Tales of Hearts R Review

De doorgewinterde Tales of-fan slaakt een zucht van verlichting: na zes jaar (!) is Tales of Hearts eindelijk uitgebracht op de Westerse markt. Mosterd na de maaltijd, zou je na zo’n lang tijdsbestek kunnen zeggen. Ware het niet dat de RPG niet naar Nintendo trekt, maar naar de PlayStation Vita, gestoken in een nieuw jasje: Tales of Hearts R.

Op geen denkbaar beter tijdstip komt Tales of Hearts R naar de Vita. Het zal niemand ontgaan zijn dat de draagbare spelcomputer het moeilijk heeft. Het lukt Sony maar niet om spelontwikkelaars te overtuigen om exclusief voor het apparaat te ontwikkelen. Eeuwig zonde, daar de Vita zich perfect leent voor het spelen van gelaagde en verhalende RPG’s. Daar is Tales of Hearts R in elk geval een goed voorbeeld van.

Er valt veel te schrijven over Tales of Hearts – zoals we de titel in deze recensie opvoeren – maar het belangrijkste is dat dit gewoon weer onmiskenbaar Tales of is. Zoals we gewend zijn van de langlopende franchise is de actie snel, zde visuals kleurrijk, het verhaal fantasievol en de dialogen scherp en humoristisch. Voor fans van de serie zal het al gauw een feest der herkenning zijn, al valt er op het avontuur natuurlijk wel het één en ander aan te merken.

Anders dan in voorgaande Tales of-games, weet het verhaal in Hearts niet echt te beklijven. Deels te wijten aan het gebrek van de Engelse taal (waardoor er toch een zekere afstand ontstaat), maar ook door de afwezigheid van een goede schurk. We treden in de schoenen van Kor Meteor, een energieke tiener die de dood van zijn grootvader maar moeilijk kan verkroppen. Vlak voor zijn dood gaf hij Kor zijn wapen – in Tales of Hearts ‘Sumo’ genoemd.

Met dit wapen is Kor in staat zichzelf te verdedigen tegen het monsterlijke gespuis dat ronddwaalt in de wereld van Hearts. Al gauw kom je in contact met Kohaku, die samen met haar opvliegende broer Hisui ook een Sumo wil vinden. Tijdens hun zoektocht komt er een mysterieuze heks tevoorschijn die een vloek over Kohaku uitroept, waardoor ze al haar emoties kwijtraakt. Met de hulp van tal van kleurrijke (en doldwaze) personages moet jij op zoek naar de verdwenen emoties van het meisje.

Probleem van Hearts is dat het ‘verhaal’ nergens episch aanvoelt. Karakters duiken te pas en te onpas op en sluiten zich zonder fatsoenlijke introductie bij je aan. In de gesprekken die ze onderling voeren leer je ze beter kennen, maar nergens worden hun persoonlijke doel en normen en waarden duidelijk. Soms gaan de dialogen zelfs helemaal nergens over, met als gevolg dat je de aandacht er niet meer bij kan houden.

Het missen van een gelaagd verhaal is meestal funest voor een RPG die pretendeert ‘verhalend’ en ‘episch’ te zijn, maar bij Tales of Hearts gaat dat gelukkig niet op. Dit komt grootdeels door het vermakelijke en actievolle vechtsysteem dat je naar hartelust kunt modificeren. De game heeft een handige oplossing voor het feit dat je niet alle karakters tegelijkertijd kunt besturen. Zo kun je ze een bepaalde speelstijl toedienen, variërend van aanvallend en defensief tot ondersteunend.

Daarnaast kun je de personages geheel naar eigen wens laten ontwikkelen. Wanneer je in level stijgt, krijg je punten die je in bepaalde takken kunt spenderen. Gaandeweg speel je ook speciale aanvallen vrij, die je via een sneltoets op de Vita kunt inzetten. Aangezien het aantal toetsen op de handheld beperkt is, zul je uit aanvallen moeten kiezen die het beste bij je speelstijl passen. Ook hier word je als het ware gedwongen om een eigen verantwoorde keuzes te maken en juist dat maakt het vechtsysteem in Hearts uitdagend en interactief.

Zoals in voorgaande Tales of-games bevat de RPG ‘random encounters’, wat inhoudt dat je op willekeurige momenten je zwaard zal moeten trekken. Samen met een handjevol personages kun je vrij rondlopen en aanvallen, verdedigen en springen wanneer jij dat wilt. Veel vijanden vergen een andere manier van aanpak en dat is maar goed ook, anders zou het vechten al snel verzanden in het hersenloos rammen op knoppen. Zo onbenullig wordt Hearts nooit en dat is maar goed ook voor een verhaal dat minstens dertig uur in beslag neemt.

Een remake kun je Tales of Hearts R eigenlijk niet noemen, want de game is van de grond af aan opnieuw gebouwd. Nergens kun je zien dat het een DS-titel van origine is. De tweedimensionale en kartelige objecten hebben plaatsgemaakt voor volle 3D-modellen, om nog maar te zwijgen van de omgevingen die veel meer detail en kleur behelzen. Van idyllische vissersdorpjes, reusachtige kastelen tot broeierige vulkaangebieden en duistere grotten: aan elke omgeving in Hearts valt te zien dat de makers tijd hebben genomen om het spel er afgewerkt uit te laten zien.

Met name de volledig geanimeerde tussenfilmpjes komen fantastisch tot hun recht op het relatief kleine scherm van de Vita. Alsof je naar een volwaardige manga aan het kijken bent, erg fraai. In tegenstelling tot de DS-versie, bevat Hearts op de Vita een hoop extra’s, waaronder een gloednieuw (en speelbaar!) personage. Maar toch: voor een titel die al anderhalf jaar uit is in Japan, hadden we toch nog een beetje meer gehoopt. Het toevoegen van een Engelse taal had al heel veel goedgemaakt, maar helaas bleek dit een te omvangrijke klus.

Tales of Hearts R is met zijn kleurrijke stijl, snelle actie en fantasievolle wereld een Tales of-game pur sang, maar het is lang niet het beste deel in de serie. In feite blijft het een opgepoetste versie van een game die zes jaar geleden op de markt verscheen. Desondanks blijft de kwaliteit ook op de Vita gewaarborgd, met dynamische en actievolle gevechten en een overtuigende visuele presentatie. Of Tales of Hearts R het lange wachten waard is geweest valt te betwisten, maar feit blijft dat de Vita eindelijk weer een prima titel in het repertoire mag toevoegen.