Redeemer Review - Voor even boeiend

Een bekeerde monnik die honderden vijanden op bloederige wijze de stoeprand laat happen, doet ons vraagtekens zetten bij zijn geloof. Weten wij tijdens het spelen wel onze kalmte te bewaren, of gaat het toetsenbord eenzelfde einde tegemoet? Dat vind je uit in de Redeemer review.

Redeemer is een singleplayer top-down brawler die uitgegeven is door Gambitious Digital Entertainment. Ontwikkelaar achter het spel, Sobaka Studio, heeft Redeemer vooralsnog exclusief voor de PC uitgebracht voor een prijs van 15 euro. Wat je daarvoor terugkrijgt? Een over-de-top vechtbaas waar je zo’n zes tot acht uur zoet mee bent.

Vasily, zoals de ‘monnik’ heet, heeft jarenlang geprobeerd aan zijn gewelddadige verleden te ontsnappen. In vroegere tijden maakte hij deel uit van een duivelse corporatie die experimentele wapens fabriceert, totdat de opdracht werd gegeven om Vasily om te toveren tot een meedogenloze cyborg. Na een succesvolle ontsnapping werd een klooster zijn nieuwe thuis, waar de andere geestelijken hem met open armen ontvingen.

Helaas weet de organisatie de ex-medewerker toch op te sporen en maakt korte metten met de abdij en zijn inwoners. Dat is waar Vasily terugvalt in zijn oude patroon en wraak probeert te nemen door gelijk de hele onderneming uit te roeien. Deze introductie wordt in de game gevisualiseerd door een serie aan afbeeldingen met bijbehorende voice-over. De vertelwijze van het spel is daarmee niet de spectaculairste, maar wel één van de meest effectieve manieren.

Al snel laat Sobaka Studio zien dat het spel op grafisch gebied veel meer in zijn mars heeft dan alleen ruwe tekeningen. De wereld van Redeemer is wellicht een hoogtepunt binnen het genre. Waar je ook kijkt, de 3D-omgevingen en animaties maken een diepe indruk. Zo ook de eerste paar levels waar Vasily zich doorheen knokt.

De verhaalmodus is als het ware opgedeeld in drie hoofdstukken. In elk van deze delen bevind je je in een heel ander gebied met unieke vijanden. Zo struin je eerst rond in het klooster met bijbehorende grotten, kom je daarna terecht in het research laboratorium om vervolgens te eindigen in de wandelgangen van de corporatie. Dit werkbezoek brengt een duidelijk verschil in kwaliteit met zich mee.

Grafisch gezien is Redeemer van de bovenste plank en de eerste paar levels zijn qua invulling net zo interessant. Desalniettemin weten de omgevingen de aandacht niet vast te houden. Het uiterlijk van de locaties ziet er vanaf de tweede helft vrij generiek, saai en inspiratieloos uit. Af en toe lijkt het spel terug te komen door bewegende arena’s toe te voegen, maar ook die gaan door tot het vervelende aan toe.

Eenzelfde principe is terug te vinden in de combat. Redeemer draait puur om het slopen van vijanden en weet daar ook zeker de eerste paar uren indruk mee te maken. Flitsende combo’s gaan over in gruwelijke animaties waarbij je medelijden krijgt met de vijand wiens rug door midden is geknakt. De eerste paar uren weet Vasily er een ware show van te maken, waarbij genoeg bloed in het rond vliegt.

Wederom in de tweede helft maakt enthousiasme plaats voor enige teleurstelling. Dat is niet door gewenning, maar omdat spannende vuistgevechten en de schaarse hoeveelheid wapens omslaan in een overdosis aan schietgerei. Het spel maakt namelijk niet gebruik van een sterker wordend personage, maar introduceert steeds krachtigere wapens die gebruikt kunnen worden. Klinkt leuk, maar in de werkelijkheid pakt dit anders uit.

Wapens moeten verkregen worden van vijanden door ze te doden of simpelweg af te pakken. Zonder sterke strijdmiddelen wordt één tegen één al moeilijk, laat staan als er tien man tegelijk op je afkomen. In plaats van toffe combo’s eruit te gooien, zoals eerst, maken de vuistgevechten plaats voor de zoektocht naar wapens. Vasily zegt hiermee de spannende combat gedag en gooit het vooral op de verdediging.

Geloof ons, later in het spel ben je 80 procent van de tijd aan het ontwijken. De potige monnik kan als geen ander rond rollen of aanvallen pareren. Redeemer is vooral in de laatste levels een lastige game die fouten in timing direct afstraft. Daarom is het aan te raden rustig aan te doen en goed gebruik te maken van de omgeving.

Verspreid door de levels heen liggen objecten waar je gebruik van kan maken om je vijand te overwinnen. Deze environment kills kunnen geactiveerd worden wanneer een tegenstander dichtbij staat, waarna Vasily bijvoorbeeld een soldaat in een vleesvermaler gooit. Is dit geen optie, dan kan je met een beetje mazzel een sluipmoord uitvoeren. Helaas zijn zulke praktijken niet meer mogelijk bij de sterkere vijanden, waardoor je nogmaals wordt aangewezen op je verdediging.

Redeemer kan een onwijs lastige top-down brawler zijn, aangezien vijanden in groten getale op je afkomen en je met een paar klappen neerslaan. Hier komt het spel in de eerste paar levels nog makkelijk mee weg, maar later beginnen er toch wat punten op te vallen die eerder ergerlijk dan uitdagend zijn.

Ten eerste zijn de checkpoints echt belabberd en maken het spel artificieel uitdagend. Sommige gevechten zorgen ervoor dat je 20 minuten langs als een malloot op knoppen aan het rammen bent, om daarna door één misstap dat ene langslepende gevecht opnieuw te moeten doen. Als je dood gaat, ben je bovendien gelijk je wapens kwijt. Hierdoor ben je direct weerloos en worden soortgelijke gevechten een pareer-marathon.

Als tweede punt sluiten veel hitboxes niet goed op elkaar aan. Vijanden springen of slaan duidelijk naast je, maar toch krijg je de volle laag. Vervolgens volgt vaak een quicktime event om de tegenstander van je af te krijgen, waarna er direct weer een ander op je springt. Bovendien is het oplopen van schade tijdens animaties zeer inconsequent, blijf je soms vast hangen in objecten en kent de game nog een singleplayer arenamodus waar je waarschijnlijk toch geen tijd aan gaat besteden.

Kort samengevat toont Redeemer twee totaal verschillende kanten. Zo is het begin prachtig, intens en vooral veelbelovend. Rond het middelpunt slaat dit gegeven om en kost het moeite door te zetten de game tot een einde te brengen. Als je door de steile moeilijkheidsgraad en de grote hoeveelheid bugs het einde tenminste haalt.