The Interview Review - Kapitalistische rochel met twee vingers in je neus

Een 10 op IMDB, mogelijk de veroorzaker van WO III en een kassucces voor Sony. The Interview is de meest controversiele film van de afgelopen jaren, maar krijgt gemengde reviews. Voor een paar euro kun je de film huren, en je kunt je geld slechter besteden!

Het verhaal kennen jullie inmiddels waarschijnlijk wel dankzij de vele nieuwsberichten naar aanleiding van de Sonypocalypse. James Franco speelt Dave Skylark, presentator van de succesvolle talkshow Skylark Tonight. Aaron Rapoport (Seth Rogen) is de bedenker en producer van de show.

De talkshow is na 10 jaar nogal afgezakt, met onderwerpen als de cameltoe van Miley Cyrus en de kaalheid van Rob Lowe. Ook Eminem heeft een geinige cameo als hij zogenaamd uit de kast komt wanneer hij te gast is bij Skylark Tonight. Een brave sneer naar de huidige op celebrities gefocuste entertainment-industrie.

Rogen beseft dat hij ook niet meer trots kan zijn op hun ordinaire interviews. Wanneer ze erachter komen dat de Noord-Koreaanse Geliefde Leider Kim-Jong Un een fan is van de show, besluiten ze hem te interviewen en weer kwalitatieve televisie te maken.

Een buitengewoon aantrekkelijke CIA-agente haalt ze vervolgens over om er een liquidatie van te maken, en we hebben een plot!

review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201412/t/the-interview-review-1420024314.jpg" />

Seth Rogen en James Franco hebben al vaker in films samengewerkt, en als je Pineapple Expres of This Is The End hebt gezien, weet je wat je kunt verwachten. Desalniettemin is het een goed geslaagde combinatie. Rogen speelt eigenlijk altijd hetzelfde knullige, angstige, bozige type, maar het werkt.

James Franco verbaast door met opvallend veel overtuiging en enthousiasme de naïeve Dave Skylark neer te zetten. Hij is de impulsieve maar charismatische tegenhanger van zijn beste vriend. Samen zijn ze een stel malloten met de hersenen van een 13-jarige puber. Vanzelfsprekend gaat er van alles fout, maar het is vermakelijk om te zien welke rare capriolen ze steeds uithalen.

De cast is verder weinig indrukwekkend, hoewel Randall Park er aardig in slaagt om Kim-Jong Un als manipulatieve Katy Perry-loving driftkikker belachelijk te maken.

De Briljante Kameraad zal waarschijnlijk meer beledigd zijn door de persiflage op zijn persoon, dan de poging tot politieke satire en de kritiek op zijn bewind. De ondervoede bevolking en het vergoddelijken van de Opperste Leider worden natuurlijk genoemd. De kwaadaardigheid van het regime wordt niet genegeerd en er wordt weldegelijk oprecht geprobeerd de negatieve kanten van Noord-Korea te belichten, maar dit heeft niet veel om het lijf.

Dit alles wordt weer gecompenseerd met flauwe en racistische grappen: "I'm solly". Echt? De meeste grappen zijn net zo makkelijk als deze. Het gaat vooral over seks, piemels, party-en en een enkele fart-joke kon dan ook niet ontbreken.

Diepte-/hoogtepunt hiervan is de scène waarin de CIA aanklopt bij het kolderieke duo, Rogen opendoet en Franco vanuit de andere kamer alleen maar doorgaat over hoe z'n lul enorm stinkt na de avonturen van de nacht ervoor. Ook de scène uit de trailer, waarin Rogen een raket in z'n anus moet verstoppen, is aanvankelijk spannend maar verzandt in een overdaad aan flauwe gore grappen.

Maar, dit weet je van te voren. Als je zelf een piemel hebt en je bent onder de 30, valt er zeker wat te lachen op meerdere punten in de film.

De film loopt de eerste drie kwartier lekker door, maar stagneert wanneer Franco een dagje chillt met de zoon van Hij die Verscheen uit het Licht van Zon en Maan. Basketballen, zuipen, blowen, sportauto's, mooie vrouwen en een tank klinken allemaal heel vermakelijk, maar het is toch minder leuk zonder de Franco-Rogen dynamiek.

Het is ook vanaf dit punt dat de rest van de film héél erg voorspelbaar wordt. Franco wordt natuurlijk ingepalmd door al het moois wat hij voorgeschoteld krijgt, terwijl Rogen hem hier voor probeert te waarschuwen. Wat onderlinge worstelingen volgen, Franco ziet dat het groene gras aan de overkant eigenlijk een stroman van versleten kunstgras is, en uiteindelijk zijn ze weer beste maatjes. Gaap.

Vrijwel alles wat er in deze film gebeurt is onrealistisch, maar dat mag de pret niet drukken. Uiteraard krijgt Rogen last van yellow fever en wordt verliefd op een propaganda-officier; om een of andere reden is zij ook verliefd op hem geworden.

Hete propaganda chick nummer zoveel en Rogen willen graag contact houden na alle belevenissen en Skype wordt hierbij echt schaamteloos in beeld gebracht. Niet alleen flagrante product-placement, maar daarmee ook een lekkere kapitalistische rochel in het gezicht van Kim Jong-un.

Gelukkig is het einde wel vermakelijk. Er zitten nog een paar droge grappen in en veel over-the-top actie, slowmotion en explosies! Onwerkelijk, maar als je dit punt in de film al hebt weten te bereiken kan dat er ook nog wel bij.

The Interview zou zonder de hele Sony-rel waarschijnlijk zonder rumoer in de annalen (see what I did there?) van de filmgeschiedenis zijn gezonken als middelmatige bromance komedie. De 10 op IMDB is inmiddels volgens verwachting en terecht al een paar punten gedaald.

De film slaagt niet echt als politieke satire, maar pretendeert dat ook niet te zijn. Grappenmakers Rogen en Franco dragen deze film zoals ze dat al eerder deden en kunnen het inmiddels met twee vingers in hun neus. Als je weet waar je aan begint, namelijk een flauwe ordinaire komedie, valt het niet eens tegen.

Dit spreekt dan ook voor de film, die niet om deze hele rel heeft gevraagd en gewoon geld in het laatje wil brengen. De liquidatie van een buitenlandse leider, omhuld door onrealistische actie en dick jokes. Het is precies wat regimes als dat in Noord-Korea zo haten aan de Westerse wereld, in het bijzonder Amerika. Hollywood kotst hiermee het ordinairste onderste uit hun cultuur-kan uit over Noord-Korea, maar wel leuk om je gedachten voor een avondje mee te verzetten.