The Fault in Our Stars Review

Het leven kent twee soorten pijn: fysieke en mentale pijn. De ene persoon zal meer last hebben van aandoeningen aan zijn lichaam, terwijl de ander meer moeite heeft met het verdragen van emotionele of anderszins geestelijke pijn. Hazel Grace Lancaster, een 16-jarig meisje dat sinds haar dertiende kampt met schildklierkanker, valt in de laatste categorie.

Ziekenhuis in en uit, niet naar school kunnen en altijd de angst om niet meer te kunnen ademen door ophopend vocht in haar longen: dat is samengevat het leven van Hazel (Shailene Woodley). In haar ‘vrije’ tijd kijkt Hazel voornamelijk flauwe realityshows en leest ze boeken.

Haar ouders proberen alles om haar door ellende en pijn geplaagde leven enigszins draaglijker voor haar te maken. Ze wordt na lang tegenstribbelen opgegeven voor een steungroep voor minderjarige kankerpatiënten.

De cynische en pessimistische Hazel ziet daar uiteraard tegenop. Totdat ze Augustus ‘Gus’ Waters (Ansel Elgort) tegen het lijf loopt. Gus is alles wat Hazel niet is: vrolijk, zelfverzekerd en vitaal. Tot haar grote vreugde wordt haar verliefde blik door de sympathieke en speels arrogante 18-jarige knul beantwoord. Na drie jaar lijden gloort er geluk aan de horizon voor Hazel.

Op reis naar Amsterdam
Met de komst van Gus in haar leven knapt Hazel – mentaal gezien althans – helemaal op. Ze heeft weer iets om voor te leven, in plaats van haar vrijwel onvermijdelijke en onverwachte dood af te wachten. Het stel – ‘we’re just friends!’ – gaat na een paar maanden samenzijn naar Amsterdam, om Hazels grote idool te ontmoeten. Dat is Peter Van Houten, schrijver van An Imperial Affliction.

Dit boek hield Hazel praktisch in leven toen ze Gus nog niet tegen het lijf was gelopen. Maar ook haar wederhelft valt als een blok voor het boek, al heeft hij een paar kanttekeningen bij het einde.

De ontmoeting met Peter Van Houten (Willem Dafoe) loopt volledig anders dan verwacht. Al lijkt Hazel daar vreemd genoeg niet zo mee te zitten; ze heeft Gus immers aan haar zijde, nietwaar? Deze passage van The Fault in Our Stars komt ongeloofwaardig over: hoe weet Hazel deze tegenslag zo makkelijk te relativeren, aangezien Van Houten haar drie jaar de kracht gaf om door te vechten tegen de kanker?

Dubieuze scène
Van Houtens assistente Lidewij (Lotte Verbeek) schrok van de ontmoeting en neemt Hazel en Gus mee naar het Anne Frank Huis aan de Amsterdamse Prinsengracht. De keuze voor dat wereldberoemde decor is eveneens dubieus. Staat het voor het lijden van Anne Frank enerzijds, en Hazel anderzijds?

Is het een metafoor voor de drang naar vrijheid, die zowel Anne (als joods meisje in de Tweede Wereldoorlog) als Hazel (constant gebonden aan een zware zuurstoffles dankzij haar krakkemikkige longen) nooit zal krijgen?

Het wordt nergens echt duidelijk, al kunnen de vele trappen die Hazel moet opklimmen worden gezien als een symbool voor haar doorzettingsvermogen. Toch zit er een vreemd smaakje aan de betreffende scène: haalt de intimiteit tussen Hazel en Gus niet de betekenis en de waarden van het Anne Frank Huis onderuit? In de media heeft dit deel van de film dan ook al een heleboel (positieve én negatieve) aandacht gekregen.

Over het algemeen is de keuze om de film deels in Amsterdam af te laten spelen, dan ook te betwijfelen. Het leven met, en strijden tegen, kanker gebeurt immers niet in een bepaalde setting, maar in de lichamen en geesten van de hoofdpersonen zelf.

Gelukkig is dat aspect weldegelijk goed uitgevoerd in de filmadaptatie van The Fault in Our Stars, gebaseerd op de bestseller van John Green. De film behandelt een zeer zwaar thema (omgaan met kanker) op een dystopische maar vakkundige en respectvolle wijze.

Realistische liefde
De onvoorwaardelijke liefde tussen Hazel en Gus wordt overtuigend in beeld gebracht. De affectie in beider ogen spat van het scherm af, en de lichamelijke beminning van het stel oogt, voelt en klinkt uiterst realistisch. Dit zorgt er dan ook voor dat je als kijker goed betrokken wordt in de ellende en sprankjes van hoop die Hazel en Gus voor hun kiezen krijgen.

Want ook dat doet deze film erg goed: de ‘juiste’ balans zien te vinden tussen puur geluk en intense pijn en verdriet. Twee uitersten in het emotionele spectrum, die tegelijkertijd een overtuigend, goed verteld en coherent geheel vormen. Je moet het maar kunnen. Op dat gebied verdient regisseur John Boone alle lof.

Strijdend tot het einde
Dat The Fault in Our Stars geen positieve of vrolijk stemmende film is, is waarschijnlijk inmiddels wel duidelijk. Het behoeft dan ook weinig uitleg dat het einde de kijker evenmin met een positief gevoel achterlaat. Gedurende het verhaal wordt duidelijk uit de doeken gedaan dat Hazel een vechter is. Tegen haar ziekte, tegen de dood, tegen depressie, en vóór haar relatie met Gus.

Na Hazels diagnose moest het toen 13-jarige kind aangeven hoeveel pijn ze had, op een schaal van één tot tien. Immer strijdend als ze was (en is), bekende ze met een negen. Op haar zestiende, na een verschrikkelijke ontwikkeling die haar leven opnieuw voor altijd tekent en blijvend zal pijnigen, heeft ze pas de tien bereikt. Emoties doen Hazel meer pijn dan kanker en verbrijzelde longen bij elkaar. Maar ze blijft strijden, tot het einde. Wanneer dat ook moge komen.