Peacemaker Review - Onwaarschijnlijke superheld op HBO Max

Waar we platgegooid worden met Marvel series, komt DC met een nieuwe serie naar HBO Max. Grof, absurd en hilarisch zijn de woorden die James Gunn in zijn hoofd gehad moet hebben toen hij aan de slag ging met de The Suicide Squad spin-off rondom Peacemaker. Het levert een vermakelijk serie op vol keiharde actie, maar wel een die de nodige issues heeft.

Peacemaker opent met een korte samenvatting van de gebeurtenissen uit The Suicide Squad. Op die manier geeft de serie een goede opfrisser met wat er ook al weer gebeurde in de film en hoe Peacemaker (John Cena) daarin neergezet werd: als iemand die er alles aan doet om zijn doel te bereiken. In zijn ogen betekent dit de vrede bewaren. Zelfs als hij zijn teamgenoot Rick Flag (Joel Kinnaman) ervoor moet omleggen. Hij leek de bad guy in The Suicide Squad, maar is dat ook wel zo?

De serie, die acht afleveringen telt van ongeveer 45 minuten per stuk, borduurt na de samenvatting vrijwel direct door op de gebeurtenissen uit de film en zet het alter ego van Christopher Smith in de spotlight. Peacemaker mag het ziekenhuis verlaten nadat zijn wonden geheeld zijn en is tot zijn grote verbazing een vrij man. Dat is alleen niet van lange duur, want als hij nog maar net in zijn overdreven Amerikaanse trailer zit, staat er een team voor de deur om hem voor het karretje te spannen.

De missie die Peacemaker krijgt heet Project Butterfly. Gezien de vorige missie, Project Starfish die uitmondde in een gevecht tegen een enorme zeester, vraagt de DC-held zich meteen af of hij het tegen een enorme buitenaardse vlinder moet opnemen. Naarmate de serie vordert, wordt duidelijk dat hij niet ver van de waarheid af zit.

De spierbonk moet dit keer niet samenwerken met supergespuis dat in de bak zit. In plaats daarvan zal hij samen gaan werken met andere bekenden uit de film: Emilia Harcourt (Jennifer Holland), John Economos (Steve Agee) en nieuwkomer Leota Adebayo (Danielle Brooks – Orange is the New Black). Clemson Murn (Chukwudi Iwuji – When They See Us) leidt het team en vertelt Peacemaker dat hij geen andere keuze heeft dan de black ops missie te accepteren. Hij heeft tenslotte nog steeds een bom in zijn hoofd. Tijd om aan de slag te gaan dus, maar niet voordat hij zijn beste vriend op gaat halen.

Terwijl het karakter van Cena tussen gespuis als Harley Quinn, Ratcatcher en anderen achter tralies zat, verbleef zijn sidekick Eagly de adelaar namelijk bij zijn vader. Meteen wordt duidelijk dat de band tussen de fantastisch geanimeerde adelaar en de held onbreekbaar is, maar dat dit niet geldt voor de band tussen zijn vader (Robert Patrick – Terminator 2) en hem. Terwijl Peacemaker zijn vader al zijn hele leven trots probeert te maken kotst deze hem uit, net als een groot deel van de rest van zijn omgeving dat doet.

De relatie met zijn vader, de achtergrond van de held en het beeld dat de wereld van hem heeft en meer worden door Gunn slim gebruikt om in Peacemaker een groei door te laten maken en dat doet hij op zijn eigen en unieke manier. Cena acteert misschien niet als de beste, maar zet overtuigend een wereldvreemde antiheld die met zichzelf worstelt neer, wat ongetwijfeld deels te danken is aan zijn carrière als WWE worstelaar.

Peacemaker is namelijk niet een verhaal dat alleen maar om de groei van de antiheld draait. In de basis is het nog steeds een superheldenserie en daar hoort keiharde actie en een flinke dosis bij. Gunn draait zijn handen niet om om dit te laten zien in de serie. Nagenoeg elke aflevering komen er wel vechtpartijen voorbij die je telkens weer laten smullen door de sterke choreografie erachter. De humor is minstens net zo aanwezig, alleen zal dit niet bij iedereen in de smaak vallen.

De humor van Peacemaker is namelijk als een grove diamant tot in het extreme. De serie zit boordevol rauwe humor die uiteenloopt van blote billen grappen tot platte, seksistische grappen die telkens weer het randje opzoeken. In het begin van de serie kun je er nog om lachen, maar uiteindelijk wordt het te veel en doet het afbreuk aan het geheel, of het nou onderdeel uitmaakt van de leercurve van het karakter of niet.

En de serie bewijst zelfs dat het niet nodig is om telkens weer deze grappen te blijven spuwen. Er zijn een paar afleveringen waarin deze grappen wat minder vaak voorbij komen en er door het prima acteerwerk en de hilarische situaties toch flink wat gelachen kan worden. Vooral de momenten waarbij weer iemand jammerlijk faalt, en die waarbij Judomaster, een vijand van Peacemaker en zijn vrienden, flink tekeer gaat zijn om van te smullen.

Ondanks de slechte grappen die veel en veel te vaak voorbij komen en het gemiddelde acteerwerk, is Peacemaker een vermakelijk geheel. De serie wordt net als zijn hoofdpersoon gaandeweg steeds weer wat interessanter, naarmate het einde van het seizoen in zicht komt. En als het einde van seizoen 1 er dan bij de achtste aflevering is, maakt de serie het waar en meer dan dat. Zodra het seizoen afgelopen is, wil je meer. Gelukkig krijgen we dat, want de serie krijgt een tweede seizoen.