Strider Review

Capcom heeft de Strider-franchise weer afgestoft en komt 25 jaar na het verschijnen van de eerste Strider-game met een nieuwe. Je downloadt hem op PlayStation 3 en 4, Xbox One en 360 plus de PC. Kortom, er is bijna niet om deze game heen te komen. Voor vijftien euro ben je wel een dagje zoet met deze vecht-sidescroller.

Strider als franchise heeft een interessant verleden. Het begon allemaal in de jaren 80 en het is ook heel wat jaren heel stil geweest rondom de reeks. In 2009 zou er nog een reboot van Strider worden gemaakt door Grin, die niet doorging in verband met financiële problemen. De reden dat Capcom, nu samen met Double Helix, met Strider komt, is omdat er enquêtes zijn gehouden onder gamers waaruit de populariteit en het verlangen van een Strider-game naar voren kwam.

De originele bedenker van die eerste Strider, die arcadegame uit de 80’s, heeft niets te maken gehad met de ontwikkeling van deze nieuwe game. Kouichi Yotsui, zoals de man heet, heeft wel aangegeven zijn ‘blessing’ te geven aan Capcom USA. Terecht, want deze Strider in een nieuw jasje is een geslaagde. Ook voor mensen die niet bekend zijn met de oudere varianten.

Het spel zit qua opzet vrij simpel en duidelijk in elkaar. Er is alleen singleplayer te kiezen en de moeilijkheidsgraad en je kunt gaan. Je rent door een 2D-sidescrolling platformwereld heen en moet ondertussen allerlei vijanden neersabelen. Het is een soort supersnelle hack ’n'' slash, want je wisselt rennen af met hakken, hakken en nog eens hakken.

Geen tutorial, maar gelukkig kom je er gaandeweg achter wat het beste voor jou werkt. Bovendien komt er steeds een nieuwe vaardigheid bij. Zo leer je in het eerste level bijvoorbeeld om een sliding op de grond te maken. Een handigheidje om te kunnen, maar ook essentieel om verder te komen in de game. Het toffe is dat je er ook echt even naar op zoek moet, waardoor het niet alleen maar racen en slashen is, maar de hersens af en toe ook aan het werk worden gezet.

Je hebt geen losse levels te kiezen, maar speelt één enorm level. Het begint allemaal met het zoeken naar de slechterik Grandmaster Meio die je een pak slag wilt geven. Je ziet voortdurend in beeld hoeveel meters het nog is, maar natuurlijk kun je er niet in een lijn heen rennen. Je moet soms in plaats van naar rechts juist een stukje naar links gaan en er zijn ook verschillende niveaus. Gelukkig heeft Hiryu haken bij zich, waardoor hij zich aan elke muur kan optrekken om naar een hogere etage te gaan.

Hoewel het spel er mooi en modern uitziet, is de achtergrond helaas niet heel indrukwekkend. Er worden steeds veel dezelfde kleuren gebruikt en het zijn geen kleuren om van op te fleuren. Op zich geen probleem, maar als je deze game in een speelsessie wil uitspelen, dan ben je die duistere kleuren in die ietwat inspiratieloze achtergronden na het eerste uur wel zat.

Hoe ninja Hiryu eruit ziet in deze game, is daarentegen bijzonderr mooi om te zien. Ook een beetje vreemd, want hij heeft een fascinerende soort shawl die achter hem aan flappert wanneer hij keihard door levels rent. Die shawl is imposant, omdat hij niet zwart omrand is, maar simpelweg steeds minder rood wordt tot je gewoon de achtergrond ziet. Indrukwekkend.

Ook zijn wapen genaamd de Cypher is gaaf. Het is een plasma-wapen dat nog het meeste aanvoelt als een enorm zwaard. Je kunt vijanden achter elkaar door in een snelle beweging ‘aan je zwaard reigen’, maar ook met een iets langszamere 'van boven naar beneden beweging' de vijand vanaf het kruis openrijten. De game bevat geen bloederige taferelen, dus dit klinkt heftiger dan het is. Bovendien gaat alles zo snel, dat het een uitdaging is om echt goed gade te slaan wat er nu precies op het scherm gebeurd.

Soms is dat erg zonde, want er gebeuren interessante dingen. Er zijn stralen in de vorm van dieren die je op een gegeven moment in kunt zetten om vijanden beter de baas te zijn. Er is zelfs een droid beschikbaar die je tijdelijk wat extra bescherming geeft. Dat komt goed uit, want soms blijven vijanden je vanaf de grond en de lucht beschieten als je net iets nieuws uit denkt te proberen in een niet zo stil hoekje.

Voordat de conclusie komt, nog een kleine tip: wees voorzichtig met je health. Hoewel je in levels op veel plekken wel aan health kunt komen, hoef je dat in een eindbaasgevecht niet te verwachten. Dan ben je namelijk helemaal aangewezen op hoe jouw healthbar ervoor staat. Je moet dus zorgen dat je je krachten spaart in de eindbaasgevechten. Niet dat alle eindbazen even heftig zijn, daar is juist een leuke variatie in gevonden in deze game.

Je zou deze game met allerlei spellen kunnen vergelijken en dat is dan ook al veel gedaan. Toch doet deze op vele gebieden nieuw aanvoelende Strider nog het meest denken aan die Strider van vroeger; een op jezelf aangewezen ninja die het van snelheid moest hebben. Het is in deze nieuwe variant het geval dat snelheid ook echt snelheid betekent, waardoor helaas sommige dingen iets te snel voorbij lijken te gaan. Gelukkig biedt deze game je wel een hele dag gameplezier, dus dat je snel langs situaties vliegt, wil niet zeggen dat je in een uurtje al de eindstreep haalt.