Shaq Fu A Legend Reborn Review - Niet echt legendarisch materiaal

Soms moet je games nieuw leven inblazen, maar soms ook niet. In deze Shaq Fu A Legend Reborn review lees je hoe deze 2D beat 'em up uitpakt. Verwacht in ieder geval over de top actie en gekke dialogen.

2.16 Meter en een van de zwaarste basketballers ooit. Die omschrijving past het beste bij de legendarische basketballer Shaquille O’Neal. Een grootheid in de jaren 90. En bij belangrijke mensen horen soms dikke samenwerkingen, toffe merchandise en wat al niet meer? Een videogame!

In 1994 zag de game Shaq Fu het levenslicht voor de Genesis en Super Nes, waar later andere platformen aan werden toegevoegd. Een game die werd afgekraakt, maar wel een cult status verwierf.

Destijds was het een mooi tijdperk voor 2D vechtgames, denk ook aan de leuke serie als Streets of Rage en de Turtles. Samen op de bank een partijtje knokken en vijanden met over de top actie een enkeltje naar de hel sturen verveelde geen moment. Tegenwoordig zijn dit soort ouderwetse 2D beat ‘em up games vervangen voor de modernere vechtspellen, zoals Mortal Kombat, Injustice, Tekken en staat bijvoorbeeld SoulCalibur VI gepland.

Games waarbij in een ring gevochten wordt en niet zozeer levels voltooid worden. Maar in een prachtig gamelandschap als dit is er ruimte voor niet enkel één ding. Want de laatste paar jaar zien we toch veel mooie retro-ontwikkelingen, denk aan de komst van de NES en de SNES Mini, de Commodore 64 en nog veel meer.

En daarnaast komen er diverse collecties op de markt, zoals laatst SEGA nog deed met de SEGA Megadrive Classics, waarop nota bene Streets of Rage staat. En nu is er dus Shaq Fu A Legend Reborn, wat overigens geen remake, maar een vervolg op het spel uit 1994 is.

Net als toen kruipen spelers in die grote schoenen van Shaquille O’Neal. De game komt authentiek over, want O’Neal heeft zelf de voice-over verzorgt bij het spel. Een game die overigens een geheel cartoonachtige stijl kent. Want in diverse animatiefilmpjes krijgen we een waar verhaal voor de kiezen met de basketballer in de hoofdrol.

Het zorgt ervoor dat de vechtgame iets meer om het lijf heeft dan enkel beuken en hoewel het verhaal niet heel boeiend is, kan je soms toch best eens gniffelen van wat grappige dialogen. De game wordt in ieder geval op een nette en mooie manier gepresenteerd! Al draait het natuurlijk allemaal om vechten.

In zes verschillende levels en omgevingen doorloop je het verhaal en ben je continu hordes aan vijanden aan gort aan het meppen. Dit kan op diverse manieren. Shaq heeft wat standaard bewegingen in huis, zoals trappen, langs iedereen rennen en meerdere mensen in één keer een beuk geven.

Maar het allermooiste zijn diverse powerups die je kunt oppakken, alsook gebruik maken van de omgevingen. Sterker nog: het gebruikmaken van je omgeving is essentieel om niet doodgetrapt te worden door diverse vijanden.

Wel is alles voorgeprogrammeerd en per level bepaald wat je wel of niet kunt doen. Toch is er afwisseling en dat maakt het leuk. Zo zijn er stukken dat je hele grote rotsblokken van een heuveltje kunt gooien, waardoor je in een keer meerdere vijanden kunt verpletteren. Er is een optie dat jij verandert in een cactus waarbij je allemaal stekels op vijanden afschiet.

En er zijn regelmatig gebieden waar je voorwerpen uit de omgeving kan pakken, waaronder verkeersborden. Daarmee kun je dan tijdelijk meerdere vijanden van je afslaan. Een komisch effect is dat deze tegenstanders af en toe richting de lens knallen (dus waar jij naar kijkt), waardoor je bijna het gevoel hebt dat je tv knapt en de vijanden straks in de kamer lopen. Er zijn dus best wat opties en dat is nodig, want zodra je te lang stilstaat vraag je om een enkeltje hiernamaals.

Wat ook leuk is, is dat elk level afgesloten wordt met een baas en die zijn allemaal verschillend. Zodra je op de moeilijkere stand speelt, zou je bovendien hier nog wel eens moeite mee kunnen hebben. Maar dat is alleen maar goed, want de game zelf kun je binnen een uurtje a anderhalf uur uitspelen. Voor dit soort 2D vechtgames is die speelduur de normaalste zaak van de wereld, maar toch is het teleurstellend dat bij zo’n vervolg anno 2018 maar zes levels zijn bedacht.

Veel en veel te weinig. Nu is het zo dat het spel niet voor de volledige prijs in de winkels ligt, maar voor 40 euro. Maar zelfs dit is 30 euro te veel als je ziet hoe weinig content het spel biedt. Waarom zijn er niet een paar tientallen levels? Want echte replaywaarde is er ook niet. Deze game kun je namelijk niet samen spelen, wat een groot gemis is. Het betekent simpelweg dat jij na twee of drie uur spelen alle achievements of trophy’s op zak kunt hebben.

Daardoor laat Shaq Fu A Legend Reborn gemengde gevoelens achter. De game op zich is best vermakelijk. Zeker de liefhebbers van de 2D beat ‘em up games van vroeger kunnen zo’n nieuwe poging wel waarderen.

Maar gelijktijdig zit het flink dwars dat er geen vermaak voor twee wordt geboden en er zo ontzettend weinig levels zijn. Dan mogen die levens zelf flink gevarieerd zijn en vermakelijk zijn, het doet niet af aan het gevoel dat je je op het einde waarschijnlijk beroofd voelt van je zuurverdiende centen.