Van welke game werd jij extreem gefrustreerd?

Meestal is gamen heerlijk. Even afgeleid van de buitenwereld je ding doen in een wereld die ver van de onze af staat. Maar soms weet een game je dusdanig het bloed onder de nagels vandaan te halen dat er controllers, games en televisies sneuvelen. Van welke game werd jij extreem gefrustreerd?

Gears of War spelen in je eentje op Insane is niet altijd even leuk. Zeker niet Act 3: Chapter 3 van het vierde deel in de serie. Dagen lang heb ik hier vastgezeten, omdat deze game alles op alles zet om jou boos te maken. Ze geven he-le-maal niks om jou.

In Chapter 3 moet je een museum verdedigen en dat doe je in 3 fases. Fase 1 is erg makkelijk, maar daarna komen er Juvies bij. Je bent kansloos. Ik weigerde om het niveau lager te zetten en maanden heb ik de game niet aangeraakt. Tot ik op YouTube keek en zag dat er een enigszins simpel trucje was. TheSeraphim17, heel erg bedankt!

Wil je er nou zelf achter komen wat Lucas bedoelt?

Great Palace uit Zelda II: The Adventure of Link is de hel. Alles wat frustrerend is aan Zelda II komt in die laatste dungeon bij elkaar het plezier wat je nog had in de game verzieken. Er zijn genoeg momenten in Zelda II waarin je een goede game kunt zien onder alle slechte beslissingen, maar die momenten ben je snel vergeten na een paar minuten in het Great Palace.

Er zijn onnodig veel doodlopende gangen, het is idioot moeilijk om één rake klap uit te delen aan veel vijanden en als je tussentijds de game uitzet mag je de Valley of Death die voor het paleis ligt opnieuw doen. Het enige lichtpuntje in het hele gebeuren is dat Thunderbird altijd dood blijft als je hem eenmaal verslagen hebt, zelfs als je daarna het gevecht met Link's Shadow verliest. Tenminste, dat heb ik me laten vertellen.

Als je het tot Link's Shadow redt heb je het wat mij betreft verdiend om de beruchte valsspeel strategie toe te passen en dat heb ik dan ook gedaan. Na alles dat de game jou heeft aangedaan mag hij zelf ook wel eens beleven hoe het voelt om deel te nemen aan een oneerlijk gevecht.

Als je het hebt over frustrerende missies, dan krijg ik meteen Vietnam flashbacks naar de missie Demolition Man in Vice City. De opdracht daarin is simpel: blaas een gebouw in aanbouw op door meerdere bommen te plaatsen met een speelgoed-helikopter. Er zijn alleen een aantal problemen. Zo heb je een tijdslimiet, lopen er bewakers en bouwlieden rond die de helikopter kapot willen maken en is de besturing dramatisch slecht. Je moet letterlijk afgestudeerd zijn als F16-piloot om dat ding te besturen. Wanneer je eenmaal ein-de-lijk voorbij de missie bent zal je God op je knieën danken dat je die missie nooit meer hoeft te doen. Totdat je de game opnieuw gaat spelen natuurlijk...

De game die mij het bloed onder de nagels vandaan wist te halen was Judgment. Diep in de game is er een missie waarbij je een gebouw moet infiltreren en steeds weer tegen dezelfde baas moet vechten. Dit wordt afgewisseld met een constante stroom van zwakkere vijanden en omdat ik zo dom ben geweest om geen health-items in te slaan, kon ik het gevecht maar niet winnen. Kortom, de controller ging door het raam en de game in tweeën.

Zelf weten hoe gefrustreerd Luuc was?

Ik weet nog dat ik voor een doodsimpele side mission een wagen vol met vracht had geladen en dat ergens moest afleveren. Helaas kwam de wagen met lege accu midden in het water terecht, waardoor die onbruikbaar werd. Ik dus te voet die wagen achtergelaten maar kon natuurlijk niet alles op mijn rug meenemen, had geen elektrische oplaadpaal en was bovendien kilometers van een depot of station verwijderd. Na pakweg een half uur heen en weer lopen en bergen beklimmen voor zo’n oplaadpaal bleek dat ik deze door de rivier, waar de wagen nog in stond, nét niet binnen bereik kon plaatsen. Al die tijd voor niks dus...

Redelijk gefrustreerd ben ik maar ergens anders op zoek gegaan naar een tweede wagen om mee terug te keren naar de rivier en alles over te gooien. Toen ik dat uiteindelijk wilde doen, verloor ik mijn evenwicht en zag ik al mijn vracht kapot wegdrijven in de rivier. Heel mijn dag en humeur was daarna vergald.

Bij Ori and The Will of The Wisps kwam ik in een bossfight terecht tegen Kwolok de kikker. Klinkt misschien onschuldig, maar dat was het zeer zeker niet. Doordat ik te snel door het spel heen was gegaan, zonder veel tijd te spenderen aan het zoeken en verzamelen van power-ups, was het haast niet te doen. Competitief als ik ben weigerde ik op te geven en eerst meer health te gaan verzamelen.

Helaas moet ik toegeven dat ik na twee uur proberen en een flinke lading frustratie, de handdoek in de ring heb gegooid en health ging verzamelen. Een half uur later keerde ik terug bij Kwolok met bijna dubbel zoveel health en was het gevecht in slechts tien minuten gepiept.