Steve Jobs Review - De film die Apple verdient!

In 2011 verloor de wereld een van de bekendste en meest vooruitstrevende pioniers: Steve Jobs, jarenlang CEO van Apple. Twee jaar later leverde Ashton Kutcher helaas een teleurstellende film af over de erfenis van Jobs. In de Steve Jobs review lees je dat Michael Fassbender de overleden topman uit Silicon Valley wél eer aandoet.

Steve Jobs was geen makkelijke man. Zoals schrijver Walter Isaacson het in Jobs' biografie noteerde: de Apple-CEO was geadopteerd na een maandenlange juridische strijd tussen zijn biologische (half-Libanese) ouders en zijn adoptieouders die geen cent te makken hadden. Hij sloot zich als hippie aan bij een Californische commune. En toen hij zijn jeugdvriend Steve Wozniak (treffend neergezet door mede-baardmans Seth Rogen) ontmoette, kwam Jobs' ware aard naar boven.

In de film van regisseur Danny Boyle wijst 'Woz' hem daarop na decennia aan ingehouden woede: Jobs (gespeeld door Michael Fassbender) kan niet ontwerpen of programmeren. Wat hij wel kan? Het manipuleren van zijn naasten - als de beste. De nieuwe film over Steve Jobs laat die duistere kant van de progressieve Apple-baas uitmuntend naar voren komen. De kijker volgt Jobs tijdens - of eigenlijk: in de minuten vóór - de meest cruciale momenten in zijn carrière èn leven.

De eerste scène pakt je al meteen bij de lurven. In een ellenlange - doch briljant geschreven door scenarist Aaron Sorkin - discussie tussen Jobs en zijn trouwe assistente Joanna Hoffman (Kate Winslet) gaat het over een miniem detail in Apples speech voor de Macintosh in 1984: wel of geen demo van 20 seconden aan het toegestroomde publiek tonen?

Maar Jobs is een hardnekkige, eigenwijze en narcistische man, en bedreigt zijn chief engineer Andy Hertzfeld met Russische roulette. Uiteraard krijgt Jobs zijn zin. Zo zit de film vol met dit soort scènes. Niet de fameuze keynote speeches (Macintosh, NeXT en iMac) zelf, maar de hoog oplopende keuzes en emoties achter de coulissen en in de wandelgangen staan centraal.

Op het podium zien we slechts het resultaat van urenlang geruzie, terwijl de uren daarvoor de toekomst van computer en technologie in het algemeen écht bepalen. Dikke pluim voor die cruciale en goed uitgepakte afweging van regisseur Boyle. De film doet meerdere keren sterk denken aan The Social Network, de biopic over Mark Zuckerberg van Facebook waar Sorkin ook aan meewerkte. En dat is een groot compliment.

Steve Jobs was zoals gezegd een moeilijke, getergde en doordrammende persoon. Zijn ex-vrouw Chrisann stuurt hij koelbloedig zijn kantoor uit, hij weigert zijn dochter Lisa te erkennen en zijn eeuwige vriend en partner Steve Wozniak (met wie hij letterlijk zijn bedrijf in de garage begon) laat hij keihard vallen ten gunste van zijn eigenbelang. We kruipen echt onder de huid en in de psyche van Steve Jobs.

Je maakt zijn opkomst, ondergang en wederopstanding van over zijn schouder mee. Het is duidelijk dat de regisseur en scriptschrijver hun huiswerk fenomenaal hebben gedaan: Steve Jobs wordt in de gelijknamige film goudeerlijk, ultrarauw en meedogenloos geportretteerd.

Puntje van kritiek is bij dat laatste wel dat de film ontzettend diep op de Apple-materie ingaat. Het verhaal gaat van incompatibele USB-slots tot MacPaint en springt van Wozniaks 'democratische printplaat' naar de verwikkelingen tussen Jobs en voormalig Pepsi-CEO John Sculley (Jeff Daniels). Duidelijk is dat van de kijker wordt verwacht dat hij óf een onnavolgbare Apple-fanaat is óf de dikke pil van biograaf Walter Isaacson aandachtig heeft doorgenomen.

Ook de keuze van regisseur Boyle om de periode van Macintosh tot iMac te verfilmen, is enigszins twijfelachtig. Eventjes hint de Steve Jobs van acteur Michael Fassbender alvast wel naar de iPod (in een memorabele scène met dochter Lisa), maar technologische (r)evoluties als de iPhone en iPad zul je niet in Boyles film terugzien.

Dit doet echter niets af aan de ongebreidelde kracht van deze Steve Jobs-biopic. We zien een Steve Jobs die de pers beloont met sappige quotes over ex-medewerkers, een man die zijn bloedeigen kind niet erkent door een absurd algoritme te bouwen, die alles weet te vermarkten om zijn eigen ego en erfenis veilig te stellen, en die geen enkele empathie voor zijn ex voelt, als zij van nog geen 400 dollar per maand moet rondkomen en hij op 441 miljoen aan Apple-aandelen zit.

Nee, Jobs was geen lieverdje. Maar hij bracht Apple wel naar de top en liet een enorme, onovertroffen voetafdruk achter op de technologie én de mensheid. Zoals Woz terecht opmerkte: het leven is niet binair. Je kunt tegelijk aardig én getalenteerd zijn. Dat eerste lukte Steve Jobs niet, dat tweede niet in alle opzichten. Maar daarmee krijgt Apple wél de film over Steve Jobs die het verdient. Hopelijk krijgen Michael Fassbender en Kate Winslet dan ook hun verdiende Oscar.