Symphony Review

Iedere gamer heeft wel een bepaalde muzieksmaak. Of het nou de Nocturne is van Frederic Chopin, de rauwe metal van Godsmack of de spacende beats van Faithless, er is voor iedereen wel wat te vinden. Het wil dan ook wel eens voorkomen dat je jouw spelwereld opstart met een zelfgemaakte afspeellijst die door de kamer heen galmt. Maar wat als je beide werelden nou kon combineren? Dan krijg je Symphony.

Racegame Audiosurf ging Symphony voor met het concept, maar daarin moest je enkel objecten op jouw eigen muziek zien te ontwijken. Deze game biedt je net even iets meer actie voor je geld. Je moet Symphony namelijk zien als een chaotische variant op de klassieke titel Space Invaders, een game die de veteranen onder ons ongetwijfeld nog wel in het netvlies hebben zitten. Neem die ervaring, combineer het met jouw eigen muziek en je hebt Symphony. Een bekend concept, met een verfrissende twist. Maar werkt het ook in de praktijk?

Snelcursus Japans
Een uitstekende vraag. Symphony valt niet meteen makkelijk te begrijpen, want alles is bij voorbaat al in het Japans uitgebeeld. De teksten in het menu en alle woorden die je in het spel zelf zult tegenkomen. Nu zijn we niet vies van het nodige puzzelwerk, maar een game in een compleet onbekende taal uit proberen te vogelen, dat is niet echt een pretje. Het komt in ieder geval niet ten goede aan het eindoordeel.

Gevolg is dat Symphony ons een andere wals heeft geleerd dan we in eerste instantie hadden gehoopt. De eerste twintig minuten zul je je waarschijnlijk ook door een doolhof aan Japanse termen heen moeten wringen waarna je je eindelijk in het universum van Symphony kunt bewegen. Een uiterst dubieuze ontwikkelkeuze. Sterker nog, dat kan eigenlijk niet kloppen.

De moderne variant op Space Invaders
Maar niet getreurd, de gameplay blijft duidelijke taal. Jij moet jouw ruimteschip met het nodige werk van je muis door de verschillende cyberpunk levels heen zien te loodsen, terwijl je op de maat van jouw eigen bekende oeuvre aan liederen muzieknoten verzamelt, talloze vijanden verpulvert en andere wrakstukken ontwijkt. Alsof je nog niet genoeg met multitasken bezig bent, zul je jouw voertuig van tijd tot tijd vliegensvlug naar een power-up moeten loodsen om de dodelijke serenade wat draaglijker te maken.Verveling is dus uit den boze, want als je even niet oplet zul je weten hoe het is om met schip en al ten onder te gaan. En dat terwijl Beethoven door de speakers met volle overgave 'Für Elise' aan het spelen is. Een aanzicht dat bijna poëtisch overkomt.

Jouw eigen muziek vormt de basis
Groot pluspunt in Symphony is dat geen enkel level hetzelfde hoeft te zijn. De levels worden namelijk gegenereerd rondom de muziek die jij door je speakers laat blazen. Kort gezegd kun jij zelf de game zo episch maken als je zelf wilt. Een rustig nummer zorgt bijvoorbeeld voor een veel makkelijker level dan een opzwepend lied. Daar ben je dus zelf helemaal vrij in. “Muziek is emotie”, luidt het aloude gezegde wel eens. En gelijk hebben de bedenkers van weleer.

Helaas blijft Symphony een beetje op de oppervlakte plakken, als een gebroken plaat die eigenlijk niet meer gerepareerd kan worden. Een verdomd aangename plaat, dat wel. Maar als je zelfs het meest briljante nummer in lange tijd duizend keer achter elkaar hoort, dan raak je op een begeven moment ook verveeld. Zo moet je dat zien in de gameplay die deze game te bieden heeft.

Een aangename en eindeloze sonate
En dat is Symphony in een notendop. De game is strak vormgegeven, kleurrijk, chaotisch en erg aangenaam om voor een korte speelsessie even op te pakken. Het geeft de oudere gamer ook weer een nostalgische terugblik naar die goede oude tijd. Helemaal als hij of zij ook nog eens de juiste muziek erbij pakt die een gevoelige snaar zou kunnen raken. Maar de eentonigheid zal uiteindelijk toeslaan toe als je besluit je ziel in te ruilen voor langere speelsessies. En hoe zit dat met die Japanse tekst?! Als Symphony nou iets meer zou kunnen bieden dan hetzelfde riedeltje, bijvoorbeeld een bombastische sonate van een uur, volgestopt met heerlijke afwisselende ervaringen, dan zou de game nog veel meer punten scoren. Nu kun je de game het best zien als een simpele beat die toch eigenlijk wel erg lekker klinkt. Van tijd tot tijd is dat ook absoluut niet verkeerd.