Tales of Symphonia: Chronicles Review

De Tales-serie draait alweer enkele decennia mee. In augustus van 2003 verscheen Tales of Symphonia exclusief voor de Gamecube, en werd warm onthaald door zowel gamers als pers, terwijl Tales of Symphonia: Dawn of the New World in 2009 matig werd ontvangen. Nu verschijnen beide games als bundel, en geremasterd in HD, op de PlayStation 3. Verplichte kost of geldklopperij?

Zoals gezegd is Tales of Symphonia het eerste deel in de Symphonia-reeks. Deze game gooide in Japan en in het Westen hoge ogen, en wist daardoor alleen al in Amerika in de eerste twee weken ruim 100.000 exemplaren te verkopen. Een groot aantal voor die tijd, zeker omdat de game alleen op de Gamecube beschikbaar was. De game werd geprezen om zijn graphics en vechtssysteem, maar of die twee anno 2014 nog steeds door de beugel kunnen, is natuurlijk de vraag.

Tales of Symphonia speelt zich af in de fictieve wereld Sylvarant, een wereld die mana nodig heeft om te bestaan. Wanneer de wereld steeds meer mana begint te verliezen, breekt de tijd aan voor de jeugdige Colette, de uitverkorene, om de Reis der Wereld Regeneratie te volgen. Jij, in de vorm van Lloyd Irving, gaat samen met Colette en nog een aantal metgezellen op avontuur, waarbij thema’s als verraad, bedrog, vriendschap en liefde aan bod komen. Voeg daar flink wat plottwists aan toe en je hebt een verhaal dat interessant genoeg is om je ruim veertig uur in te verliezen.

Van die veertig uur zul je flink wat tijd besteden aan de gevechten, maar dat is niet erg. Het vechtsysteem in Tales of Symphonia is erg vrij en open, wat ervoor zorgt dat tactisch inzicht nodig is. Alle personages hebben spreuken, waardoor je dus goed moet bepalen wie je welke rol geeft. Iemand met een helende spreuk kun je het beste een defensieve rol geven, terwijl je iemand met veel offensieve spreuken juist meer een aanvallende rol wilt geven.

Het is overigens niet raar dat het vechtsysteem zo geroemd is; tijdens de gevechten kun je overal naatoe bewegen, maar wel alleen van links en naar rechts. Springen behoort ook tot de opties. Door de controlstick een bepaalde richting in te drukken en te slaan, kun je diverse combinaties maken. Ben je al het gehak en gebeuk even zat, dan is het mogelijk om van personage te wisselen. Voeg daar een hele rits aan speciale vaardigheden aan toe – zoals de Unison Attacks die je uitvoert met je gehele team –, en je hebt een vechtsysteem dat staat als een huis.

Naast het lange avontuur en de vele gevechten die je tegemoet gaat, is er ook een grote wereld waar je doorheen reist die vormgegeven wordt door een ‘overworld’. De overworld is helaas wat kaal, maar gelukkig zijn er genoeg plekken die je kunt betreden en waar je kunt rondlopen op zoek naar informatie. Vrijwel ieder personage heeft wel iets te vertellen. Dat geldt ook voor de teamleden, die zo af en toe zeer vermakelijke conversaties hebben. Deze gesprekken kun je triggeren door op Select te drukken wanneer dat aangegeven wordt.

Het is alleen jammer dat niet al deze gesprekken opgenomen zijn, want alleen belangrijke stukken in de verhaallijn zijn voorzien van ingesproken stemmen. Voor de fans is er ook de optie om te kiezen tussen Japans en Engels. Wat erg jammer is, is dat de voice-overs op sommige momenten erg sterk zijn, maar op andere momenten tenenkrommend. De graphics maken dit gelukkig goed. Lloyd, Colette en de omgevingen zijn leuk aangekleed en voorzien van een HD-makeover. Voetnoot hierbij is wel dat de ontwikkelaar sommige objecten lijkt te zijn vergeten, en dat is best jammer.

De remake van Tales of Symphonia kun je dan ook gerust een symfonie voor de JRPF-liefhebber noemen. De elementen zijn perfect op elkaar afgesteld, met als resultaat dat je minimaal veertig uur aan dit spel kwijt bent. Wil je alles doen, dan kun je rekenen op zeker honderd uur. Daarmee is Tales of Symphonia de beste titel in de Tales of Symphonia Chronicles uitgave en verplicht kost voor iedere (J)RPG-liefhebber!

In tegenstelling tot Tales of Symphonia, deed de opvolger het een stuk minder. Tales of Symphonia: Dawn of the New World, kwam ruim zes jaar later uit, eveneens exclusief voor een Nintendo console; de Wii. Het verhaal wordt deze keer over een totale andere boeg gegooid, en in plaats van met Lloyd Irving te spelen, speel je met Emil die het opneemt tegen Lloyd.

Het verhaal van Dawn of the New World speelt zich zes maanden na de originele Tales of Symphonia af, waarin Lloyd en de zijnen hun missie succesvol hebben voltooid. De wereld is gered en ziet Lloyd Irving als de grote held. Wanneer de ouders van Emil in de nacht vermoord worden, vlucht hij naar zijn oom en tante die hem, samen met de andere dorpsgenoten, met de nek aankijken. Want het dorp gelooft Emils verhaal niet en ziet Lloyd nog altijd als de grote held.

Wanneer Emil het meisje Marta ontmoet, verandert plots zijn hele leven. Het meisje wordt namelijk opgejaagd. Emil besluit haar te beschermen. Een verhaal ontvouwt zich, waarin Emil, Marta en hun nieuwe compagnon Tenebrea op avontuur gaan om de balans in de wereld te herstellen. Gedurende het verhaal ontwikkelen de personages zichzelf, wat invloed heeft op de banden tussen de personages, maar wat erg jammer is, is dat de cast niet zo aantrekkelijk is als in het origineel.

Het grootste positieve punt van Tales of Symphonia: Dawn of the New World is het verbeterde vechtsysteem. In principe is deze veelal gebaseerd op het origineel, maar door extra vrijheid toe te voegen krijgt het toch een extra dimensie. Deze dimensie laat zich vertalen in het vrij kunnen bewegen over het slagveld. Dit geeft ruimte voor nieuwe tactieken die voorheen niet mogelijk waren.

Naast het verbeterde gevechtsysteem is het in dit tweede deel mogelijk om de monsters waar tegen je vecht te vangen. De monsters kun je vervolgens trainen, voor je laten vechten en laten evolueren. Helaas klinkt dit mooier dan dat het is, en het systeem is nogal complex. Het komt erop neer dat je de juiste spreuken moet uitspreken om een meter vol te krijgen. Wanneer dat het geval is krijg je de optie om het monster te vangen.

Waar de eerste game nog een grote wereldkaart had waar je overheen slenterde, is dat in het tweede deel niet het geval. Nog steeds zijn er de dorpjes, steden en andere interessante plaatsen waar je kunt rondlopen, maar niet langer zul je door een overworld dartelen. Dit betekent dat je minder het gevoel hebt dat je deel uit maakt van een grote wereld, en dat is best wel jammer in een lange game als Tales of Symphonia: Dawn of the New World.

De presentatie van Dawn of the New World is in deze remake ongeveer vergelijkbaar met het eerste deel, maar wel een stuk strakker. Dit komt doordat de texturen in de originele Dawn of the New World al een stuk beter waren. Minpunt is dat de stemmencast niet helemaal hetzelfde is. Zo wordt Lloyd Irving door iemand anders ingesproken, en wanneer je net klaar bent met het eerste deel en met deze game begint, voelt dat best raar aan.

Tales of Symphonia: Dawn of the New World kun je dan ook gerust bestempelen als een normale JRPG. Het vechtsysteem werkt lekker, en de game is vermakelijk maar doet helaas niets bijzonders. Het nadeel is dat Namco destijds teveel consessies heeft gemaakt op het gebied van vrijheid, niet de originele stemmen heeft gebruikt, en dat de cast een stuk minder aantrekkelijk is. Daarmee voelt de game wat stroever aan dan het origineel.