Professor Layton en de Erfenis van Azran Review

Met Professor Layton en de Erfenis van Azran wordt een puzzeltrilogie afgesloten. Dit derde deel is een prima afsluiter van die trilogie en dé reden om de komende tijd weer eens flink aan de slag te gaan met de 3DS, of 2DS.

Stel je voor dat er ergens een 'levende mummie' gevonden wordt. Dan begrijp je wel dat archeologen als de bliksem naar die vondst toe willen, zo ook professor Layton. In dit nieuwe avontuur snelt hij rap met Luke en Emmy naar Frysborg om in contact te komen met archeoloog Desmond Sycamore, die het meisje gevonden heeft. Ja, meisje. De levende mummie is niet een mummie zoals in het oude Egyptische tijdperk, maar een ingevroren meisje dat nog leeft. Vanaf hier ontrafelt zich een tof verhaal.

Wat achterhaald
Een verhaal zoals we kennen van de professor Layton serie. Af en toe krijg je een cutscène, maar grotendeels bestaat de game uit dialogen en puzzels. Wat betreft die dialogen is het eigenlijk jammer om te zien dat dat de serie zo in de tijd stil blijft staan. De cutscènes zijn schaars, terwijl er ellenlange teksten over het scherm rollen. Spelers zijn hieraan gewend en op zich is dat niet erg, maar door het gevoel denk je wel eens: 'Ga wat meer mee met de tijd, Layton'. Met wat meer cutscènes en pratende mondjes in plaats van statische teksten zou de game nog beter uit de verf komen.

Goede puzzels
Gelukkig komt het belangrijkste deel van de game, het puzzelen, wel goed uit de verf. Enerzijds heb je de puzzels die aangereikt worden in de game, anderzijds kun je omgevingen die je aandoet een beetje verkennen. Dit doe je door met de stylus over het touchscreen te bewegen. Op die manier beweeg je namelijk je vergrootglas. Zodra deze blauw oplicht kun je erop klikken en naar binnen, en zodra die oranje oplicht, verdien je hintmuntjes. De kunst is om zoveel mogelijk van die hintmuntjes te verzamelen, want daarmee worden de puzzels een eenvoudigere opgave. En die puzzels zijn soms enorm pittig.

Nu moet gezegd worden dat soms de verveling een beetje toeslaat om een hele omgeving af te speuren met zo'n vergrootglas. Dat is namelijk wat saai en eentonig. Daar tegenover staat dat de aanhouder wint. Op verborgen plekjes zitten hintmuntjes en die krijg je dus niet als je niet als je even snel met je vergrootglas eroverheen gaat.

Let op de hintmuntjes
Zoals eerder gezegd heb je die nodig voor de puzzels. De game heeft veel meer puzzels dan het vorige deel, zoals we al opmerkten in de impressie, en dat is natuurlijk geweldig. Soms zijn de puzzels simpel en moet je gewoon je gezonde verstand raadplegen, maar soms zie je de oplossing echt niet. Zo zit er al snel een puzzel in het begin met een patroontje op een doekje waarbij je vier lege vakjes verder moet invullen. Enkel naar het patroon kijken helpt niet, terwijl hints de juiste aanwijzingen geven om verder te komen. Want blijkt dan: je moet items op het doek kunnen vervangen voor cijfers en op die manier een patroon ontdekken. Je moet er maar opkomen! Bij elke puzzel kun je in totaal vier hints kopen, maar wees voorzichtig. Want als je als een kip zonder kop steeds die muntjes spendeert, ben je straks het bokje. Let dus vooral goed op.

Bovendien heb je ze echt niet altijd nodig, want soms bevat de game hele flauwe puzzels. Puzzels die waarschijnlijk voor een kinderbrein makkelijker te doorgronden zijn dan voor een volwassene. Kinderen denken toch al snel dat er ergens een addertje onder het gras zit. Die gedachtegang moet jij ook aannemen om sommige puzzels die heel lastig lijken, in één keer - dus zonder hints - op te lossen. Dat kan echt. Wat dat betreft is de variatie in de puzzels in de game erg goed. Steeds weer krijg je andere puzzels en steeds weer moet je die op een andere manier zien op te lossen.

Niet leuk
Dat is samen met het verhaal dan ook de kracht van deze game. Waar we minder enthousiast over zijn is een gekke optie om mensen anders aan te kleden. Soms vraagt een karakter om een ander outfit en moet je puzzelen om aan die behoefte te voldoen. Sommigen zullen dit leuk vinden, maar wees eerlijk: heeft een toffe game als dit zoiets doms nodig? Nee. Wat dat betreft had dat prima achterwege mogen blijven.

Een standaard kindertekening
Voor de rest is Professor Layton en de Erfenis van Azran een ontzettend toffe game die zich prima laat bedienen. Al moet wel gezegd worden dat na zoveel delen je het gevoel hebt dat de game toch wat stil blijft staan. Tom zei het al in de vorige recensie dat het 3D-effect niet bijzonder is en dat is het ook nu weer niet. De 3D-slide blijft gewoon uit. Wat dat betreft is het de ideale game om op de nieuwe handheld van Nintendo te spelen, de 2DS. Verder valt op dat de game grafisch niet bijzonder is. Het is geen lelijke game, maar de personages en omgevingen zijn die van een standaard kindertekening: net genoeg details en voldoende kleur om iemand tevreden te houden. Al weet je wel: dit had zoveel mooier kunnen zijn. Het wordt dan ook tijd dat de volgende Layton game iets meer op dit vlak gaat vernieuwen.

Waardige afsluiter
Verder is Professor Layton en de Erfenis van Azran dé game voor puzzelfanaten om in huis te halen. De game kent een geheel eigen stijl en doet waar het goed in is: toffe en gevarieerde puzzels leveren. Bovendien wil je steeds doorspelen door een intrigerend verhaal, want wat is er nou aan de hand met dat meisje? De gameplay verveelt nooit en de conclusie is dan ook simpel: deze game sluit een trilogie waardig af. Anno 2013 is een vondst van een mummie nog steeds on top of mind.