The Book Thief Review

Een setting in de Tweede Wereldoorlog staat meestal garant voor een enorme hoeveelheid nazi’s, granatenvuur of een melodramatisch verhaal. Je kent het wel, van Der Untergang tot The Pianist en Saving Private Ryan. Het zijn allemaal films die mede door de setting een sterke lading hebben gekregen. Ook The Book Thief speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, maar laat de oorlog van een totaal andere kant zien en vertelt het verhaal over een klein meisje genaamd Liesel. Een meisje dat al op vroege leeftijd geconfronteerd wordt met ingrijpende gebeurtenissen.

Het verhaal komt van origine van een boek dat acht miljoen keer over de toonbank is gegaan. De Australische auteur Markus Zusak schreef dit boek naar aanleiding van de vele verhalen over de oorlog die hij te horen kreeg van zijn moeder. Een boek met deze setting, dat het zo goed deed bij de critici en zo vaak werd verkocht moet het bijna wel goed doen op het witte doek. Toch?

Terwijl je een intro krijgt van een alwetende verteller vraag je jezelf af wat deze persoon moet voorstellen, gelukkig zal dit snel duidelijk worden. De stem van deze persoon moet de dood voorstellen die van bovenaf neerkijkt op de mensen en extra aandacht heeft voor Liesel. Een idee dat niet verkeerd zou zijn, mits het niet mager gedaan is. Het voelt nu aan alsof dit erbij is gepropt omdat het ook voorkwam in het boek. Enfin, het verhaal gaat over een jong meisje genaamd Liesel Meminger (Sophie Nélisse). Liesel is aan het begin van de film nog een ongeletterd meisje. Een meisje dat weliswaar een voorliefde heeft voor lezen. Deze voorliefde zal haar later in de problemen brengen, de titel van de film verklapt misschien al waarom.

Direct aan het begin van de film zie je dat ze samen met haar broertje onderweg is naar haar toekomstige pleegouders. Dit is noodzakelijk omdat haar eigen ouders communisten zijn en het land moeten ontvluchten. Tijdens de reis die lang en pittig over had moeten komen, raakt Liesel haar jongere broertje kwijt. Ze komt in haar eentje aan bij Rosa en Hans, haar nieuwe ouders.

Tot dan toe is er nog weinig gesproken in The Book Thief, en wanneer men begint te praten kom je langs het eerste grote minpunt dat de film kent. Zo zijn er veel dingen die gewoon onvoldoende zijn gedaan, men spreekt continu Engels met een Duits accent. Het verhaal speelt zich immers af in Duitsland. Het is niet alleen bijzonder irritant om naar te luisteren, maar ook nog eens een slechte keuze. Natuurlijk speelt het verhaal zich af in Duitsland en natuurlijk is Engels een veiligere keuze voor de gesproken taal, maar het doet enorm af van de film en het blijft soms dermate irriteren dat de inhoud van de gesproken stukken aan je voorbij gaat.

Terug naar Liesel, ze is niet de enige die onderdak heeft gekregen bij het huishouden van Hans en Rosa, ook de Joodse jongeman Max heeft een thuishaven gevonden nadat hij is gevlucht voor de Jodenjagers in het land. Een wending die al vrij snel in het verhaal voorbij komt. Van het relatief ‘zorgeloze’ leven naar een leven waarbij je op elk geluidje moet letten dat je maakt. Het huisvesten van Joden is vanzelfsprekend een doodzonde. Dit is het stuk wat in het boek waarschijnlijk beter uit de verf kwam dan in de film.

Je ziet dat Liesel een relatie met Max aan het opbouwen is waarbij ze hem ziet als een oudere broer die ze nooit had. Ondanks dat je voelt dat er wel wat emotie in verwerkt zit, merk je ook dat die niet goed tot zijn recht komt. Dit ligt deels aan het acteerwerk, maar ook aan de matige dialogen tussen de twee. De uitvoering hiervan is oké, maar is niet zo emotioneel meeslepend als gehoopt.

Liesel komt in een klein Duits dorpje terecht en een nieuw meisje trekt positieve en negatieve aandacht, ook op school. Via school leert ze Rudy Steiner kennen, met deze blonde jongeman bouwt ze wederom een soort relatie op die ook weer ‘net niet’ is. De gesprekken tussen de twee zijn natuurlijk niet enorm hoogstaand, aangezien het nog kinderen zijn, maar dit voelt heel erg aan als een kinderfilm waarin slecht wordt geacteerd.

Er is echter ook een persoon die wel goed acteert, dit is Geoffrey Rush. Hij speelt haar Duitse pleegvader, Hans Hubermann. Het gezin waarin ze namelijk in terecht komt heeft zoals eerder gezegd last van een vervelende vrouw, dit is de vrouw van Hans. Hij is het tegenovergestelde van Rosa en is een warme en vriendelijke man die een soort opa is voor Liesel. Deze rol komt echter wel tot zijn recht en Geoffrey Rush weet een prima invulling te geven aan Hans Hubermann. Hij ontfermt zich ten alle tijden over iedereen en heeft alleen maar goede bedoelingen voor elk mens. Dit is waarschijnlijk ook het beste karakter uit de film.

The Book Thief mist iets wat de film extra kracht bij moet zetten, een ziel, iets dat moeilijk te benoemen is. Het kan de wisseling in kwaliteit van acteerwerk zijn, maar het kan ook de slappe uitvoering van het verhaal zijn. Ondanks een relatief sterk einde van de film waarin vele dingen samen komen, merk je dat het allemaal maar half aanvoelt. Van het Duitse accentje op het Engelse tot het matige evenwicht in kwaliteit van de karakters. Bij de verfilming van dit boek is simpelweg een ‘net niet’ gevalletje geworden. Wanneer je film kijkt is hij redelijk vermakelijk, maar je merkt dat er meer in had gezeten.