The Golf Club Review

Een ijzeren staaf in de hand en rossen maar. Hebben we het nu over Dead Rising 3? Nee, we hebben het over een golfgame: The Golf Club.

The Golf Club is een game die geen enorm grote marketingcampagne heeft gekregen en dat is niet verbazingwekkend. Golfen is een sport die nog altijd vooral door de lucky few wordt beoefend en ook in de gamewereld geldt over het algemeen dat golf een niche tak van gamesport is. Zeker als je het vergelijkt met games als FIFA en NBA, die een enorme fanbase hebben.

Nu zijn er in het verleden wel golfgames geweest die succesvol waren, zoals bijvoorbeeld de Tiger Woods-games van EA. The Golf Club laat zich dan ook gemakkelijk met die games vergelijken. Niet zozeer qua populariteit of verkoopcijfers, want dat is moeilijk te polsen, maar wel qua atmosfeer. Beide games zijn heel erg rustig, alsof je even aan het mediteren bent in plaats van topsport beoefent.

Voor het echter zo ver is, moet je je eerst een weg banen door het menu. Zeker in het begin zul je je afvragen waar je nou precies moet zijn om gewoon de game te beginnen. Al gauw leer je door gewoon maar wat in te drukken, wat wat is. Een beetje extra uitleg zou prettig zijn geweest in deze game, en helemaal een tutorial waarin je leert welke knoppen waar zitten.

We gaan zelfs een stapje verder, want we hadden ook wel een tutorial willen zien met welke golfclubs je nu het beste kunt kiezen in welke situatie. Nu kun je dat natuurlijk op internet op zoeken, maar juist omdat je je door het missen van een tutorial al een beetje eenzaam en verloren voelt, zou een beetje ondersteuning op golfgebied ook niet misstaan.

Een oplossing daarvoor zouden laadschermen geweest zijn, waarin dan tips voorbij komen van welke soorten golf clubs er te kiezen zijn. Echter, The Golf Club doet niet aan laadschermen. Een hele grote plus natuurlijk, want golfen is al zo’n relaxte sport, als je dan ook nog moet gaan wachten, dan val je helemaal in slaap.

Eenmaal een game opgestart, dan kun je kiezen of je daarvoor lokaal vrienden uitnodigd of online. In je eentje spelen kan ook, maar dat is toch minder vet, het is duidelijk dat deze game gemaakt is voor het opscheppen-met-en-tegen-vrienden-idee. Je kunt helaas niet kiezen met welk personage je speelt, dus je kunt hem ook niet upgraden of iets, het is gewoon een anoniem persoon waarvan je gedurende het spelen zelfs niet eens de voorkant ziet.

Sowieso is The Golf Club visueel wat mat. Af en toe ziet het er oke uit, maar mooi is het zeker niet. De verschillende soorten gras en grond die worden gebruikt, zien er allemaal even platgestampt en saai uit en dat is zeker voor een Xbox One-game nogal een teleurstelling. Als een golfgame iets moet hebben, dan zijn het mooie visuelen zodat je het gevoel krijgt echt op de baan te staan.

De makers van de game, HB Studios, hebben de geluiden wel heel rustig gehouden. Geen achtergrondmuziek, alleen het geluid van chirpende krekels. Af en toe komt er een voice-over die de commentator van de westrijd moet voorstellen. Hij zegt grappige dingen, maar herhaalt helaas ook vaak dezelfde dingen. Zonde, want hij kan best slim op je ballocatie inspelen dus we waarderen hem wel.

Ondanks de reporter kan The Golf Club een aardig eenzame bedoening zijn als je geen vrienden bij je hebt en zonder tutorial aan de game begint. Toch heeft dat ook wel iets, om helemaal in je uppie in zo’n enorm speelveld te staan. Dat kan zijn tussen de bomen, in de bergen of zelfs in een woestijn. Bij die laatste moet je wel oppassen voor zand, want die zandkuilen komen in de woestijnbanen veel vaker voor dan in de overige 18-holes.

Hoe het golfen moet, wordt niet uitgelegd, tenzij je in de menu’s gaat spitten. Het is dus een beetje op gevoel bedenken wat je kunt doen. Al gauw zul je erachter komen dat je je rechterpookje naar achteren moet trekken en dan snel naar voren moet duwen om een bal te slaan. Veel verder dan dat gaan de controls ook niet. Je kunt met het linkerpookje je richting veranderen en met de schouderknoppen de clubs en dan ben je er wel zo’n beetje.

Wat wel handig is, is de X-knop. Hiermee kun je namelijk rechts bovenin beeld selecteren welk doel je slag heeft. Ga je putten, wil je juist heel hoog slaan of liever een wat kleinere afstand overbruggen? Het is allemaal gemakkelijk beinvloedbaar als je met X de juiste selectie weet te maken voor je swingt. Het gaat allemaal heel soepel en het maakt je nog minder begrijpen waarom ze niet een kleine uitleg in de game hebben geplaatst: op zich is de besturing heel vriendelijk. Heb je eenmaal een heel parcours doorlopen, dan zie je je score en word je weer teruggeleid naar het menu.

We hadden graag iets te verzamelen gehad in deze game, want nu speel je een level en wordt het eigenlijk praktisch niet bijgehouden hoe vaak je een bepaalde baan doet. Je ziet alleen aan het einde wat jouw score was, maar zelfs daar vind je maar weinig context, noch een mogelijkheid om een soort campaign te doen, behalve dan losse toernooien.

Wat verzamelmogelijkheden betreft: stel je voor dat er een ingebouwd systeem was dat je een bronzen medaille gaf bij meer dan 6 slagen op een specifieke baan, een zilveren bij meer dan 4 slagen en een gouden bij 1 tot 3 slagen, dan was de game al wat gamervriendelijker en werd dat gedeelte in ons brein aangesproken dat reageert op beloning (daar waar ook de verslaving ontwikkelt).

Je kunt ook zelf een parcours bouwen, maar dit is erg omslachtig. Je krijgt eerst wat keuzes en dat is heel duidelijk, maar als je zelfgemaakte parcours eenmaal is gegenereerd dan is het lastig om daar nog verandering in aan te brengen. Gek genoeg had ik mijn parcours op het moeilijkst mogelijke gezet met heel veel heuvels, maar onderstaande had na vier slagen het einde wel gehaald.

Het grootste probleem van The Golf Club is niet eens al het bovenstaande, het is het idee van sociaal gamen: je hebt je vrienden eigenlijk nodig om er iets vets van te maken. Doodzonde, want een game die zo in elkaar zit als deze, die kun je haast niet met vrienden spelen. Die staan immers waarschijnlijk met hun golfschoenen in het echte gras buiten, een real-life pot golf te spelen zoals het hoort.