenten in de pap zitten, zeker voor een film die langer dan twee uur duurt. De rest van de film gaat voornamelijk over de verzoening van Hank tussen zijn vader en zijn herinneringen aan vroeger, zoals standaard is in een film waar iemand terugkeert naar zijn geboorteplaats. Het is saai, het is niet interessant en het probeert te overduidelijk je traanbuizen te kietelen.

Dat neemt niet weg dat de cast een goede prestatie neerzet, integendeel. Downey Jr. is vanouds charmant en overtuigend, net zoals Thornton die weer heerlijk duivels overkomt. En natuurlijk kan Duvall ook weer zijn eeuwenoude trucje van een chagrijnige en koppige man neerzetten. De acteurs hebben alleen niet zoveel om mee te werken en dat is te wijten aan het script; we hebben het allemaal wel eens eerder gezien en alles is clichématig gedaan.

Aan het eind van de – behoorlijk lange – rit is The Judge een flinke tegenvaller. Het is een rechtbankdrama en daar mag je natuurlijk twee dingen van verwachten: scenes in een rechtbank en drama. Regisseur David Dobkin heeft alleen veel te veel geleund op het drama, dat er amper meer een rechtbank aan te pas komt, waar juist Downey Jr. en Thornton schitteren. Voor de rest blijft er een homecoming drama over dat bol staat van clichés en, uiteraard, een happy ending zoals je die in het begin al zag aankomen.