Harley Quinn: Birds of Prey Review - Wie heeft er een clown nodig als je Quinn hebt?

Hoewel deze film officieel Birds of Prey heet, gaat hij vooral over Harley Quinn. En daarmee geeft het een perfecte aftrap voor wat je mag verwachten: Onlogisch, onverwacht en vooral heerlijk chaotisch.

Birds of Prey is een van de minder bekende superhelden groeperingen uit het DC universum. Dat Warner Brothers dan ook koos voor deze groep om in het zonnetje te zetten met een 'origins' film was dan ook best verrassend. Nog verrassender was het dat de uiteindelijke film eigenlijk helemaal niet om de Bird of Prey uit de comics draait, maar veel meer om één enkele persoon: Harley Quinn.

Want laten we er niet omheen draaien: Harley Quinn, ofwel Harleen Quinzel (uitstekend gespeeld door Margot Robbie) is de enige waar deze film echt om draait. Zij vertelt het verhaal via voice-over en de actie draait op wat flashbacks van medespeelsters, vrijwel volledig om haar nogal verwrongen en chaotische persoon.

Er is veel gebeurd sinds Suicide Squad, de film waar Birds of Prey een vervolg op is. Harley Quinn is door haar sinistere vriendje Joker (Mr J zoals zij hem altijd noemt) op de straatstenen van Gotham gegooid. Quinn heeft het duidelijk moeilijk met de breakup, maar dat wordt alleen maar erger als ze haar afscheid van Joker luid en duidelijk openbaar maakt door de raffinaderij waar zij en Joker elkaar ontmoetten met een grote explosie met de grond gelijk maakt.

Plots blijkt haar onschendbaarheid toch niet zo ongelimiteerd te zijn als ze dacht en grotendeels bepaald te zijn doordat zij 'het liefje van' was. Was is het goede woord, want nu ze niet meer onder de bescherming van Joker valt, blijkt ze wel heel veel vijanden gemaakt te hebben. En die ruiken allemaal bloed. Quinns bloed dus. Oeps!

Parallel aan het breakup verhaal volgen we de verhandelingen rond een belangrijke diamant. Deze diamant blijkt de sleutel tot het fortuin van een gewezen maffiafamilie. Iedereen wil die diamant uiteraard hebben, goedschiks of kwaadschiks. Uiteraard kruisen beide verhaallijnen elkaar en moeten vier vrouwen en Quinn die ieder hun eigen beweegreden hebben om die diamant te pakken te krijgen samen de strijd aangaan tegen één van Gothams meest beruchte superschurk Black Mask.

Waar Harley het geen probleem vindt om op twee verschillende schoenen te lopen (1 met hak, 1 zonder), is dat voor Birds of Prey wel echt een probleem. De halfslachtige manier waarop er in de titel niet echt duidelijk gekozen wordt tussen de Birds en Harley trekt zich door in de hele film. Enerzijds probeert de film de ontstaansgeschiedenis van de Birds neer te zetten, anderzijds is Harley dermate opvallend aanwezig dat al het andere daarbij automatisch de tweede viool speelt.

Dat Birds of Prey nogal chaotisch verteld wordt, wordt deels gemaskeerd doordat de voice-over ingesproken is door Harley. Zij is natuurlijk de chaos zelf, waardoor de lukrake tijdssprongen en flashbacks vrij makkelijk verdoezeld worden door een ' oh ja, misschien had ik dat moeten vertellen'.

Bovendien speelt de film zich af in Gotham, maar behalve in een paar scenes (de eerder genoemde raffinaderij en een latere scene in een funpark) had het allemaal ook net zo goed in New York of een andere grote Amerikaanse stad kunnen plaats vinden.

De ontwikkeling van de diverse Birds is volledig onderbelicht. Zo blijkt Black Canary ineens over een superkracht te beschikken. Zij valt daarmee volledig uit de toon, niet een van de andere Birds, noch Quinn beschikken over bovennatuurlijke krachten. Ook de opbouw naar die superkracht is vrijwel afwezig.

Ook technisch is er wel het een en ander aan te merken op deze film. De gevechtssequences worden in beeld gebracht alsof ze episch zijn, met slow motion en al. Wat dat niet kan verbloemen is dat de choreografie van deze gevechten ronduit belabberd is. Vijanden zijn compleet incompetent en Harley kan dan ook zonder moeite tientallen vijanden bruut verslaan zonder ook maar één kleerscheurtje op te lopen. Daardoor krijg je nooit krijg je het idee dat het echt spannend aan het worden is.

Margot Robbie zet een lekker chaotische Harley Quinn neer die humoristisch en typisch Quinn is, zolang ze niet in een van de ongeloofwaardige gevechten belandt. Doordat de film vrijwel volledig over haar gaat spelen de Birds of Prey zelf een onopvallende tweede viool. De humor is soms raak, soms volledig mis, maar kan er grotendeels mee door. Heb je zin in een avondje humor en verwacht je verder weinig memorabels, dan is Birds of Prey best te pruimen. Verwacht je toch wat meer van een avondje superhelden-film, laat Birds of Prey dan gerust links liggen.