Sonic Colours Review

SEGA is al jarenlang aan het worstelen met de Sonic franchise. Sinds de serie is overgestapt naar 3D, lijkt het bergafwaarts te gaan. Er zijn talloze Sonic games de afgelopen jaren uitgebracht in 3D, maar niet een daarvan werd echt goed ontvangen. Weet Sonic Colours daar verandering in te brengen?

SEGA wil met Sonic Colours terug naar de roots, dat waar Sonic mee beroemd is geworden. De simpele, ongelofelijk snelle gameplay waar je geen enkele seconde de kans kreeg om van de omgeving te genieten moet terugkomen als het aan SEGA ligt. Op het eerste gezicht lijkt het spel de goede kant op te gaan; de gameplay is namelijk niet meer zo uitgebreid als vorige Sonic games en dat is alleen maar goed.

Dr. Eggman heeft spijt
Sonic en zijn maatje Tails brengen een bezoek aan de Ongelooflijke Interstellaire Pretpark van de welbekende schurk Dr. Eggman, die zelf beweert dat hij dit reusachtige attractiepark heeft gebouwd om zo vergiffenis voor zijn daden te vragen. Maar liefst zes werelden die met elkaar verbonden zijn moeten ervoor zorgen dat iedereen zijn of haar geluk niet op kan tijdens het bezoek aan het pretpark. Het lijkt alsof het eindelijk afgelopen is met de problemen die de professor heeft veroorzaakt, maar Sonic vertrouwt hem niet en gaat daarom op onderzoek uit.

Het wantrouwen van de enorme snelle egel heeft voor een ontdekking gezorgd: Dr. Eggman heeft namelijk de plaatselijke bevolking (de wisps) gevangen genomen en is van plan om opnieuw de wereld over te nemen. Deze wips beschikken over speciale krachten waar de schurk zeker blij mee kan zijn. Alleen krijgt hij Sonic op zijn pad en het is aan de blauwe egel de taak om Dr. Eggman opnieuw te verslaan en de wips te bevrijden.

Terug naar de roots
Zoals gezegd, wil SEGA terug naar de roots met Sonic Colours. Daar is het bedrijf goed in geslaagd, aangezien je gelijk kunt beginnen aan de 41 levels die de game telt. Er is dus geen menu waar je van alles kunt instellen, maar gewoon de +-knop die je moet indrukken om te beginnen met je eerste avontuur. Al snel krijg je in de gaten dat je eigenlijk niets anders doet dan rondrennen en zoveel mogelijk ringen verzamelen. Hoe sneller je namelijk bij de finish komt en des te meer ringen je hebt, hoe meer punten je krijgt. Het klinkt misschien simpel, maar deze factoren maken het spel erg uitdagend.

Uiteraard heb je in Sonic Colours vijanden die je het leven zuur willen maken en dat is niet altijd even makkelijk; soms is het zelfs erg frustrerend. Maar in de meeste gevallen kun je gebruik maken van de wisps die je bevrijden, waarvan er verschillende soorten zijn. Deze kunnen je helpen met het verslaan van een vijand. De gele wisp geeft je bijvoorbeeld de mogelijkheid om met grote snelheid door de grond te boren en zo verborgen plekken te bereiken. Een oranje wisp is een raket die je recht omhoog de lucht in schiet. En er zijn nog meer speciale wisps die je kunnen helpen met het voltooien van de level. Zulke toevoegingen maakt het verslaan van vijanden niet eentonig.

Nieuw zijn ook de online- en co-op modus, maar deze stellen erg weinig voor en zijn helemaal niet uitdagend. Vooral het feit dat er niet eens een split-screen modus is, maakt de multiplayer toch wat teleurstellend. Het is namelijk erg lastig om co-op te spelen waar je haast geen overzicht hebt. Het beeld wordt namelijk erg onduidelijk als je ver uit elkaar bent. Qua vernieuwing biedt Sonic niet echt veel met de wisps en de multiplayer, maar het is van SEGA een uitstekende zet geweest om niet té enthousiast te doen met deze vernieuwingen. Zo blijft de basis van Sonic intact en is het voor de speler heel aangenaam om te spelen.

Frustratie
Maar Sonic Colours is niet altijd leuk om te spelen. Zo zitten er helaas wat dingen in het spel die het plezier kunnen bederven. Je zult namelijk vaak in het spel vastlopen op dat ene stukje van die ene level, omdat daar simpelweg te veel vijanden staan. En omdat de game aardig lineair is, zijn er geen andere wegen. Hierdoor blijf je dus telkens proberen en krijg je de neiging om je TV een knal te verkopen. En daarnaast zijn de checkpoints niet altijd consequent geplaatst. Zo kan er de ene keer wel eens twee minuten tussen twee checkpoints zitten, de andere keer twintig seconden. Ook dat is erg vervelend en vooral als je nogal vaak vastloopt bij een bepaald stuk.

3D en 2D herenigd
Gelukkig word je wel een stuk blijer van de altijd vrolijke graphics en de manier waarop SEGA haar best heeft gedaan om 3D en 2D met elkaar af te wisselen. Het bedrijf heeft daar lange tijd moeite mee gehad, maar lijkt nu eindelijk een geslaagde mix te hebben gevonden. Zo worden ongelofelijk snelle stukken in 2D afgebeeld en de stukken waar je nauwkeurig moet zijn in 3D. De afwisseling en het goede camerawerk zorgen voor een zeer fijn overzicht en dat is zeker nodig in een game als deze.

Qua muziek is het overigens dik in orde, al kun je niet heel erg blij zijn met de voice-overs. Sonic wordt namelijk ingesproken door een stereotype Amerikaan die stoer probeert over te komen. De échte stoere stem van Sonic wordt hier gemist. Tails wordt ook niet fantastisch ingesproken door de stemacteur, maar zo’n grote ramp is het niet.

Een geslaagde game
Het lijkt wel alsof SEGA de weg omhoog heeft gevonden met Sonic Colours. Het doet weer denken aan de tijden dat je nog op je oude SEGA console het spel Sonic the Hedgehog zat te spelen. Dat is een zeer goed gevoel en daarom is Sonic Colours een geslaagde game geworden. Er zijn wel wat verbeterpunten, zoals onnodige frustraties, maar dat valt te vergeven aangezien je de meeste tijd veel plezier met het spel zult hebben. Onze blauwe egel is terug en dat is maar goed ook!