The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes Review - Ordinaire cash grab of nieuw leven?

Na acht jaar is er weer een The Hunger Games film die in de bioscopen draait. Weet de prequel evenveel indruk te maken als de trilogie? Dat lees je nu in onze The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes review.

De eerdere Hunger Games-films waren ongelofelijk populair onder het publiek en leverden maar liefst ongeveer 3 miljard dollar op. Niet vreemd dat Lionsgate hiervan blijft proberen te profiteren met een prequel.

Het perspectief van de film is bijzonder interessant, omdat het draait om de oorsprong van een iconische slechterik: Coriolanus Snow (gespeeld door Tom Blyth), die later de meedogenloze president van Panem wordt. De setting is een door oorlog geteisterde stad waarin het alledaagse leven is doordrenkt van gevaar, en niemand weet welke absurditeit het regime als volgende stap zal nemen.

De film verkent de tweestrijd van het kwaad, belichaamd door de gestoorde dokter Volumnia Gaul (Viola Davis), die de Hunger Games heeft ontworpen. Haar karakter heeft veel weg van een angstaanjagende vogelverschrikker. De film legt de corrupte regering bloot, waarin willekeurig geweld en psychologische wreedheid hand in hand gaan.

De Hunger Games staan nog in de kinderschoenen, en de jonge Snow bevindt zich als mentor van Lucy Baird (Rachel Zegler) in een situatie waarin strategische keuzes snel gemaakt moeten worden. Hij moet de situatie juist berekenen, de juiste inschatting maken en de juiste overtuigingen bedenken om de gruwelijkheden niet uit de hand te laten lopen.

Coriolanus lijkt aanvankelijk niet veel te verschillen van Katniss; ook hij wil zijn dierbaren beschermen en probeert op de rand van het kwaad te balanceren om de hongerspelen minder gruwelijk te maken.

De film is scherper dan zijn voorgangers in het portretteren van het dystopische regime van Panem. Zelfs in de stad, die behoorlijk is opgeblazen, is niets veilig. Zelfs veelbelovende studenten worden nonchalant afgevoerd bij de kleinste misstap. De toon en paranoïde sfeer van A Ballad of Songbirds and Snakes kloppen volledig. Acteurs zoals Peter Dinklage, Josh Andres Rivera en Tom Blyth dragen de film met overtuigende vertolkingen.

Het begin en het conflict te midden van de film zijn erg interessant, helaas kan dit niet gezegd worden over het laatste gedeelte van de film. Je merkt dat er voor dit einde voornamelijk gekozen is met het idee nog veel meer films uit te brengen, wat erg jammer is en bijdraagt aan een mindere kwaliteit van deze film op losstaande wijze.

Helaas is er ook nog een minpunt in de vertolking van Rachel Zegler, die Lucy Baird speelt. Haar personage mist diepgang en komt over als een cliché, waardoor de film aan subtiliteit verliest. Lucy Baird had een krachtige rol kunnen zijn, maar Zegler slaagt er niet in om haar volledig tot leven te brengen. Dit is een gemiste kans en blijft de gehele film in het achterhoofd spelen. Zegler komt in deze film over als een actrice die liever de ambitie heeft model te zijn, want ze weigert uitbundige emoties te tonen.

De story arc van dit personage is erg vergelijkbaar met die van Katniss Everdeen. Het enige is dat waarin Katniss erin slaagt emotionele scènes goed uit te spelen, Lucy vaak naïef overkomt en soms ronduit stupide. Vaak wordt ze gered door haar expertise over natuur, wat op de kijker overkomt als een behoorlijke deus ex machina en een bijna goedkope en zeker te gemakkelijke manier van een script schrijven is.

Ondanks dit minpunt blijft The Ballad of Songbirds and Snakes een intrigerende en relevante toevoeging aan The Hunger Games-reeks. Het weet de kijker te boeien met zijn fascinerende perspectief, scherpe kritiek op totalitaire systemen, en overtuigende acteerprestaties van een groot deel van de cast. De film slaagt erin een verhaal te vertellen dat op zichzelf staat en toch naadloos past binnen de bredere context van deze geliefde dystopische wereld.

Concluderend is deze film een welkome toevoeging aan het Hunger Games universum maar de film gaat niet zonder slag of stoot.