Tales of Kenzera: Zau Review – De dood of de gladiolen

De dood is een regelmatig terugkerend thema in games. Moord je als speler niet hele legers uit, dan neem je wel wraak op een verloren vrouw, man of kind. Ook in Tales of Kenzera: Zau staat de dood centraal, maar dan wel op een minder gewelddadige manier.

Het verhaal begint met Zau, die zijn vader verliest. Dit verlies grijpt hem uiteraard erg aan en eigenlijk kan hij dit grote verlies niet accepteren. Hij komt in contact met Kalunga, de God van de Dood en sluit een pact. Als hij drie monsters offert aan Kalunga, zal die op zijn beurt de vader van Zau weer tot leven brengen.

Wat volgt is een tocht vol zelfontdekking door een kleurrijk Afrikaans landschap en de jacht op drie monsters. Onderweg leert Zau veel over zijn Afrikaanse land, zijn emoties, de mysteries van Kenzera en de vele Afrikaanse tradities.

Zau is enorm atletisch, wat goed van pas komt in de vele platforming-delen van de game. Zau doet dubbele sprongen, voert wall-jumps uit en draait zijn hand niet om voor een air-dash. Dat is nodig ook, want de gebieden die Zau doorkruist zitten vol gevaarlijke en dodelijke punten, lavapoelen en meer. Bovendien wordt Zau dwars gezeten door de monsters waar hij op jaagt. Ze strooien weelderig met vijanden die Zau dient te verslaan voor hij verder kan.

Voor die gevechten heeft Zau de beschikking over twee maskers: het zonnemasker en het maanmasker. Elk masker heeft zijn eigen voor-en nadelen maar om een kans te maken zal Zau beide onder de knie moeten krijgen. Het zonnemasker munt uit in meleedamage, terwijl het maanmasker juist vooral voor projectielen en aanvallen op afstand geschikt is. Vijanden hebben een zonne- of maan levensbalk, dus Zau moet ook goed uitkijken welk masker geschikt is voor welke vijand. Ook moet hij niet gek opkijken als een vijand meteen blauw maanschild ineens een rode zonnelevensbalk blijkt te hebben.

De vijanden zijn divers, variërend van een vrij eenvoudige krabachtige vijand, tot vijanden met een staf die vuurballen op Zau afvuren. Zau kan zijn maskers upwaarderen door Ulogi te verzamelen, een soort ziele energie die verslagen vijanden achterlaten.

In zijn zoektocht volgt Zau een redelijk vastgesteld pad. Er is niet veel ruimte om vrij te ontdekken, maar wel zijn er diverse collectables en ontsluit Zau gaandeweg extra krachten. Die zijn ook nodig, want Tales of Kenzera is een echte Metroidvania: met die nieuwe krachten worden nieuwe regio’s ontsloten.

Met de steeds verder uitbreidende mogelijkheden van Zau worden ook de platforming- en gevechtscenes steeds uitgebreider. Voor het hoofdpad geldt dat deze beide nooit echt super-ingewikkeld worden. Wel zijn er optionele regio’s waar (veel) meer van Zau gevraagd wordt en waar hij kan laten zien dat hij zijn nieuw verworven krachten goed beheerst.

De gameplay varieert regelmatig, maar komt toch voornamelijk neer op de al genoemde platforming en gevechten. Dat verandert uiteraard zodra Zau bij één van de drie monsters komt. Deze eindbazen weten zich flink te verweren en Zau zal alles uit de kast moeten halen om deze monsters richting Kalunga weet te jagen.

Zonder verder iets van het verhaal te verklappen: ook deze monsters maken een belangrijk deel uit van de reis van Zau naar het verwerken van de dood van zijn vader en zijn groei als mens. De dood van een geliefde en alles wat daarmee samenhangt is de kern van Tales of Kenzera, zonder zwaarmoedig te worden.

Het verhaal wordt gelardeerd met de gameplay en komt in regelmatig terugkerende gesprekken tussen Zau en Kalunga tot uiting. Daarbij blijkt dat de Afrikaanse manier van omgaan met de dood toch anders is dan wij in het westen. Gelukkig wel, het levert een bijzonder fraai ogende game op, die de diversiteit van Afrika volop viert.

Het verhaal gaat grotendeels gepaard met prima gameplay. De 2D platforming doet regelmatig denken aan illustere voorgangers als Prince of Persia of Guacamelee. De gameplay verloopt vrijwel constant vloeiend en soepel en is grotendeels niet extreem uitdagend.

Daar moeten we helaas wel één grote uitzondering op maken: de game maakt op een aantal plekken gebruik van een ‘moving wall of death’, waarbij je als speler achterna gezeten wordt door een dodelijke muur. De bedoeling is dat dit een gevoel van urgentie brengt: je wordt immers als speler achterna gezeten en moet in korte tijd al je aangeleerde acrobatiek aanwenden om aan de muur te kunnen ontsnappen.

Nu zijn we toch al niet zo’n fan van deze techniek, maar in Tales of Kenzera zijn deze segmenten bijzonder lang en maakt het een grote tekortkoming van de game pijnlijk duidelijk: de besturing is niet altijd even nauwkeurig. Zonder tijdsdruk maakt het niet zo heel veel uit dat een sprong of dash niet precies loopt zoals gedacht, maar als je een minutenlange reeks sprongen en acties perfect moet uitvoeren, levert dat vooral frustraties op.

Ook de developer heeft dit inmiddels onderkend en dit zou op korte termijn middels een patch opgelost moeten worden, maar wij kunnen helaas alleen de beschikbare game beoordelen. Hopelijk weet maker Surgent Studios snel met een adequate oplossing hiervoor te komen. De game verdient het namelijk niet om door een dergelijke moeilijkheidspiek vrijwel onuitspeelbaar te worden.

Deze onbalans daargelaten is Tales of Kenzera een prima metroidvania game. Het verhaal van Zau en zijn verdriet om zijn vader blijft boeien door de steeds wisselende emoties en de groei die Zau doormaakt. De game zelf speelt prettig. Zau is lenig en springt dat het een lieve lust is. Het gebruik van de beide tegengestelde maskers verloopt soepel en integreert perfectin de gameplay. Zau ontwikkelt niet alleen zijn persoonlijkheid maar ook zijn vaardigheden en dat houdt het spel verfrissend.

Tales of Kenzera: Zau is met liefde voor het bronmateriaal gemaakt en dat straalt af van de game. De game viert het leven en de dood op de meest kleurrijke manier mogelijk. Het leent veel invloeden uit de rijke Afrikaanse tradities en kleurrijke omgevingen en is alleen daarom al een lust voor het oog. Met een doorlooptijd van zo’n 10 uur is de lengte ook prettig. Het vernieuwt de gameplay genoeg om verfrissend te blijven, zonder langdradig te worden. We hopen dat Surgent Studios de balans nog net wat beter weet te krijgen, zodat het verhaal van Zau niet de laatste Tale of Kenzera gaat zijn.