Port Royale 3: Pirates & Merchants Review

‘Vroeger was alles beter.’ Een uitspraak die vandaag de dag regelmatig gehoord kan worden. Het gaat immers niet zo goed met ons landje en dan is het altijd fijn om even terug te denken aan het verleden, toen wij nog heer en meester waren. Dan hebben we het natuurlijk over de Gouden Eeuw, een tijdperk van ongekende welvaart en economische bloei. Maar was dat tijdperk echt wel zo fantastisch als we denken? We komen erachter in Port Royale 3.

Port Royale 3: Pirates & Merchants is een simulatiegame en speelt zich af in de Caraïben, tijdens de zestiende en zeventiende eeuw. Daar is het aan jou om zo veel mogelijk geld bijeen te sprokkelen, door tactisch te handelen en verstandig te investeren. Het principe ‘goedkoop kopen en duur verkopen’ vormt dan ook het centrale uitgangspunt van Port Royale 3: Pirates & Merchants. Het merendeel van het spel zul je dus spenderen op zee, terwijl je tussen verschillende eilanden vaart. De beste deals liggen immers niet voor het oprapen!

Handelaar of avonturier?
Om je de basis van het spel uit te leggen, kent Port Royale 3 maar liefst twee singleplayer-campagnes, te weten het pad van de handelaar en het pad van de avonturier. Mocht je als handelaar door het leven willen gaan, dan staat je een carrière vol koop en verkoop in het verschiet. Al vanaf de eerste minuut wordt duidelijk dat het ongelofelijk belangrijk is de benodigdheden van de vele Caribische plaatsjes goed in de gaten te houden, alsmede de producten die zij produceren. De algemene regel is dat producten goedkoop zijn op de plaatsen waar ze daadwerkelijk worden gewonnen. Zo zijn er dorpjes die veel hout produceren en het overtollige deel graag voor een kleine prijs wegdoen. Plaatsen die juist een groot tekort aan hout hebben, willen er dan weer een flink bedrag voor neertellen.

Nuance is de sleutel tot succes
Klinkt simpel, niet? Dat is het eigenlijk ook, maar enige nuance is wel degelijk vereist om je portemonnee te vullen. Het is namelijk niet zo dat de prijzen voor producten per definitie vaststaan. Op het moment dat jij zoveel hout wil kopen dat het producerende dorpje zelf geen hout meer heeft, zal de prijs vors stijgen. Je bent dan ook continu een balkje aan het verschuiven om erachter te komen hoeveel eenheden je voor de bodemprijs kunt kopen. Erg realistisch natuurlijk, maar wel vervelend. Doordat je het voordeligst in kleine kwantiteiten kunt kopen en verkopen, kost het enorm veel tijd om geld te verdienen. Je zult continu van het ene eilandje naar het andere zwerven om maar zo veel mogelijk van deze ‘microtransacties’ te doen. Nee, snel rijk worden is er niet bij.

Dit zorgt ervoor dat de lol van Port Royale 3 er na een paar uur wel een beetje af is. Het is immers niet erg spannend om continu heen en weer te varen, enkel om wat balkjes te verschuiven en een kleine winst te maken. Helaas bestaat het overgrote deel van het spel uit dit onderdeel. Wel is het zo dat je later meer mogelijkheden krijgt. Het is bijvoorbeeld mogelijk om een vaste route voor je vloten uit te zetten, zodat er altijd inkomsten binnenstromen. Waar de kapitein van de vloot dan precies op moet letten – zo kan hij zich richten op het aanschaffen van grondstoffen, of juist het duur verkopen van producten – is aan jou.

Lekker diep
De mogelijkheid een handelsroute in te stellen, is slechts een van de voorbeelden waaruit blijkt dat Port Royale 3 verrassend diepgaand is. Fans van hardcore sims kunnen hun hart ophalen: je hebt per dorpje een populariteitssysteem, je kunt zelf ondernemingen beginnen en je kapiteins trainen om hen op bepaalde punten te verbeteren. Het gaat dus diep. Het probleem blijft echter dat het voor de gemiddelde speler al gauw te saai wordt. Het spel is namelijk erg op statistieken gebaseerd en getalletjes zijn helaas niet zo spannend. Dat het verhaal erg slecht is en geen goede motivatie biedt om de singleplayer-campagnes door te lopen, is daar mede verantwoordelijk voor.

Het verhaal is slechts een excuus om de twee campagnes voort te doen drijven, die op hun beurt weer als excuus voor uitgebreide tutorials dienen. Het is erg fijn dat hier de nodige tijd voor wordt uitgetrokken, want het spel is zoals gezegd erg diepgaand. Toch is het jammer dat de tutorials niet altijd erg duidelijk maken wat nu precies de bedoeling is en je vrijheid inperken. Gedurende de singleplayer ben je voornamelijk opdrachten aan het uitvoeren en heb je nooit het gevoel baas te zijn over je eigen leven, progressie volgt pas wanneer je aan de opdrachten voldoet. Enigszins logisch natuurlijk, maar na een tijdje wordt het vervelend. De singleplayer scenario's mag je dan ook beschouwen als tutorials van elk een uur of vijf.

Het leven van een avonturier valt tegen
Tot nu toe hebben we de handelaars-campagne besproken, maar we kunnen ook als piraat te werk gaan. Een groot gedeelte van het spel is in deze modus hetzelfde; het blijft belangrijk om te handelen, aangezien dit het meest betrouwbare inkomen biedt. Daarnaast is het mogelijk om vijandige schepen en zelfs dorpen aan te vallen. Net het stukje actie dat het leven van een handelaar mist, dus. Althans, dat zou je denken. Dit blijkt in Port Royale 3 tegen te vallen, want de actie is niet zo spectaculair als gehoopt. Sterker nog, de verstandige speler laat het gevecht geheel automatisch uitvoeren.

De game stelt je wel degelijk in staat om actief te participeren aan de gevechten, maar verstandig is dit niet. Ten eerste is de besturing van de gevechten wat onduidelijk – al helemaal wanneer je dorpen aanvalt – en ten tweede is de computer veel beter dan jij. Een gevecht waarbij de computer jouw rol aanneemt, is daarom de verstandige keuze. En die gevechten krijg je helaas niet te zien, aangezien ze zich op de achtergrond afspelen. Je krijgt simpelweg de uitslag medegedeeld. Een grote teleurstelling voor spelers die op epische veldslagen hoopten.

Vrij spelen
Heb je de tutorials allemaal doorgelopen, dan kun je je wagen aan de Free Play-modus, waarin je geheel vrij wordt gelaten. Geen vervelende opdrachten dus, maar wel statistiek-gedreven gameplay die je voornamelijk aan schuifjes laat prutsen om langzaam aan een klein fortuin op te bouwen. Om dat geld vervolgens uit te geven aan ondernemingen die je nog meer geld op moeten leveren. Op momenten levert dit voldoening op (als je na uren van spelen de perfecte handelsroute op hebt gezet, die automatisch langs al je ondernemingen vaart om grondstoffen af te leveren en de duurdere producten verderop verkoopt, bijvoorbeeld), maar over het algemeen blijft de spanning afwezig.

De multiplayer dan? Helaas, op de consoleversies is deze eruit geknipt. Aan de ene kant is dit erg jammer, want het biedt een competitief randje dat het spel wel kan gebruiken. Het verslaan van een vriend of onbekende is immers een dondersgoede motivatie. Toch is de keuze begrijpelijk, de PC-versie bewijst dat de modus absoluut niet populair is en de servers vooral voor niets draaien. Het is niet meer dan begrijpelijk dat de ontwikkelaar heeft besloten hier voor de consoles geen moeite in te steken. We spelen het toch niet.

Vroeger is toch niet beter
Port Royale 3: Pirates & Merchants is een verrassend diepgaande handelaarssimulatie. Je kunt dus perfect de avonturen van onze voorvaderen tijdens de Gouden Eeuw herbeleven. Je zult er dan echter achter komen dat die ‘avonturen’ zo spannend niet waren en vooral bestonden uit veel varen en voorzichtig handelen. Slechts een klein percentage spelers zal uit de diepgaande spelmechanieken voldoende plezier halen, voor de rest zal de verveling al gauw toeslaan. Zelfs het leven als piraat weet de spanning niet te brengen. Vroeger was toch niet alles beter, zo blijkt.