T2 Trainspotting review (Blu-ray) - De Schotten zijn terug

20 jaar na het origineel is Trainspotting terug. Met nogmaals Danny Boyle aan het roer gaan de Schotten los in deze sequel. Of het een eerwaardige opvolger is lees je in de T2 Trainspotting review.

Choose life. Het is een catchphrase die je niet ontgaan zal zijn. De welbekende speech van Mark Renton (Ewan McGregor) uit het eerste deel keert ook terug in T2, alhoewel deze aangepast is voor de moderne samenleving. De film behandelt onderwerpen als verslaving aan sociale media, de moderne samenleving en relaties.

En dat is wat T2 Trainspotting kenmerkt. Het is een parodie op sequels en de geforceerde nostalgische gevoelens die je veel tegenkomt in het moderne film en-TV landschap. De film is niet bang om (op een cynische manier) kritiek te uiten op het consumentisme en individualisme van tegenwoordig en geeft een melancholische blik op de moderne samenleving.

Twintig jaar na de gebeurtenissen van de eerste Trainspotting ligt er nogal wat spanning tussen Renton, Spud, Sick Boy en Begbie. Ieder is zijn eigen kant op gegaan. Als Renton besluit om zijn nieuwe leven in Amsterdam op te geven en terug naar huis te keren, heeft hij voor zijn vertrek iets meer schepen achter zich verbrand dan hij aanvankelijk verwachtte.

Hij zoekt zijn oude vrienden en familie op en probeert de banden te herstellen. Dat gaat iets moeilijker en de film haakt dan ook voornamelijk in op het conflict tussen Renton en zijn verzameling van voormalige kennissen. Daarnaast spelen drugs en de ongezonde levensstijl die daarbij hoort, net als in het vorige deel, een hoofdrol.

Naast de vier hoofdpersonages keren ook andere oude bekenden terug. De vader van Renton, Gail en Diane om er een paar te noemen. Helaas vormen ze de zwakste schakel van de cast

Iets wat T2 Trainspotting goed doet zijn verwijzingen en referenties naar het eerste deel zonder dat het vervelend wordt. Sommige scènes, shots, locaties en dialoog trekken een directe lijn naar de eerste film uit 1997. Op een aantal keer na wordt dit gelukkig niet duidelijk aan je verteld en loont het voor de oplettende kijker.

Technisch gezien is de film wel in orde. Naast Ewan McGregor weten ook Ewen Bremner, Jonny Lee Miller en Robert Carlyle een sterke prestatie te leveren qua acteerwerk en laten ze zien dat ze hun karakters na alle tijd nog niet zijn ontvreemd.

De dialogen tussen de hoofdpersonen voelen natuurlijk aan en zijn erg goed geschreven. Het heerlijke Schotse accent verveelt niet snel en past perfect bij de wereld van Trainspotting (alhoewel je soms misschien wel even de ondertiteling moet raadplegen).

Ook de soundtrack ligt fijn in het gehoor. Met een scala aan genres van stevige techno tot rustige indiepop is het een contrast dat niet alleen werkt, maar ook de film ondersteunt. Natuurlijk komt ook Lust For Life van Iggy Pop voorbij wat de cirkel mooi rond maakt met de eerste Trainspotting.

Helaas is het niet alleen rozengeur en maneschijn voor T2 Trainspotting. De film leunt soms iets te zwaar op haar voorganger, waardoor je eigenlijk verplicht bent om het eerste deel te bekijken. Daarnaast doet T2 qua indeling, opzet, soundtrack en verhaal weinig nieuws ten opzichte van het vorige deel en hebben de karakters na twee films nog steeds weinig geleerd. Het gaat nergens echt heen, en met de vele parallellen die je kunt trekken met het origineel voelt het meer als een soort homage.

Ook de beelden zijn vaak onorigineel. De cinematografie wisselt namelijk enorm van kwaliteit. Het ene moment weet T2 Trainspotting prachtige en mooi uitgedachte shots op beeld te toveren om vervolgens een aantal scènes later terug te vallen in een voorspelbaar ritme van shot reverse shot. Daarnaast vallen de weinige VFX-shots die aanwezig zijn uit de toon en is de uitvoering daarvan op z'n zachtst gezegd matig.

De eerste Trainspotting heeft na verloop van tijd een behoorlijke cult status vergaard. Die grote schoenen vullen is makkelijker gezegd dan gedaan, en alhoewel T2 Trainspotting een aardige poging heeft gewaagd voelt het als bijna dezelfde film. De punten die wel origineel zijn vallen daarmee een beetje in het niet. Wat het doet, doet het redelijk maar heel erg memorabel is het niet. Helaas een gemiste kans.