The Curse of La Llorona Review (Blu-ray) - Zwak spookverhaal

Het Conjuring universum blijft maar groeien. Het begon allemaal met een ijzersterke horrorfilm, maar werd al snel een heel universum. Met deze film komt er een nieuw verhaal bij. Maar in deze The Curse of La Llorona review kunnen wij je verzekeren dat die niet de beste is. Integendeel, het verhaal zou wel eens de doodslag voor de franchise kunnen zijn.

De makers van het Conjuring universum brengen de ene na de andere sterke horrorfilm voort. De films zijn altijd op de een of andere manier aan elkaar gekoppeld. Na The Conjuring kwam Annabelle, een film over een bezeten pop en door alle verhalen heen geweven was er telkens een spookachtige non die uiteindelijk haar eigen film kreeg. Met deze film leek de magie van de horror al een beetje weg te vagen, maar toch bood dit nog een vermakelijke anderhalf uur. The Curse of La Llorona voegt een vers verhaal aan het universum toe. In plaats van het Conjuring universum omhoog te tillen trekt deze film de franchise verder de put in, hoewel de koppeling tussen deze film en het Conjuring universum slechts door wat verwijzingen gebeurt.

The Curse of La Llorona begint met het verhaal rondom een Mexicaanse folklore over La Llorona (de huilende vrouw). De openingsscène laat de oorsprong van de eeuwenoude legende zien, waarbij een mooie Mexicaanse vrouw eerst met haar kinderen staat te dansen op een zonnige weide en ze een shot later plotseling in een rivier verdrinkt. Waarom dit gebeurt is dan nog compleet onbekend voor mensen die de legende niet kennen.

De uitleg over het ontstaan vloek komt pas ruim een uur later aan bod, wat veel te laat is. Als kijker ga je hierdoor met een enorm vraagteken de film in en kom je direct op een verkeerd spoor terecht. In plaats van een duidelijke introductie over La Llorona schakelt de film direct over naar het Los Angeles van 1973, ruim 300 jaar later.

Daar blijkt La Llorona ineens actief bij een Mexicaans gezin dat onder toezicht van maatschappelijk werker Anna (Linda Cardellini- Avengers: Endgame) staat. Anna ontdekt al snel dat de kinderen opgesloten zijn in een kast en bevrijdt ze met uiteindelijk rampzalige gevolgen. Iets dat je nog steeds met dat enorme vraagteken boven je hoofd zit te bekijken.

Hiermee roept ze niet alleen de wraak van de moeder over zich af, maar komen haar kinderen ook in aanraking met de Mexicaanse geest. Wat er hierna volgt is iets meer dan een uur vol pogingen tot bangmakerij die kant noch wal raken. Je ziet La Llorona regelmatig verschijnen bij verschillende leden van het driekoppige gezin, met gegil en gespartel als gevolg. Telkens kun je dit gedoe mijlenver aan zien komen als La Llorona op het punt staat om toe te slaan. De vertelling wordt daarbij in grote lijnen niet chronologisch verteld, waardoor de aandacht van menig kijker zal verslappen.

Nu is het verhaal in een horrorfilm bij lange na niet altijd het sterke element, maar in dit geval is het slechts één van de zwakke schakels in de ketting. La Llorona zelf is hiernaast namelijk ook niet echt een sterk punt van de film. Zij is niet meer dan een gillende, grijpgrage vrouw in een vieze bruidsjurk. Ze is zelf lijkwit en het lijkt alsof er gitzwarte tranen uit haar ogen komen, meer is het niet. Daarbij zijn haar handelingen behoorlijk voorspelbaar. Meestal zie je de dode vrouw een paar keer ergens staan en telkens is dat in de buurt van water. Je kunt hierdoor meteen voorspellen wat er gaat gebeuren in de volgende momenten, zeker omdat de camerahoeken telkens recht op de geest gericht staan, maar zodra ze toe gaat slaan de hoek even vooraf in een lagere hoek of een close up overgaat.

In andere horrorfilms in het Conjuring universum weten de entiteiten altijd op de een of andere manier wel angst aan te jagen. Neem Annabelle bijvoorbeeld die al twee films schittert in gruwelijke horror. Deze pop ziet er niet alleen qua uiterlijk behoorlijk griezelig uit, maar weet je ook op de meest enge manieren de kriebels te geven. Dit kan gebeuren doordat de pop ineens een andere houding heeft nadat iemand voor haar langs gelopen is of doordat ze ineens op een plek verschijnt waar je haar niet verwacht.

La Llorona doet dit soort dingen op bijna geen moment van de film. De momenten waarop zij eng overkomt zijn op een hand te tellen en deze momenten worden veelal op een vreemde manier afgesloten. Op een gegeven moment kan ze een van de kinderen bijvoorbeeld met de grootste eenvoud grijpen, maar gaat ze er toch vandoor zonder enige motivatie om ze vervolgens tien minuten later nogmaals aan te vallen in een compleet andere setting. Het is onnodig en compleet onlogisch dat een wraakzuchtige geest iemand eerst een uur gaat pesten.

Toch heeft de film ook sterke momenten. Het tweede deel van de film speelt zich grotendeels af in de nacht, waardoor de sfeer al wat enger wordt dan overdag. Als deze ongemakkelijke sfeer wat sneller voorbij zou komen in La Llorona zou het spannende gevoel dat in de tweede helft opgediend wordt, veel langer vastgehouden kunnen worden. Als kijker zou je dan veel sneller schrikken van de dingen die je nu niet eens met je ogen laten knipperen. Daarbij zou het flink geholpen hebben als regisseur Michael Chaves wat vaker voor de betere shots en camerahoeken uit deze sterkere tweede helft gekozen had.

Daarbij is de soundtrack én de geluidsmix in het tweede veel van de film veel beter. De Dolby Digital geluidsindeling komt met de zachte klanken in de soundtrack daarbij het beste tot zijn recht als je het geluid flink opendraait. Wat dat betreft is de Blu-ray best goed in elkaar gestoken.

Zodra La Llorona aan het huilen is, hoor je als je het geluid flink opendraait (de dame huilt niet zo hard) daadwerkelijk uit verschillende richtingen komen en dat maakt de sfeer in de film een stuk beter an wanneer het geluid wat zachter is en deze geluiden nagenoeg ontbreken. Het karakter van La Llorona, die vertolkt wordt door Marisol Ramirez (Circle, Metal Gear Solid 4), wordt overigens prima neergezet. Datzelfde geldt voor Anne die op de meeste momenten daadwerkelijk overkomt als een moeder die in paniek is en vreest voor de veiligheid van haar kinderen. Jammer genoeg weet het acteerwerk van deze twee de film niet te redden.

Hiervoor is de rest van de film jammer genoeg te rommelig van opzet. Het script rammelt en zit boordevol onlogische keuzes die de film ongeloofwaardig maken. La Llorona en haar handelingen zijn hier een groot onderdeel van, maar het gebrek aan sfeer doet niet voor de huilende dame onder.

Het acteerwerk van de belangrijkste personen in de film is en de tweede helft van het verhaal zijn prima, maar deze kunnen het zinkende schip niet meer redden. In plaats van een vermakelijke film in het Conjuring universum die je nekharen overeind doet staan, is dit een film die je eerder tranen van teleurstelling geeft of slapend achterlaat.