Ryse: Son of Rome Review

Hij maakte indruk, de trailer die op de E3 in juni werd getoond van de exclusieve Xbox One-titel Ryse: Son of Rome. Romein Marius was daar in een stevig gevecht verwikkeld en vooral de graphics waren verbluffend. Is het eindresultaat net zo indrukwekkend?

De verwachtingen voor Ryse: Son of Rome zijn hooggespannen. Als de Xbox One straks in Nederland uit is, of je hem toch besluit te importeren, is hij dan de moeite waard? Deze third-person actie-avonturengame weet in ieder geval zijn indruk achter te laten, als het om het visuele gaat. Het begint al met een indrukwekkende cutscène, waarin een paleis wordt aangevallen.

Het plafond stort in stukken naar beneden en het steen dat de grond raakt, laat een wolk van fijne stofdeeltjes achter. Barbaren willen een Romeins paleis overnemen en doen dat niet bepaald met zachte hand. Vooral zetten deze ‘wildemannen’ graag vuur in om de Romeinen een kopje kleiner te maken, en dat is een feestje voor de ogen. De kleine vonkjes die uit het vuur ontsnappen worden prachtig weergegeven, evenals het warme licht dat op de paniekerige gezichten schijnt.

Kortom, Ryse: Son of Rome begint goed. Je zit er meteen in, want je bent Marius Titus, een Romeinse generaal die stevig aan de bak moet. Zelf ben je vooral met pijlen schieten, duwen en slaan met je zwaard bezig. Maar, ook moet je af en toe iets naar je manschappen roepen. Niet dat die als een stelletje ongeleide projectielen rondlopen, maar af en toe kunnen ze handige dingen doen op commando, zoals mensen bevrijden of met grote wapens schieten.

Die commando’s geef je zodra je het desbetreffende woord/zinnetje in beeld ziet staan. Je zegt ze hardop en Kinect vangt ze op. Tenminste, dat doet hij redelijk. Alleen op het moment dat het gevecht oplaait, dan lijkt er zoveel herrie uit de boxen te komen, dat Kinect jou er niet meer overheen hoort schreeuwen. Dat is wel jammer, maar gelukkig heeft ontwikkelaar Crytek ingebouwd dat je ook de linkertrigger ingedrukt kunt houden om het werk gedaan te krijgen.

Gelukkig maar, want in de hitte van de strijd is het heel erg lastig om je daar ook nog druk om te maken. Het spel is namelijk best pittig. Er wordt in de beginfases keurig uitgelegd hoe het werkt, maar vervolgens doet de game er alles aan om te zorgen dat je dat niet doet. Dat wil zeggen, eerst leer je hoe je het beste eerst iemands schild weg kunt duwen om vervolgens toe te slaan, maar als het puntje bij paaltje komt, dan rennen er alweer allemaal andere vijanden op je af om een mes in je rug te steken. Je hebt dan dus helemaal geen tijd voor die goedbedoelde pasjes.

Toch moet je jezelf dwingen om die wel te maken, want je merkt snel genoeg dat hack 'n' slash hier geen soelaas biedt. Je moet geduld hebben en zorgen dat je op het juiste moment de juiste knoppen indrukt. Timing is essentieel in Ryse. Maar toch is het vechtsysteem eigenlijk bloedirritant. Je krijgt bijna geen tijd om je vijand de baas te blijven, puur omdat ze met z’n vieren tegelijk op je springen. Het vreemde is dat je door op B te drukken wel supersnel weg kunt rollen, maar Marius juist heel langzaam lijkt te reageren wanneer je je wilt omdraaien om een aankomende aanval te bevechten. Dat werkt een heleboel frustratie in de hand.

De fijnste momentjes zijn wanneer er een doodshoofje boven je vijand verschijnt, want op dat moment kun je de rechtertrigger indrukken. Er volgt dan een soort slow-motion gevecht waarin je snel de knop in moet drukken die wordt aangegeven met een bepaalde kleur. Op zich niet heel spectaculair, maar wat er op het beeld, tussen de vechtende mannen, gebeurt wel. Marius heeft namelijk een flink repertoir aan akelige moordmanieren en die spreidt hij, mits je de goede knoppen indrukt, op dat moment tentoon. Gruwelijk, maar wel gruwelijk vet.

Het is echter wel jammer dat de vijanden vaak op elkaar lijken. Zo vecht je regelmatig tegen nogal zwaarlijvige gasten, die op vrij rap tempo rennend met schuddende manboobs en gehuld in tepelklemmen op je afkomen. Ook is er een persoon met twee zwaarden, die later wordt ingeruild voor eenzelfde type figuur met vlammende stokken. Er zit dus niet heel veel variatie in vijanden, waardoor de gameplay al gauw wat repetitief wordt.

Zonde, want Crytek heeft haar best gedaan om er variatie in te brengen door van veel cutscènes gebruik te maken en speren er in te zetten. Die speren kun je uit de losse hand gooien, maar ook in een soort katapult stoppen om ze iets verder te kunnen krijgen. Het is fijne afleiding, maar niet genoeg om van gedachten te doen veranderen over de in herhaling vallende gameplay.

Die cutscènes zijn niet alleen als afleiding leuk om naar te kijken, want het verhaal van Ryse zit prima in elkaar. Oke, heel diep gaat het niet en er wordt weer een soort wraak-verhaal gevolgd, zoals dat in veel games in dit genre gebeurt. Toch hebben we ervan genoten, waarschijnlijk ook omdat Basillius, de zoon van de heerser, een interessant en nogal gestoord personage is. Het is een van de vele personages die Marius tegenkomt in zijn kruistocht en Basillius blijft niet alleen door zijn persoonlijkheid, maar ook door zijn bijzonder realistisch ogende uiterlijk fascinerend om naar te kijken. Hij is niet makkelijk om van te houden, maar wel heerlijk onvoorspelbaar.

Ryse: Son of Rome is een game die je moet hebben voor je Xbox One voor de geweldige plaatjes en gedetailleerde, realistische omgevingen in het oude Romeinse rijk. Verder biedt dit spel weinig origineels. Het is een heel degelijke game waarin je heerlijk je slag kunt slaan, als je maar een goede timing hebt. Houd je hoofd koel, want die vijanden die met zijn allen tegelijk aanvallen werken hevig op de zenuwen als jij probeert je mooie riedeltje aan knoppen af te gaan. Wel geeft Ryse je een fijne uitdagende game die nagenoeg geen rare glitches kent.

Komt Crytek daarmee de E3-belofte na? Ja, Ryse biedt je een toffe verhaallijn waar je je een hele werkdag op kunt storten met uitmuntende graphics. Het is alleen jammer dat veel facetten aan deze game net zo ouderwets zijn als de Romeinen zelf.