Returnal PC Review – Fantastische roguelike nóg beter op PC!

PC-gamers hebben even moeten wachten op de port van Returnal, maar het is eindelijk zover: de roguelike-shooter is eindelijk speelbaar op de computer! De negen die het spel voor de Playstation-versie kreeg is lastig te overtreffen, maar in deze Returnal PC review lees je waarom het Housemargue tóch is gelukt!

In een game die draait om gedoemd te zijn hetzelfde scenario keer op keer af te spelen, is het uiteraard ironisch dat de game wederom een review krijgt. Dat was alleen bijna twee jaar geleden én dit keer gaat het om de PC-port die is afgeleverd. Dergelijke ports worden nog wel eens afgeraffeld, dus is het zeker de moeite waard om te bekijken of de fantastische titel ook op de computer voor een toffe ervaring zorgt.

Voor wie de titels volledig heeft gemist toen deze op de Playstation uitkwam: je speelt als Selene en crasht op de planeet Atropos. Het eerste overblijfsel dat je aantreft, blijkt eveneens Selene te zijn. Zie het als een macabere mix van de films Moon, Groundhog Day en Alien. Het zal niet lang duren voordat je begrijpt hoe je daar als lichaam al terecht bent gekomen, aangezien je op een gegeven moment het loodje legt, waarna je wederom crasht op Atropos en weer van voor af aan begint.

De gebieden van Atropos (beginnend in een moerassig bos) veranderen alleen wel na elk sterfgeval op een subtiele manier. Andere kamers met vijanden, kisten en loot en zelfs de layout van een level kunnen compleet zijn omgegooid ten opzichte van wat je aantrof in jouw vorige leven. Onthouden waar wat precies lag hoeft dus niet, maar je zal zeker onthouden of het handig is een bepaalde omweg te nemen in de hoop dat er achter een lastige vijand iets van loot ligt…

Returnal vertelt stukje bij beetje over het lot van de aliens die je aantreft, net als over de geestelijke toestand van Selene. Wie is de mysterieuze astronaut die zo nu en dan opduikt en wat doe jouw oude huis in hemelsnaam middenin het bos op een andere planeet? Terwijl je daarin wordt meegezogen, doen talloze vijanden pogingen jou met een diepe zucht weer van voor af aan te laten beginnen. Aangezien elke act wordt afgesloten met een indrukwekkend bossfight, zal je bepaalde risico’s wel moeten nemen om goed genoeg voorbereid te zijn.

De route naar de eindbaas is over het algemeen het makkelijkste. Uitstapjes naar andere kamers (elke map bestaat uit ruimtes die middels deuren van elkaar gescheiden zijn) kan weliswaar betere gear opleveren, maar ook een ontmoeting met lastigere vijanden. Aangezien de hoeveelheid levenspunten beperkt is, is het dus geregeld afwegen of iets in een bepaalde run verstandig is.

Dat gezegd hebbende: die afwegingen maken is uitermate goed uitgewerkt. Waar je namelijk voorwerpen of kisten kan vinden die jouw levenspunten geven of currency, kom je ook geregeld een geïnfecteerde variant tegen. Deze hebben hetzelfde effect, maar bevatten tevens de kans om jou een malfunction te bezorgen. Zie het als een negatieve buff die je kan repareren door een willekeurige taak te voltooien. Soms makkelijk (‘open twee kisten’), soms lastig. Ga je de mogelijke uitdaging aan, of speel je op safe?

Terwijl jij je als Selene druk maakt om al deze keuzes en het verhaal, zal je ook als een bezetene moeten knallen om te overleven. Vijanden die eerst als semi-eindbaas verschijnen, kom je later als gewone tegenstanders tegen. In vele opzichten doen de afgeschermde arena’s dan ook denken aan Doom Eternal, ware het niet dat je daar een heel arsenaal tot je beschikking hebt. In Returnal kan je maar één wapen dragen, waardoor je jouw voorkeur voor stijl ook daar kenbaar moet maken. Ga je voor een shotgun die op lange afstand nagenoeg niets kan, of toch voor de sniper?

Welke keuze je daarin ook maakt, op de PC is de combat van Returnal uitermate soepel te noemen. Constant in beweging blijven is geen enkel probleem en de bewegingen van jouw personage zijn een perfecte weerspiegeling van de input op het toetsenbord en de muis. Waar we de Playstation-versie al kudo’s gaven voor de soepelheid, is dat op de PC eveneens het geval.

Niet alleen het vechten gaat uitermate soepel, ook de manier waarop het spel draait op PC-hardware is prima te noemen. De systeemeisen zijn best behoorlijk (aangeraden wordt een 2070-super van Nvidia of een 6700XT van AMD) en zelfs op iets minder hoge settings ziet Atropos er prima uit. In tegenstelling tot sommige games is alles op max én een soepele framerate gewoon haalbaar met de nieuwste hardware (AMD 7900 XTX) en kunnen hardcore graphics-fans hun vingers aflikken bij de pracht en praal.

Oké, Returnal heeft de nodige veren in ontvangst mogen nemen, maar hoe zit het met de minpunten? In de Playstation-versie was het voornaamste probleem dat de game niet opgeslagen kon worden. Ja, je kan de Playstation in slaapstand zetten, maar wat als de stroom tijdens een run uitvalt? Returnal bevat mogelijkheden om een extra leven of spawnpoint te unlocken, maar saven is een no-go.

Op de PC is dat opgelost middels de optie om af te sluiten zonder de circle te verlaten. Uiteraard wel verstandig om te doen in een veilige locatie, maar verder werkt het zoals je zou verwachten. Je gaat vrolijk verder vanaf de plek waar je bent gestopt met alle al afgeslachte vijanden dood en alle verzamelde objecten in je rugzak. Dat minpunt kan dus worden weggestreept!

Is Returnal perfect? Nee, maar het komt wel verdraaid dichtbij. De tooltips van objecten die je verzameld zijn erg nietszeggend, de menu’s van je inventory verwarrend en de teleport-functie is traag én werkt voor geen meter zodra er een behoorlijk hoogteverschil zit tussen de plek waar je bent en waar je naartoe wil. Daarnaast kunnen vijanden geregeld door deuren heen schieten (maar jij niet).

Voor een verder uitmuntende game, zijn dergelijke punten slechts kleinigheden. Dat neemt alleen niet weg dat ze extra frustrerend zijn als je zojuist om zeep bent geholpen en wederom, gefrustreerd, je een weg door een act moet banen.

Het woord ‘vergeven’ komt niet voor in de vocabulaire van Selene of Returnal. De game straft af, maar weet te zorgen dat het keer op keer moeten doorlopen van levels op zichzelf geen straf is. De combat is soepel, het verhaal spannend en de voice acting (gedaan door dezelfde actrice die de handler van Agent 47 vertolkt in Hitman) stelt je ondanks alles op je gemak. Echt een aanrader!