The Equalizer Review

In 2001 werkte Denzel Washington voor het eerst samen met regisseur Antoine Fuqua. Daarmee won hij zijn tweede Oscar. Opnieuw werkt het tweetal samen in de spannende film The Equalizer. Een Oscar zal het Washington niet opleveren, wel levert hij weer een puike prestatie.

Zodra je bij een film zit waarin Denzel Washington speelt, verwacht je als kijker keiharde actie. Zeker na de laatste paar films van Washington: Safe House en Flight. The Equalizer begint in eerste instantie als een speelfilm, van actie is zeker de eerste 30 minuten totaal geen sprake.

Toch verveelt de film geen moment en wordt de interesse goed gewekt door actrice: Chloë Graze Moretz. Het talent dat we kennen uit Kickass ontpopt zich de laatste paar jaar als een actrice met een vat vol potentie. Ze is nog maar 17, maar ziet er in het begin van The Equalizer duidelijk rijper uit. Dat moet ook wel, want ze speelt een straathoertje. Met de hoerige kleding en haar smoeltje vol met rode lipstick zou je het talent bijna niet herkennen. Ze is gewoon te goed.

Ze speelt de rol van Teri, of eigenijk is haar echte naam Alina, en in een lokaal barretje ontmoet ze meerdere malen Bobby (Washington). Washington zit steevast met en boek aan een tafel, terwijl Teri altijd aan de bar op een hoge kruk zit. Ze haalt duidelijk geen plezier uit haar werk, eigenlijk wil ze liever zingen. Maar ze gelooft niet dat ze uit haar huidige benarde situatie weg kan. Als ze op een dag door haar werkgever een blauw oog geslagen krijgt, wordt de interesse van Bobby gewekt. Hij is bezorgd om het meisje en wil haar helpen.

Zoals de film al zegt in het begin: voor de mens zijn twee momenten in het leven belangrijk: de dag waarop we geboren worden en de dag waarop we beseffen waarom we geboren zijn. De reden waarom Bobby geboren is, lijkt om voor balans op de wereld te zorgen. Daar waar onleed heerst, grijpt hij – op gewelddadige wijze- in.

Toch duurt het lang voordat de eerste gewelddadige actie losbarst. Regisseur Fuqua neemt goed de tijd om spanning op te bouwen en neemt ook ruim de tijd om zijn karakters neer te zetten, zodat je als kijker een band met ze opbouwt. Bobby werkt als een simpele man in een soort bouwvakbedrijf. Hoewel hij een doodnormale baan heeft en een doodnormale burger lijkt, is hij wel een tikje mysterieus, ook voor zijn collega’s.

Ze vragen zich af hoe zijn leven er vroeger uitzag. Dan antwoordt hij met een dansje en zegt dat hij in de PIP zat: een onbekend dansgroepje. Niemand stelt verder vragen. De kijker ontdekt langzaam aan dat Bobby al een roerig leven achter de rug had als voormalig Black Ops agent. Alina merkt dat ook al gevat in het begin van de film op: “You don’t look like a Bob.”

Inderdaad, Bob is meer dan een willekeurige burger. Zijn ware aard komt naar buiten als hij besluit om Alina te helpen nadat ze in elkaar gerost is. Waarom? Omdat het kan. Zo luidt zijn eigen antwoord. Hij zoekt haar werkgever op: de Rusische maffia. Hij probeert eerst Alina af te kopen met 9800 dollar. Voor de Russen is het een lolletje, een belediging zelfs. “Jullie Amerikanen denken altijd dat jullie alles kunnen kopen!”

Punt is dat Bob het op de normale manier probeert. Als dat niet werkt, zit je als kijker op het puntje van je stoel met de momenten die daarop volgen: de camera zoomt in op de ogen van Washington (als blikken konden doden) en volgt de beelden die zijn oog ziet. Bob ziet een schilderij met Maria erop, merkt op dat de Russen zware jongens, inclusief tattoos, zijn en verder spot hij met zijn arendsoog hun wapens en ziet ‘randapparatuur’. Voor de volgende momenten komt een kurkentrekker op tafel bijvoorbeeld goed van pas. De actiescène die volgt is indrukwekkend gruwelijk.

Regisseur Fuqua bewijst in The Equalizer een ware held te zijn met het opbouwen van spanning. Al is de tweede helft van de film wel veel meer dan het eerste deel een aaneenschakeling van actiemomenten. Maar boeit dat de kijker? Nee, absoluut niet.

Het is buitengewoon boeiend om te zien hoe Bob een complete Russische maffiaorganisatie een bij een uitschakelt: lichaamsdeel voor lichaamsdeel. Daarbij zet Marton Csozkas, een Russische maffioso, een zeer overtuigende rol neer als psychopaat. Het is alsof hij en Washington elkaar op het doek naar grotere hoogte tillen, briljant.

Mooi ook om te zien is de verborgen symboliek die schuilt in The Equalizer. Of het zo bedoeld is, geen idee, maar de opvallende kijker ziet wat mooie dingen voorbij komen. Let bijvoorbeeld op één van de laatste scènes waarin er een complete strijd uitgevochten wordt in de regen. Fuqua toont Washington in slow-motion, zet er bombastische muziek onder en de regen barst los. Het lijkt alsof de boodschap luidt dat al zijn zonden worden weggewassen, schoongespoeld.

Natuurlijk valt doden niet goed te praten. Maar Washington lijkt min of meer de Dexter uit de filmwereld in The Equalizer: enkel de slechterikken moeten boeten, de goede mensen hebben niets te vrezen. En net als Dexter heeft ook Bob een bepaalde etiquette: eerst zijn tegenstanders een uitweg bieden, de keuze het goede pad op te gaan. Willen ze dat niet, dan slaat hij toe.

The Equalizer is natuurlijk niet heel realistisch en de actie is op een gegeven moment over de top, maar dat maakt niet uit. De eerste helft is zo sterk opgebouwd qua introductie van de personages en spanning dat The Equalizer zich in de eerste 45 minuten meteen onderscheidt van elke andere actiefilm die je al gezien hebt. Go Washtington, go Fuqua!