Tennis World Tour 2 Review - In alle opzichten beter, maar niet genoeg

Een schande voor de game-industrie. Zó slecht was Tennis World Tour, een in 2018 verschenen sportgame die nooit het daglicht had mogen zien. Nu, twee jaar later, komen de makers met een vervolg die op alle punten haar voorganger moet verpulveren. De game slaat zijn ballen inderdaad met meer effect, maar haalt de meeste vliegen helaas nog steeds uit.

De aankondiging van Tennis World Tour 2 zorgde wereldwijd voor gefronste wenkbrauwen. Het origineel, met niemand minder dan Roger Federer op de cover, was in alle opzichten een rampzalig product. De gameplay was voorspelbaar en kapot, het aantal tennissers en licenties zeer gebrekkig en de sfeer zielloos en betekenisloos. De afwezigheid van een multiplayer was de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen en leidde tot een van de laagste scores die een sportgame in een review op XGN ooit heeft gekregen.

Werk aan de winkel, dus. Met een nieuwe ontwikkelaar achter het roer gloort er weer hoop voor de franchise. Weg is Breakpoint Studios, de ontwikkelaar die er zo'n potje van maakte met het eerste spel. De reddende engel is Big Ant Studios, de Australische studio die eerder dit jaar nog met het degelijke AO Tennis 2 op de markt kwam. Twee tennisgames uit dezelfde koker die in hetzelfde jaar uitkomen. Dat is natuurlijk wel een beetje gek, maar vooruit: veel slechter dan twee jaar geleden kan het in elk geval niet zijn.

En laten we maar meteen met de deur in huis vallen: dat is ook niet zo. Tennis World Tour 2 is in bijna alle opzichten een enorme verbetering, vooral op het gebied van gameplay. Nee, het is nog niet zo realistisch en diepgaand als Top Spin, en qua spanning en sensatie komt het al helemaal niet in de buurt van (het voor ons nog altijd onovertroffen) Virtua Tennis, maar de stijgende lijn is ingezet. Zo nu en dan is een potje echt nagelbijtend spannend, met lange rally's over en weer, waarbij je met een geniepige dropshot je tegenstander op het verkeerde been kunt zetten.

Door middel van de actieknoppen op de controller kun je kiezen voor een normale slag, een slag met effect, een lobje of een slice. Allemaal bekende koek voor de doorgewinterde gamer, maar al snel blijkt dat timing in Tennis World Tour 2 de sleutel tot succes is. Of je een bal wel of niet goed raakt is afhankelijk van secondewerk. Sla je een seconde te laat, dan belandt een bal vaak in het net of buiten de lijn. Maar mep je een bal op het perfecte moment, dan kun je 'm zomaar met vernietigende snelheid in de hoek plaatsen. Omdat het iedere keer weer een uitdaging is om de bal goed te raken, blijven de potjes boeien.

De gameplay voelt dynamischer en dat heeft ook te maken met een scala aan nieuwe animaties die voor een betere flow van de game zorgen. Dankzij een aantal nieuwe loopacties en serveermogelijkheden oogt en voelt Tennis World Tour 2 een stuk realistischer. Het niveau van de concurrentie haalt het spel echter niet. Daarvoor zitten er nog te veel fouten en oneffenheden in de animaties. Een tennisser die een sprintje trekt ziet er in deze game gek uit, en ook verdwijnen soms ballen uit het niets of rent een speler dwars door het net.

Verder is er ook amper iets gedaan om Tennis World Tour 2 op het gebied van levendigheid van een nieuwe lik verf te voorzien. Visueel is het spel niet zozeer lelijk. De tennissers kunnen, los van wat gekke gezichtsanimaties, er mee door. Het is vooral de dode sfeer in de stadions die de boel de nek omdraait. Het gejoel van juichende toeschouwers klinkt vlak en wordt zelfs op een hele lelijke manier gedempt zodra de speler weer gaat serveren. Ook blijft de commentator tot vervelens toe een handjevol losse kreten herhalen. 'Quiet please! Thank you!' De prachtige ambiance die tennis zo kenmerkt is door al die kleine foutjes niet in Tennis World Tour 2 te vinden.

Amper onveranderd is de carrièremodus, waarmee je met een eigen gemaakte speler de wereld over kunt reizen. Heel origineel is het allemaal niet. Je speelt (helaas fictieve) toernooien, sluit (sponsor)contracten af, volgt trainingen en verbetert je vaardigheden. Met het winnen van wedstrijden speel je kaarten vrij die je kunt gebruiken om de vaardigheden van je tennisser te verbeteren. Grote probleem is dat deze verbeteringen amper effect hebben op je manier van spelen. Dat komt omdat er bijna geen onderscheid is tussen de verschillende tennissers. Ja, Federer valt op met zijn eigenzinnige service en Nadal springt in het oog met dat opvallende loopje, maar als we écht kijken naar de unieke vaardigheden lijkt het wel alsof elke tennisser precies hetzelfde speelt.

De carrièremodus valt, deels door een gebrek aan boeiende zij-activiteiten of minigames, al snel in herhaling. Daardoor zul je al snel je heil zoeken in de online multiplayermodus, toch wel de hoofdzakelijke reden om Tennis World Tour 2 in huis te halen. Het vinden van een tegenstander kost je ongeveer een minuut en dan kun je los op een van de vele tennisbanen die het spel rijk is. Natuurlijk kun je kiezen voor een vriendschappelijk potje, maar veel leuker zijn de online kampioenschappen waarbij je na zoveel overwinningen doorgroeit naar een volgende competitie, met tegenstanders die beter bij jouw niveau passen.

Tennis World Tour 2 is een aanzienlijke verbetering, maar heeft nog een lange weg te gaan om zich te kunnen meten met Top Spin en Virtua Tennis, games die veel ouder zijn, maar desondanks veel meer in hun mars hebben. Zo nu en dan is Tennis World Tour 2 zeker vermakelijk en zijn sommige rally's nagelbijtend spannend, maar het zijn vooral de lege ambiance, de vlakke animaties en de pretentieloze carriéremodus die het spel de nek omdoen.