South Park: The Stick of Truth Review

“Oh my god, they killed Kenny! You bastards!.” Het maakt niet uit waar je woont en zelfs niet of je een tv hebt, bij het horen van deze woorden weet iedereen wat er is gebeurd: Kenny is weer eens gestorven. Je kunt hieruit wel afleiden hoe bekend de cartoonserie South Park in zeventien jaar tijd is geworden. De iconische vrienden Eric, Stan, Kyle en Kenny zijn uitgegroeid tot een waar begrip in de tv-wereld, maar nu is het tijd om ook de game-industrie te veroveren. De vraag is of dit gaat lukken met The Stick of Truth.

Aliens die mensen ontvoeren en grote schotels in hun rectum verstoppen. De menselijke verbeelding die gebombardeerd wordt door terroristen. De wereld van Warcraft die gered wordt door vier noobs. Satan die plannen maakt om de wereld te veroveren. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Je kunt het zo gek niet bedenken of de heren Matt Stone en Trey Parker hebben er een aflevering van gemaakt voor hun iconische serie South Park. Dezelfde serie die zichzelf met ieder seizoen weer weet te overtreffen wat betreft absurditeit. Maar ja, het kan ook niet anders. Zodra je onderwerpen als Aliens en Satan hebt weggestreept, zul je met drastische dingen moeten komen. En South Park: The Stick of Truth lijkt het meest absurde avontuur tot nu toe te worden.

Dat komt omdat The Stick of Truth een verzameling is van alles dat Stone en Parker in zeventien jaar tijd hebben uitgespuugd. Bijna alle personages, monsters, gebouwen en voorwerpen maken wel een vertoning. Het is te zien dat ontwikkelaar Obsidian niet zuinig is omgegaan met de details. Stap bijvoorbeeld het huis van Butters binnen en je zult het boek The poop that took a pee op zijn bureau zien liggen. In Cartman’s huis zul je de Okama Game Sphere naast zijn tv vinden. Al Gore zul je in de bosjes aantreffen met zijn wilde Manbearpig theorieën. Kortom, alles ademt South Park. Alleen hierom zou je als hardcore fan de game al in huis kunnen halen.

Voor de iets minder grote fans is het misschien handig om te weten wat The Stick of Truth nu precies voor een game is. Want wat is het? We hebben al eens een racetitel gezien en een first-person shooter is in het verre verleden ook al eens voorbij gekomen, maar The Stick of Truth is niets van dat. Het is namelijk een rasechte RPG. Jazeker! Met ridders, elven, magiërs, druïdes en joden. Allemaal niet echt natuurlijk. Het is meer een uit de hand gelopen LARP game, maar het zou South Park niet zijn als het niet vreselijk uit de hand zou lopen. En we zouden het ook niet anders willen.

Jouw rol in het spel vertolkt zich in de vorm van de New Kid. Je verhuist naar het afgelegen dorpje South Park en al snel sturen jouw ouders je naar buiten om vrienden te maken. Het duurt niet lang voordat je Butters tegenkomt, volledig in Paladin tenue. Butters wil je vriend wel worden en neemt je mee naar het Kingdom of Kupa Keep, ofwel de KKK. Niemand minder dan Eric Cartman is hier de koning, beter bekend als de Wizard King. Cartman is samen met zijn clan in een strijd verwikkeld met de elven. Beide partijen vechten om de zogenaamde Stick of Truth, want wie dit artefact in handen heeft, heeft controle over het universum.

Het begint als een leuk kinderspelletje, maar het duurt niet lang voordat het vreselijk uit de hand loopt. Er komt een ruimteschip met aliens langs, er breekt een Nazi-zombievirus uit en één van de kinderen probeert de wereld te veroveren. Het mag duidelijk zijn dat het verhaal in The Stick of Truth een grote rol speelt en dat is erg fijn. Je krijgt zo het gevoel dat je met een aflevering meedoet met jouw eigen personage. Het tempo zit er lekker in, de grappen voelen natuurlijk aan en het stemmenwerk is zoals gewoonlijk top. Het is echt om van te genieten.

Waar we ook tevreden over zijn -al is het iets minder- is het vechtsysteem. Hoewel The Stick of Truth veel doet denken aan titels als Skyrim, gezien je zelf ook regelmatig de Dragonborn wordt genoemd, deelt het verder niets met die game. South Park houdt het namelijk bij turn-based combat. Dat betekent dat ieder personage om de beurt één of twee zetten mag doen en het sleutelwoord hierbij is timing. Als je namelijk dacht lekker achterover gezakt te kunnen zitten, dan heb je het goed mis. Wanneer je een aanval uitkiest, zul je gefocust moeten zijn en op het juiste moment op een bepaalde knop moeten drukken. Dit maakt het verschil tussen vrijwel geen en heel erg veel schade.

De aanvallen waar je uit kunt kiezen, zijn onderverdeeld in drie groepen. Je hebt een standaard aanval met een zwaard of pijl en boog. Dan heb je nog spreuken die je kunt gebruiken, wat ten koste gaat van je mana. En als laatste heb je superaanvallen die extra schade doen, maar wel een moeilijkere toetsencombo vereisen. Hiermee kun je je prima verdedigen, maar mocht je echt in het nauw zitten dan heb je nog de zogenaamde summon-aanvallen. Wanneer je bepaalde karakters in de game bevriend, is het mogelijk om deze mensen één keer per dag op te roepen tijdens een gevecht in de vorm van een allesvernietigende aanval. De meest absurde hiervan is toch wel Mr. Slave, die na een klap met een zweep zijn billen spreidt en jouw tegenstander in een groot zwart gat laat verdwijnen. De details kunnen jullie zelf verder invullen, lijkt ons.

Het leuke aan dit vechtsysteem is dat alles zo overdreven is. De kinderen lijken namelijk te spelen met échte wapens als je kijkt naar het bloed dat soms wordt opgehoest. Het is precies die overdreven factor die van The Stick of Thruth echt South Park maakt. Het enige probleem dat we met het vechten hebben, is dat het enorm snel gaat vervelen. Het is niet echt spannend, ondanks de timing die nodig is, en het setje met aanvallen is niet heel erg groot. Je leert dan wel een aantal nieuwe superaanvallen naarmate je in levels stijgt, maar lang niet alles hiervan gebruik je ook echt.

Een ander minpunt dat we hebben gaat over de missies die je moet doen. Het verhaal wordt absoluut geweldig gebracht, zoals we eerder al vermeldde, maar de daadwerkelijke quests en opdrachten zijn best wel zwak. Het komt er altijd op neer dat je ergens heen moet om iets of iemand te verslaan of dat je een bepaald voorwerp ergens heen moet brengen. Niet echt ridderlijk dus. Het verhaal dat in rap tempo vordert verdoezeld dit nog enigszins, maar als je even de tijd neemt om wat zijmissies te voltooien merk je dat het allemaal eigenlijk niet zo bijzonder is.

Het enige voordeel dat aan deze missies verbonden zit, is dat je veel moet rondlopen. En rondlopen door South Park is leuk! Het is zoals makers Matt en Trey al zeiden, er is voor het eerst nagedacht over hoe het stadje er nou eigenlijk precies uitziet. Welk gebouw staat waar en dergelijke. Het is erg tof om voor de verandering eens door het dorpje te lopen en alle bekende gebouwen van binnen te zien. Op die manier kom je ook in aanraking met al die heerlijke details waar we het eerder over hadden.

Met zo’n grote naam als South Park kan het haast niet mis gaan zou je zeggen en dat klopt eigenlijk ook wel. The Stick of Truth is een heerlijke game geworden, waar iedereen die iets met South Park heeft van kan genieten. Daar kunnen we heel kort over zijn. Het vechtsysteem is een beetje repetitief, net als de missies, maar als je gewoon lekker het verhaal volgt zul je je daar niet al te veel aan storen. Het verhaal is namelijk wel op en top en het is een waar genot om het dorpje South Park te verkennen en met alles en iedereen te praten. Het enige dat nog valt te zeggen is: So go down to South park and have yourself a time.