Samurai Shodown Review - Wie stuur jij naar het dodenrijk?

Wat is fijner? Iemand met blote handen en voeten in elkaar slaan? Of met een katana? Laatste voelt toch meer aan alsof je een kunst aan het uitvoeren bent. Alleen wel een kunst van het dodenrijk. In deze Samurai Shodown Review lees je wat je kunt verwachten van SNK’s recente Samoerai-game.

Mortal Kombat, Street Fighter, Dead or Alive, SoulCalibur: het zijn namen van vechtseries waar je vast wel eens van hebt gehoord. In een arena sta je oog in oog met een tegenstander en is de regel der levenden, of doden, simpel. Degene die als laatste overblijft heeft een gevecht gewonnen en kan door naar de volgende ronde. Bloed wordt daarbij rijkelijk geserveerd. Want zonder geweld geen glimlach, toch?

Enfin, je zou bijna vergeten dat vroeger er in dit beat ‘em up-genre nog een naam meedeed en dat was Samurai Shodown. In 1993 werd dit spel uitgebracht op de Neo-Geo. Daarna verschenen er nog een aantal delen. Het kenmerk van de serie is dat spelers een personage uitzoeken met een wapen en het wapen je tegenstander je grootste vijand is. Daarmee verschilt de serie van een hoop andere vechtgames waarbij het gaat om zoveel (en slim) mogelijk maken van knoppencombinaties. Samurai Shodown kwam eind vorige maand uit voor de PlayStation 4 en Xbox One en is de spirituele opvolger van die game van vroeger. Best cool toch?

Ja en nee. Enerzijds is Samurai Shodown een aanvulling op allerlei vechtgames (waarvan er tegenwoordig nog steeds best veel zijn, ook in het anime-genre) vanwege het vechtsysteem. Stel je een echt zwaardgevecht voor: waar draait het dan om? Om skill, maar ook om timing. In de game zitten niet heel veel knoppen, terwijl je met een simpele druk op de knop énorm veel schade aan kunt richten. Vrij logisch, want met één stomp op je lijf lig je waarschijnlijk niet meteen op de grond, terwijl dat wel het geval is als je een zwaard tussen je ribben krijgt.

Anderzijds zijn de opties van de game ontzettend schaars. Er is een verhaal om te doorlopen, maar dat verhaal gaat totaal niet mee met de tijd zoals een Mortal Kombat-game dat tegenwoordig wel doet. Heel ouderwets word je meegenomen langs een paar vijanden om daarna oog in oog te staan met de eindbaas, die veel te makkelijk is. Het is saai om te volgen waarom je staat te vechten en bij te houden wie al je vijanden zijn. De game voelt op dit vlak behoorlijk saai aan.

Zodra je klaar bent met de story-modus valt er weinig te beleven. Er schijnt een online gedeelte te zijn, wat we konden zien aan de achievements, het droevige feit leert ons dat we überhaupt niemand online hebben aangetroffen. Verder zijn er nog een paar standaard opties zoals een Survival-modus, maar dat heb je na een paar potjes ook wel gezien. Dat is een beetje het gevoel dat de gehele game je geeft: na een paar potjes heb je het allemaal wel gezien.

Best zonde, want het spel zelf ziet er mooi uit. De grafische stijl doet denken aan een Aziatisch kunstwerk. Een uniek smoeltje heeft het dus zeker. En zoals net aangegeven is het vechtysteem an sich ook niet verkeerd. Het is net even wat anders dan je de afgelopen jaren gewend was, met nog een tof element dat je een wapen van je tegenstander kunt ontnemen. Dit zorgt wel voor wat uurtjes om te oefenen. Andersom kan dit ook en je kunt je voorstellen zodra je wapen op de grond ligt, je bijna kansloos bent. Je hebt de tijd wel om je zwaard weer ter hand te nemen, maar dit kost tijd en in diezelfde tijd kun je al een paar keer in stukken zijn gehakt. De Duitse seriemoordenaar Fritz Honka is er niets bij zou je denken.

Verder heeft de game zestien personages om uit te kiezen en laat elk poppetje zich weer anders besturen. Op zich is dit nog de moeite waard om te proberen, want het spel beloont je met achievements als “Clear with four different characters” en “Clear with 12 different characters”. Toch is het zo dat als je erover nadenkt het vrij bedroevend is dat de herspeelbaarheid bij dit soort achievements vandaan moet komen. Het voelt een beetje aan alsof we een aantal jaren teruggaan in de tijd.

Helaas is dat het algehele gevoel dat Samurai Shodown achterlaat, voor een opvolger zijn er te weinig pepers gebruikt. De boel is niet door elkaar geschud, de game is niet pittig genoeg. Het is allemaal veel te braaf. De opties zijn te beperkt en na een paar potjes ben je wel klaar. Een serie als deze verdient een betere uitvoering. Zonde, want de game zelf speelt eigenlijk heel prettig en het is tof om het gedrag van je tegenstander te bestuderen terwijl je afweegt om op het juiste moment je katana in iemands lijf te rammen. Toch weet Samurai Showdown niet voldoende te overtuigen. Een budgetbak-titel dus.