Pandora's Tower Review

Stel je voor: je lieve, vegetarische vriendin is getroffen door een akelige vloek die haar langzaamaan verandert in een afzichtelijk gedrocht. Hoe ver zou jij gaan om haar te redden?

Aeron, de held van Pandora’s Tower, gaat heel ver. Zijn vriendin Elena is namelijk daadwerkelijk door een vloek getroffen en ze heeft monstervlees nodig om te overleven en een akelige metamorfose af te wenden. Helaas voldoet niet elk soort vlees aan de eisen. Nee, Aeron zal het moeten zoeken in een mysterieus kasteelachtig gebouw met dertien torens. In elk van die torens huist een grotesk monster en pas wanneer Elena alle dertien harten van die monsters verslindt, zal ze genezen van de vloek. Tot die tijd zal het meisje continu meer op een monster gaan lijken, een proces dat gelukkig tijdelijk teruggedraaid kan worden door haar vlees van ‘gewone’ monsters te voeren.

Beauty or the beast
Dat is het concept van Pandora’s Tower in een notendop. Daarbij staat de relatie tussen Aeron en Elena centraal en naarmate het verhaal volgt, ontpopt zich een teder doch verrassend verhaal. Niet alleen zul je veel leren over onze protagonisten, maar ook over de mysterieuze torens en het vreemde oord waar de helden zich bevinden. Het verhaal doet zich uit de doeken door middel van gevonden brieven, tussenfilmpjes en dromen en laat zich het beste zelf ontdekken, dus hier zul je verder niets over het plot van het spel te weten komen. Zie dat als een goed teken, want wij hebben er weinig moeite mee een slecht en voorspelbaar verhaal te verklappen.

Wel willen we graag zeggen dat ontwikkelaar Ganbarion de relatie tussen Aeron en Elena op tactische wijze onderstreept. Zodra je een toren binnengaat, begint er linksonder in je scherm een metertje leeg te lopen. Het geeft aan hoe ver de metamorfose van Elena is gevorderd en dat resulteert in een permanente druk. Voor ongeveer een kwartiertje kun je zorgeloos ronddwalen, maar dan klinkt een gong een weet je dat de transformatie begint. Vanaf dat ogenblik probeer je naar het einde van het level te sprinten om een enorm hart uit het lichaam van een monster te snijden. Haast is geboden en ben je laat, dan word je getrakteerd op een gruwelijk filmpje waarin we een bijna geheel getransformeerde Elena vinden; een afzichtelijk gedrocht met bochels, tentakels en een overvloed aan slijm. Na dat eenmaal aanschouwd te hebben, kun je het bijna niet meer over je hart verkrijgen nogmaals zo laat te zijn.

Geslaagde besturing
Naast een interessant verhaal, moet Pandora’s Tower ook vernieuwen op het gebied van gameplay. Het spel probeert namelijk de unieke besturing op interessante wijze toe te passen en slaagt hier op het eerste gezicht in. Aeron beweegt zich middels de nunchuk voort en beschikt, zoals men van dit type game verwacht, over een zwaard dat zich met de A-knop laat bedienen. De held beschikt echter ook over een speciale ketting die te gebruiken valt door op het scherm te richten. Deze ketting maakt zich onder andere nuttig in gevechten, waar je bijvoorbeeld op een vijand kunt richten om hem vast te ketenen. Een zwiep van de Wiimote geeft hem vervolgens een flinke klap.

De mix tussen meer traditionele controls en het richten met de Wiimote pakt prima uit, want het kost nauwelijks moeite om zowel Aeron te bewegen als met de ketting bezig te zijn. Dit blijkt vooral wanneer je probeert het spel met de Classic Controller Pro te spelen; plotseling bestuur je met de linkerstick het personage, terwijl je met de rechterstick een cursor over het scherm stuurt. Het levert een onhandig en onplezierig schouwspel op, dat duidelijk maakt waarom ontwikkelaar Ganbarion ervoor koos dit spel enkel voor de Wii te ontwikkelen en tegelijkertijd de creatieve potentie van de console nogmaals benadrukt.

Net niet
De besturing levert echter wel twee problemen op, die de game ervan weerhouden een topper te zijn. Ten eerste zorgen de controls voor een vechtsysteem dat aan de ene kant niet diep genoeg en aan de andere kant niet bruut genoeg is. Je kunt weliswaar veel met de ketting – onder andere vijanden aan elkaar binden en vijanden grijpen en wegsmijten – maar het kan het vechtsysteem niet eigenhandig draaien. Het feit dat Aeron een mêlee-wapen draagt lost dat probleem wel op, zou je denken. Dat is helaas niet zo, want daartoe gebruik je enkel de A-knop en dus ben je voor een groot deel aan het buttonbashen.

Was het mogelijk geweest om je mêlee-aanvallen vloeiend te vermengen met het gebruik van de ketting, hadden we een uniek en intrigerend vechtsysteem gehad. Dat is echter niet het geval en dus verloopt de actie vaak hakkelig. Bijzonder heftige en memorabele bewegingen staan er niet tegenover, waardoor de normale gevechten na verloop van tijd hun glans verliezen. De mogelijkheid andere wapens te gebruiken en deze op te waarderen, weet hier nauwelijks verandering in aan te brengen. Laten we duidelijk zijn; de gevechten zijn geenszins slechts uitgewerkt, maar missen de diepgang van een Bayonetta of de bruutheid van een God of War.

Geen Spielberg
Het andere minpunt van de besturing is het gebrek aan controle over de camera, een probleem dat veel Wii-games ondervinden. Pandora’s Tower slaagt er over het algemeen in de omgeving duidelijk en soms zelfs stilistisch in beeld te brengen, maar af en toe laat de camera je in de steek. Vooral op het punt waar het spel schakelt tussen camerastandpunten, ontstaan nu en dan problemen. Vijanden die net buiten beeld staan bijvoorbeeld, of desoriënteerde overgangen die je de verkeerde kant uitsturen. Het maakt de game geenszins onspeelbaar, maar zo nu en dan kan het als irritatiepuntje optreden.

Gelukkig draait deze game eigenlijk niet om gevechten met mondaine vijanden of het oplossen van oppervlakkige puzzels die nauwelijks hersenkracht vereisen; het draait om de eindbazen (en het verhaal) en juist daar zijn bovenstaande minpunten nauwelijks van toepassing. Elk van de meesters vereist een andere aanpak en het is een heerlijke uitdaging om uit te zoeken hoe de zwakke plek – die natuurlijk fel oplicht – geraakt kan worden. Het feit dat de beesten doorgaans rustig afwachten tot jij de eerste steen gooit, doet aan de klassieker Shadow of the Colussus denken, waar het daadwerkelijke gevecht vaak vergelijkingen met The Legend of Zelda afdwingt. Meer welkome associaties kunnen wij ons niet indenken.

RPG: ja of nee?
Een terechte observatie zou zijn dat die twee games zichzelf geen RPG’s noemen. Hoewel Pandora’s Tower deze term wel dikwijls opgespeld krijgt, is dat nauwelijks terecht. Je kunt weliswaar her en der wat loot vinden, stijgen in level en wapens upgraden, maar van een echte RPG is nauwelijks sprake. Het spel laat zich prima spelen als action-adventure en looten doe je toch niet; je heb immers altijd haast! Tevens kun je je geld beter besteden aan healthpotions en cadeautjes dan wapens, aangezien je relatie met Elena een directe invloed heeft op het einde van de game. Er zijn verschillende eindes en wil je de beste afsluiting, zul je de dame flink in de watten moeten leggen.

Grootse visie, beperkte mogelijkheden
Ganbarion maakt met Pandora’s Tower duidelijk dat het een studio is met goede ideeën en een intrigerende visie. Dat blijkt wel uit de interessante verhaalvertelling en geslaagde baasgevechten. Pandora’s Tower maakt echter ook duidelijk dat de ontwikkelaar nog niet de benodigde ervaring heeft om de ware potentie van de titel tot zijn recht te laten komen, aangezien het mede door het vlakke vechtsysteem en af en toe tegenstribbelende camera nauwelijks weet te imponeren om gameplay-gebied. Dat maakt dit een goed spel voor liefhebbers van een goed verhaal en een uitdagend baasgevecht, maar een mindere dungeon crawler.