Stranger Things Seizoen 2 Review - Ondersteboven genieten!

Je hoorde hersens over de hele wereld kraken aan het einde van seizoen 1, er waren zoveel vragen onbeantwoord die cruciaal waren voor het verhaal dat mensen gek werden. Gelukkig heeft Netflix de fans gegeven wat ze wilden: seizoen 2. Alleen hoe ga je zo'n fantastisch eerste seizoen overtreffen? Je leest het in onze Stranger Things seizoen 2 review!

Toen het duidelijk werd dat er een nieuw seizoen van de Netflix Original vol met throwbacks naar de jaren '80 zou komen hoopte iedereen dat het tweede seizoen net zo goed zou worden als het eerste. En met de blijvende perikelen rondom Will, Eleven en The Upside Down is seizoen 2 weer een heerlijk spektakelstuk.

Een nieuw seizoen betekent ook een paar nieuwe rollen, met Bob (Sean Astin, bekend van The Lord of the Rings), Billy (Dacre Montgomery) en Max (Sadie Sink) op de voorgrond. Bob is de man die het hart heeft gestolen van Joyce Byers, de moeder van Will. Ook hij heeft last van de problemen die Will op zijn schouders draagt, Joyce is namelijk zoals vanouds weer helemaal geobsedeerd door de complicaties rondom Will en dat zorgt ervoor dat Bob een beetje op de achtergrond beland voor Joyce.

De tweede nieuweling is Max, zij is samen met haar broer Billy verhuisd naar Hawkins en wordt gestalkt door met name Dustin en Lucas. Ze lijkt totaal geen interesse te hebben in de jongens, maar al snel wordt het duidelijk wat de groep allemaal meemaakt en wil ze steeds meer te weten komen. Alleen haar broer Billy is hier soms wat minder gecharmeerd van.

Van alle nieuwe personages is het de broer van Max die de show steelt: Billy (foto). Billy is de nieuwe coole jongen op school, de dames vallen als een blok voor hem en hij is de grootste tegenligger van de andere populaire jongen: Steve. Elke scène met Billy is het raak, vooral hoe verder je in de serie komt hoe meer betoverende scènes hij heeft. Zo is er één scène waarin hij een beetje flirt met de moeder van Nancy, fascinerend hoe goed dat geacteerd is door Dacre Montgomery, je hangt werkelijk aan zijn lippen.

Nieuwe personages betekent ook nieuwe verhaallijnen, maar waar in het eerste seizoen alle verhaallijnen zich op één rechte weg bevonden, allemaal te maken met het hoofddoel zijn ze nu op een kruising te bevinden. De verhaallijnen treffen we op verschillende wegen aan en komen pas op het einde samen; bij de kruising. Dit zorgt ervoor dat je het ene verhaal wat minder interessant gaat vinden dan het andere verhaal en dat komt het tempo heel erg ten goede. Alsof je telkens de overstap maakt van een Sprinter naar een InterCity en weer terug.

Zo hebben bijvoorbeeld Nancy en Jonathan hun eigen verhaal. Met Barbara in het achterhoofd gaan zij opzoek naar bewijzen om de misdadigers uit het lab terecht te stellen. Zo kan er eindelijk naar buiten komen wat er met fan-favorite Barbara is gebeurd.

Al vanaf seizoen 1 voel je tussen Nancy en Jonathan een bepaalde spanning, al helemaal omdat het tussen Nancy en haar vriend Steve niet altijd even lekker loopt. Jonathan ziet Nancy wel zitten en Nancy Jonathan eigenlijk ook. Dit zorgt voor een aantal tenenkrommende scènes, in de positieve zin van het woord! Geweldig geacteerd, de ongemakkelijkheid spat van het scherm.

Een eigen verhaal voor onder anderen Jonathan en Nancy zorgt ervoor dat het tempo er een beetje uitgaat. Ook de eerste twee afleveringen waren weer even inkomen, vooral met het langzame verloop. Het gaat allemaal iets trager dan in het eerste seizoen, maar vanaf aflevering drie heb je de smaak weer heerlijk te pakken. Dan denk je echt weer: JA! Dit is dat heerlijke mysterieuze gevoel dat je weer lekker op het puntje van je stoel laat zitten.

Verschillende verhaallijnen dus, zo staat het verhaal van Eleven ook helemaal los ten opzichte van de vriendengroep. Jammer, want de chemie tussen Eleven en de vier jongens was enorm en was een grote reden waarom seizoen 1 zo'n succes werd.

Eleven heeft in het negen afleveringen durende seizoen haar eigen aflevering; aflevering zeven. Laten we voorop stellen dat dit geen slechte aflevering was, zeker niet, maar het was een flinke sfeerdoder. De cliffhanger in aflevering zes was namelijk enorm en daardoor heb je niet de volle aandacht erbij als je naar aflevering zeven gaat kijken.

In de negen afleveringen die er zijn hebben we weinig te klagen over het acteerwerk. Niks te zeuren eigenlijk, want het is weer fascinerend. Winona Ryder speelt weer de heerlijk overbezorgde en gekke moeder en de kinderen zetten ook weer een prima prestatie neer. Al kwam dit seizoen Mike nogal irritant over, maar dat hoort ook bij zijn personage.

De vriendengroep van Mike heeft ook weer allerlei dingen aan zijn hoofd, angstaanjagende dingen. Net zoals in het eerste seizoen, maar het tweede seizoen van Stranger Things weet het horroraspect beter neer te zetten dan het voorgaande seizoen.

Zo is de sfeer wat griezeliger en geven de momenten rondom Will en andere personages je meer kippenvel dan in het eerste seizoen. Verder is Will niet meer zichzelf en hoe hij zich afreageert op zijn naasten is creepy te noemen, waardoor je er helemaal ingezogen wordt.

Stranger Things seizoen 2 is weer top, het acteerwerk is goed, de sfeer is lekker en trekt je na een tijdje weer lekker in het verhaal. Alsof je een spons bent die in het water wordt gegooid. Enige vervelende is dat het tempo, door de pas laat kruisende verhaallijnen, een stuk lager ligt dat in seizoen 1.

Het antwoord op de vraag: ''Hebben de makers met seizoen 2 het eerste seizoen overtroffen?'' is dan ook kort: nee, dat hebben ze niet. Maar dit mag de pret niet drukken, want seizoen 2 van Stranger Things is nog steeds 'totally tubular!' te noemen!