Paranoia (film) Review

Privacy is een groot vraagstuk in Nederland. Ook onder gamers speelt het: Is het zo erg dat je Xbox One voortdurend online is, als dit al jaren zo is met je smartphone? De film Paranoia speelt in op deze ‘trend’. Te snel in elkaar gestampt of toch het kijken waard?

Laatst zei iemand dat science fiction-films meestal niet een futuristisch beeld scheppen van hoe de wereld er over een x aantal jaar uit zal zien, maar dat het juist veel zegt over hoe ver technologie nu in ons dagelijks leven is doordrongen. Paranoia is geen science fiction film, hoewel er hypermoderne technologie wordt gebruikt die jij en ik nog niet thuis hebben geinstalleerd. Overal zijn camera’s, mobiele telefoons die er nog meer high tech uitzien dan we nu al tot onze beschikking hebben en interessante toestellen voor identificatie te zien.

De film is gemaakt door regisseur Robert Luketic, die eerder vooral comedyfilms deed zoals Legally Blonde en The Ugly Truth. Dit laatste project neigt meer naar het door hem geregisseerde 21, waarin een aantal universiteitsstudenten hun slimme koppen inzetten om kaarten te tellen en daardoor bakken met geld te verdienen in Las Vegas. Het motto: ‘What happens in Vegas, stays in Vegas’ gaat hier niet op, want met Paranoia kiest Luketic wederom voor snelle jongens en slimme dames, die er allemaal goed uitzien en een enorme drive hebben om het onderste uit de kan te halen.

Hoewel 21 draait om een groepje, is er in Paranoia vooral één jonge hond die een sleutelrol heeft, en dat is Adam Cassidy (gespeeld door Liam Hemsworth uit The Hunger Games). Als hij samen met zijn team na een slechte pitch wordt ontslagen door zijn baas Nicolas Wyatt (gespeeld door Gary Oldman uit The Dark Knight Rises), dan besluit hij van de bedrijfscreditcard nog een keer te genieten in een club. Zijn vrienden gaan er leuk in mee, maar Cassidy neemt de benen al vrij vroeg omdat hij een one-nightstand heeft met de betoverend mooie Emma Jennings (gespeeld door Amber Heard uit Drive Angry).

Jeugdvriend en aartsvijand
Wanneer Cassidy de volgende ochtend vlug naar haar werk vertrekt, wordt hij van de straat geplukt door de handlangers van meneer Wyatt. Die is uiteraard niet zo blij met de duizenden dollars die zijn ex-medewerker heeft gespendeerd en zint op wraak. Hij eist dat Cassidy in dienst treedt bij zijn jeugdvriend en inmiddels aartsvijand Jock Goddard (gespeeld door Harrison Ford uit Indiana Jones) om daar fiks wat bedrijfsspionage te plegen en te ontdekken waarom de nieuwe smartphone die Goddard's bedrijf binnenkort uitbrengt zo’n revolutie is.

Bij zo’n nieuwe baan kun je natuurlijk niet aankomen als een slonzig of enigszins normaal figuur; je moet jezelf in een net pak steken, een mooie auto rijden en een prachtig appartement bewonen. Wyatt geeft het Cassidy allemaal. Eerst zijn al die rijkeluisspulletjes natuurlijk erg aantrekkelijk, maar Cassidy heeft thuis ook een zieke vader zitten uit de arbeidersklasse. Het moge duidelijk zijn, deze hele situatie wordt een nogal lastige en emotionele exercitie voor de jonge Cassidy en het is de vraag of hij zich staande weet te houden in de titanenstrijd van de concurrerende bedrijven.

Op zich is het concept best interessant. Wat vooral erg aantrekkelijk is, is dat Luketic de huidige technologie optimaal gebruikt. Camera’s, smartphones, computers; al deze moderne technologieën worden ingezet om een beeld te scheppen van hoe de huidige wereld er steeds meer uit begint te zien. Als Cassidy het bedrijf binnenkomt, dan wordt hij direct gescreend door diverse camera’s die hem compleet doorlichten. Via zijn telefoon weten mensen precies waar hij zich bevindt wanneer hij buiten kantoor is. Hoe ver je inbreuk kunt plegen op iemands privacy voert de achtergrond in deze film, maar lijkt niet de aandacht te krijgen die hij volgens de naam van de film verdient.

Hoezo Paranoia?
Daarom is Paranoia wat ons betreft ook niet echt een goede titel. Het is niet alsof Cassidy overal argwanend tegenover staat, en er komt slechts één moment in de film voor waarin iemand een paniekaanval krijgt. Deze aanval is slechts een kwestie van seconden. Deze film geeft de kijker ook geen paranoïde gevoel. Je denkt eigenlijk vooral: stap er nou uit Cassidy, het is dom wat je doet. Dat is niet een heel positief gevoel en Paranoia zal je dan ook niet heel blij uit de bioscoop doen stappen. Om eerlijk te zijn heb je nadien een gevoel alsof er een last van je schouders is gevallen. Phieuw, gelukkig, het is voorbij.

Mocht het nog niet duidelijk zijn, deze film is niet goed. Een schande met zo’n keiharde cast vol A-listers. De film geeft jou als kijker het gevoel dat je slimmer bent dan al deze mensen, maar toch word je er niet blij van. Het is niet zo dat de acteurs en actrices ongeloofwaardig spelen, want het zijn acteurs die al jaren en soms zelfs decennia meelopen. Het is simpelweg wat ze zeggen. Het feit dat er maar een quote uit de film is die op IMDB staat, geeft al weg dat de gesprekken niet je van het zijn. Het gaat bovendien ook om wat er niet gezegd wordt, want dat maakt deze film nog irritanter.

Er zijn nogal wat plotgaten te bespeuren in Paranioa, die we helaas niet erg diep kunnen uitlichten omdat we daarmee belangrijke plotwendingen kunnen verklappen. In ieder geval voelt het einde heel afgeraffeld. Je komt er helemaal niet achter hoe het nou precies met iedereen afloopt, hoe iedereen zich daarbij voelt en waarom er bepaalde keuzes worden gemaakt of mogelijk zijn. Het is erg frustrerend, want dit is een film die heel erg opbouwt naar het einde.

Voelt als een lange vergadering
Het kan ook zijn dat dat opbouwen naar het einde zo voelt, omdat de tweede akte simpelweg ontzettend lang lijkt te duren, waardoor je een soort verlangen krijgt naar het einde. Er gebeurt relatief weinig en je wacht tot er iets spannends gaat gebeuren, tot er iets uitkomt, tot er iemand uit de brand springt. Het is echt teveel een zakenmannenfilm, waardoor het saai en vervelend is en bijna voelt alsof je op je werk zit met ellenlange Excel-sheets voor je neus, in plaats van in de bioscoop met je bak popcorn. Pijnlijk voor een film die het genre ‘thriller’ heeft om zo anti-spannend te zijn.

Er is een ding goed aan de film en dat merk je vooral aan het begin. Onze eigen Junkie XL heeft de muziek geregeld en daar heeft hij een fijne dancemix van weten te maken. Complimenten! Hij weet de saaiheid spannend te maken met zijn beats, en het is jammer dat dat vooral in het begin merkbaar is, maar dat de beats erin zitten, is al een genot.

Sowieso lijkt deze film aan het begin nog wel ergens op. Er wordt ingesproken op het gevoel dat veel twintigers momenteel hebben, namelijk dat ze de verloren generatie zijn. Het is crisis, je kunt amper aan een baan komen en alles draait om presteren. Toch blijkt uit de rest van de film niet dat daar een oplossing voor is, of dat er twintigers bestaan die wel succesvolle bedrijven hebben. Spijtig, want dan loop je als jongere de bioscoop uit met niet alleen een slecht gevoel over de film die niet goed in elkaar zit, maar ben je ook nog herinnerd aan dat hopeloze gevoel van crisis en krapte op de arbeidsmarkt.

Hard werken om uit te kijken
Wat ons rest te zeggen over deze film, is dat het maar goed is dat Kevin Spacey de rol van Wyatt afsloeg. Paranoia heeft veel ‘geleend’ van andere films in het ‘zakenmannengenre’ zoals Arbitrage en Wall Street, maar weet daar niet een boeiende, nieuwe kijk op te geven. De sterrencast heeft geen interessant script in handen gekregen, en het is merkbaar dat ze ook geen zin hebben om er veel meer van de maken dan dat. Erg leuk hoe er op bijzondere wijze met moderne technologie wordt gespeeld, maar deze film over werken is vooral hard werken om helemaal uit te kijken.