Pixels Review - Ode aan de geek!

Pixels is (net als deze Pixels review) gemaakt voor en door videogame-liefhebbers. Maar appelleert de film ook aan filmliefhebbers? We zien in elk geval Kevin James als president, Sean Bean die niet dood gaat en Q*bert die in z'n broek zeikt. Z'n eigen broek, niet die van Sean Bean.

Voor de kenners van klassieke (arcade) video games uit de jaren 80 is Pixels een feest van herkenning. Van Space Invaders en Pac-Man tot Galaga en Centipede, maar dit keer op een wat grotere schaal. Onze hele planeet staat namelijk op het spel wanneer buitenaardse wezens een NASA-boodschap ontvangen, die als vijandig wordt opgevat. Het vormt blijkbaar de inspiratie om ons met een onderdeel van onze eigen entertainmentcultuur te verslaan, elektronische computerspelletjes!

Gelukkig is het schijnbaar enorm geavanceerde alien ras de kwaadste niet. Zo worden de aanvallen op aarde van te voren aangekondigd en worden de regels van de specifieke videogame gevolgd. In het geval van Centipede betekent dat dat de kop van het monster er eerst afgeschoten moet worden, omdat een hit in het lijf ervoor zorgt dat er opeens twee van verschijnen.

Zo heeft elke videogame die voorbij komt z'n eigen regels, waar het leger onwaarschijnlijk weinig van weet. Je raadt het al, een echte die-hard nerd crew moet worden samengesteld om ons te bevrijden van op hol geslagen pixels.

Adam Sandler is na een tweede plek op een arcade game kampioenschap in 1982 niet verder gekomen dan installateur van multimedia apparaten. Sandler acteert zoals altijd degelijk, hoewel lichtelijk irritant. Vooral een aantal scenes waarin een romantisch verhaallijntje getoond wordt zijn erg ongemakkelijk en hadden beter weggelaten kunnen worden.

Kevin James heeft het verder geschopt en is president geworden, wat je als publiek natuurlijk de hele film niet accepteert. Opvallender is Josh Gad die een perfect antisociaal type neerzet, die bij zijn moeder in de kelder woont en zijn hele leven verliefd is op een vrouwelijk gamepersonage. Ook Peter Dinklage, bekend als 'The Imp' uit Game of Thrones, werkt aardig op de lachspieren.

Zijn personage Eddie "Fireblaster" Plant is gebaseerd op echte videogame kampioenen uit de jaren 80, en Dinklage heeft duidelijk plezier in het spelen van deze toch wel belachelijke rol. Voor meer informatie over deze gasten, kijk wat videogame documentaires.

De actie in de film zal iets boven je verwachtingen uitstijgen. Als de gevechten met bekende games plaatsvinden, heb je het prima naar je zin. De CGI is goed gedaan, 3D effect is aanwezig voor extra onderdompeling in het geweld, en hier en daar een slechte one-liner tussendoor. Zo kabbelt de film wat door, en zijn de scenes tussendoor duidelijk saaier. Af en toe gniffel je om een grappige scene, maar echt hilarisch wordt het nooit.

Het plot is vrij voorspelbaar en is een van de redenen waarom we deze film snel weer zullen vergeten. Toch is het erg leuk om steeds weer referenties naar klassieke videogames te zien. Uiteindelijk wordt de geek dan ook in zonnetje gezet, die deze keer 'in het echt' de wereld redden. Een gamer zal zonder twijfel genieten van deze film.

Iets wat overigens niet geldt voor niet-gamers. Op een paar suggestieve grapjes na is Pixels vooral een kinderachtige film. De actie wordt nooit echt hard en de meeste humor is redelijk flauw. Ook komen er een hoop kindacteurs voorbij, die stuk voor stuk belabberd zijn. Nu zijn kindacteurs bijna altijd irritant en ongeloofwaardig, maar in Pixels is het een actieve doorn in het oog die de film behoorlijk naar beneden trekt.

En dus valt er aardig wat aan te merken op Pixels. Het plot en het acteerwerk is van laag niveau, de humor is wat kinderachtig en vooral de kindacteurs storen. Toch zijn er dankzij Dinklage, James en Gad genoeg grappige momenten om de wat dode momenten tussen de actiescenes te overbruggen. De actie is niet hard, maar wel vermakelijk. Als je ook maar een beetje houdt van retro games zul je zeker van Pixels genieten. Niet geschikt voor niet-gamers, maar beschouw Pixels vooral als ode aan de geek!