Shadow of War Definitive Edition Review - Slachtend de herfst in

Met Tolkien als geestelijk vader en 60 prijzen en nominaties in de pocket is Shadow of War geen game om de ogen voor te sluiten. En in de game moet je dat ook al niet doen, want voor je het weet word je afgeslacht door orks en andere gedrochten. Welkom bij de Shadow of War Definitive Edition review.

In 2017 zag Shadow of War al het levenslicht. “Een no-brainer om in huis te halen,” schreef onze Ralph in zijn recensie. De game werd bestempeld met een 8.8. Nog net geen jaar later ligt de Shadow of War Definitive Edition in de winkels, een spel met de hoofdgame van toen met alle DLC:

Kort gezegd komt dat neer op tientallen uren hack & slash plezier voor een prijskaartje van 50 euro. Overigens is deze game het vervolg op Shadow of Mordor uit 2014. Een game die je niet per se gespeeld hoeft te hebben voor dit nieuwe deel. Het verhaal in Shadow of War begint vrij direct na dat uit Shadow of Mordor en middels een korte herhaling van zaken weet je wie je bent en waarom jij als Talion per se Sauron op zijn donder wil geven.

De vorige game Shadow of Mordor eindige er namelijk mee dat Talion en Celebrimbor een nieuwe ring maakten. Celebrimbor is één van de elfen die destijds met Sauron de Ene Ring maakte, maar Sauron heeft hem, net als de rest van Middle Earth in zijn rug gestoken. Gezien Talion ook wraak wil op Sauron heeft Celebrimbor zich aan hem vastgeklampt. Samen gaan ze nu op zoek naar wraak.

De missie is ‘simpel’: in Shadow of War zoveel mogelijk orks en orkkampen aan je binden middels deze ring om Sauron voorgoed uit te schakelen. Daarbij kom je onder andere Shelob tegen die de gedaante aanneemt van een vrouw en de twee in hun wraakmissie 'helpt'. Natuurlijk heeft deze spinnendame ook een eigen agenda waar de heren niks van weten. Het verhaal klinkt spannender dan het is, want in essentie draait het in Shadow of War maar om één ding: beuken!

Shadow of War Definitive Edition is onder aan de streep een hack & slash game, al zou je met een dergelijke uitspraak veel mensen voor de schenen schoppen. Want er is ook sprake van een hoop actie én een RPG-element. als je gaat spelen merk je daarnaast ook al snel dat alle missies meerdere manieren hebben om het einddoel te bereiken. Je kunt sluipen alsof je Assassin's Creed aan het spelen bent of simpelweg tientallen orks overnemen en hun het vuile werk op laten knappen

Een toffe feature in de game is dat je allerlei interactieve elementen in een kampement kunt activeren. Denk hierbij aan bijennesten die je omlaag laat storten of een kooi vol wargs die je even openzet voor het gemak. Het gevolg is meestal totale paniek in het ork kamp, voor even dan. Toch is feit dat gedurende 20 uur spelers aan een stuk door, in diverse missies, allerlei lelijke fantasy wezens afslachten. Stilletjes of met een heleboel kabaal.

Hoe dit precies in zijn werk gaat, heeft Ralph al eerder uitvoerig beschreven in zijn recensie van vorig jaar. De ervaring voor nu is in ieder geval dat de game nog altijd (zou ook raar zijn na een jaartje) niet onder doet voor andere games van nu. Qua verhaal zul je misschien het spel niet spelen, maar de actie spat goed van het scherm af.

Veel van dit soort games zien er niet uit of kennen een simpel vechtsysteem. Shadow of War biedt pure kwaliteit en doet alles wat je van een goede actiegame mag verwachten: spannende camerastandpunten waardoor je continu met je neus bovenop de actie zit, waanzinnige gevechten, verschillende soorten missies, dingen om tussendoor te doen, 4K graphics die niet misselijkmakend zijn én een verbeterd Nemesis-systeem.

Dit systeem werd voor het eerst in Shadow of Mordor geïntroduceerd. Het is een soort overzicht van vijanden die je tegen kan komen op het slagveld en waarbij op voorhand de zwaktes getoond worden van alle engerds, mits je ze even goed bekijkt en wat onderzoek naar ze hebt gedaan via hun ork onderdanen. Die kun je namelijk martelen voor informatie. Het is een vrij uitgebreid systeem dat spelers alleen maar in hun voordeel kunnen gebruiken.

Bovendien is het spel ‘slim’ (gemaakt). Zodra jij zelf het loodje legt in het heetst van de strijd, zal een slechterik dit onthouden en er bovendien sterker van worden. Het systeem gaat in ieder geval erg diep en is zonder twijfel de ‘unique selling point van de game.

Maar aan dit systeem zijn wel enkele dingen op te merken. Als je een kapitein dood maakt, kan het namelijk zijn dat deze later terug komt en zijn zinnen op wraak heeft gezet. Op zich niet erg, maar er zijn kapiteins die dit blijven doen. En dat wordt snel saai. Bovendien is het soms ook zo dat er, wanneer je net een ork kapitein af wil slachten, soms ineens iemand tussendoor komt. Deze jat dus eigenlijk je kill of redt zijn maatje, zonder dat jij er iets aan kunt veranderen.

Voor de rest is de gameplay een mix van Arkham games met een vleugje Assassin’s Creed. Talion kan klauteren en springen zoals je niet zou verwachten bij een vechtgame als dit. Wat dat betreft is Shadow of War een vrij verrassende game, omdat je af en toe gameplay-element tegenkomt dat je niet zou verwachten. Dat is maar goed ook, want na een aantal missies gespeeld te hebben, krijg je wel snel het gevoel dat je hetzelfde aan het doen bent.

Op zich is dat niet helemaal waar, want elke missie is anders, elke vijand vraagt om een andere aanpak, maar in essentie doe je steeds hetzelfde: koppen scheiden van rompen. Ook tijdens de Siege missies is dit het geval waarbij je een compleet kasteel in moet nemen. Bruut geweld is wat de klok slaat, telkens weer.

En af en toe wordt dat een tikkeltje té herhalend. Al zal niet iedereen hier zo over denken. Toch is het iets om in het achterhoofd te houden. Shadow of War is in het kort: beuken, beuken en nog eens beuken. Continu vijanden de hel intrappen.

En eigenlijk is het vreemd dat spelers dit alleen moeten doen. Shadow of Mordor moest ook alleen gespeeld worden en dat terwijl het een game is die niet gebonden is aan Tolkiens verhalen. Als we andere games pakken uit het Tolkien universum, die los staan van de boeken, zoals The Lord of the Rings: Conquest, dan was dat niet zo. Daarbij konden ook de games naar aanleiding van The Lord of the Rings trilogie samen gespeeld worden.

Two Towers en en Return of the King blonken uit in co-op genot. War in the North kon zelfs met drie personen gespeeld worden! Het is zonde om te zien dat dit co-op plezier met Shadow of Mordor uit de games is gehaald.

Natuurlijk zijn dit andere games, maar zodra je op een slagveld staat en bestormd wordt door hordes aan orks, denk je maar één ding: Waarom ben ik alleen? Messen en pijl en boog mogen dan dienen als je trouwste vrienden. Een échte vriend had niet misstaan.

Dat neemt niet weg dat de gameplay nagenoeg perfect is en het heerlijk aanvoelt om vijanden te domineren én te kleineren. Zeker als je nagaat dat je nu het complete pakket in huis haalt met diverse toffe uitbreidingen kunnen we niet anders dan aansluiten bij Ralphs woorden: “Een no-brainer” om in huis te halen. Laat het beest in je los en bevecht al die idioten die Shadow of War rijk is. Genieten!