Painkiller: Hell & Damnation Review

Painkiller: Hell & Damnation. Als je dat leest, dan zegt dat stemmetje in je hoofd deze vier woorden waarschijnlijk niet met een piepstem. Painkiller spreek je uit met een zware stem en dat is ook precies wat je kunt verwachten: een rauwe, duistere game.

Dit is een remake van de first-person shooter Painkiller die in 2004 verscheen, gemaakt door People Can Fly. Inmiddels is die studio vooral bekend door hun werk aan Gears of War. Deze Painkiller, Hell & Damnation, is ontwikkeld door The Farm 51, dat gedeeltelijk bestaat uit ex-medewerkers van People Can Fly.

Het is dan ook niet verbazingwekkend dat deze nieuwe Painkiller hier en daar lijkt op Gears of War. Bijvoorbeeld het verhaal. Je volgt de stoere dude Daniel Garner, die op een tragisch moment een eind aan zijn leven ziet komen, evenals aan dat van zijn vriendin Catherine. Uiteraard krijg je nog wat weemoedige flashbacks te zien voordat Garner zijn ziel aan de Dood besluit te verkopen zodat hij zijn vrouw ooit zal weerzien. Het is erg cliché, maar gelukkig wordt er niet te veel aandacht besteed aan de trauma’s van meneer Painkiller.

7000 zielen doorboren
Hetgeen waarvoor je deze game koopt, gaat namelijk vrij snel van start. De Dood belooft je dat je Catherine weer ziet als je 7000 zielen met een kogel doorboort of op een andere manier de dood injaagt. Dat laatste kan bijvoorbeeld met een wapen dat op het eerste gezicht een pistool lijkt, maar alleen van dichtbij vijanden kan krenken omdat het puur ronddraaiende messen zijn.

Erg leuk om te gebruiken, want het bloed spettert al in de rondte als je een kogel door iemand heenjaagt, en dat bloederige effect is nog veel groter als je met ronddraaiende messen in iemands middenrif prikt. Opmerkelijk, want je staat meestal tegenover skeletten en andere halfdode figuren die er meestal om bekendstaan juist niet meer uit bloed en stukken vlees te bestaan. Erg geloofwaardig is Painkiller: Hell & Damnation dan ook niet en dat ligt dus niet alleen aan het enorme cliché van de stoere man die zijn vriendinnetje mist en zijn veel te zware stem die Jon St. Jon insprak, die bekend is van Duke Nukem.

De game mag ongeloofwaardig en over de top overkomen, het is wel griezelen geblazen. Vooral als je met een koptelefoon op gamet, dan schrik je regelmatig op van plotseling opduikende skeletten en enge geluiden. De sfeer in de levels is spookachtig goed. Zo word je op het begin meteen al losgelaten op een kerkhof en de volgende levels spelen zich af in een half-verlaten cathedraal. Zeer sfeervol en prachtig om te zien.

Sowieso blinkt dit spel uit in zijn graphics, want zowel de omgevingen als de vijanden zien er adembenemend uit. Ook aan de eindbazen is aandacht besteed. Dit zijn bijvoorbeeld grote, lompe kolossen die heel dramatisch ter aarde storten als ze hun laatste adem uitblazen. Het is eerst in het scherm wel even zoeken waar je precies kunt zien hoeveel schade je al bij een specifieke baas hebt veroorzaakt, maar dat wordt klein rondom je kompas weergegeven.

Volg het kompas
Het kompas, dat zich boven in je scherm bevindt, is wel heel belangrijk. Hierop kun je namelijk zien waar je heen moet om verder te komen, maar dat is alleen als je alle vijanden in een bepaald gedeelte hebt omgelegd. Soms word je gedwongen om alle hoeken en gaten van een level te bekijken, zodat de laatste (hordes) vijanden worden ‘ingestart’. Na die slachting kun je dan pas zien waar je rode gedeelte is om verder te gaan.

Hoe makkelijk die hordes vijanden je worden gemaakt, ligt uiteraard aan welke moeilijkheid je kiest. Daydream is makkelijk, dan volgen Insomnia en Nightmare, en als je echt uitgedaagd wilt worden tot op het bot, dan kies je voor Trauma. In Daydream moet je je best doen om af te gaan, want het regent kistjes met ammo. Steeds als je een slechterik hebt gepakt, dan verandert zijn lichaam in een soort groene gloed die je health op peil houdt.

Maar het is natuurlijk het beste om die botjes gooiende skeletten helemaal geen kans te geven om je pijn te doen, en dat doe je met het eerdergenoemde draaiende meswapen, maar ook door middel van allerlei soorten pistolen. De verschillen tussen de wapens zijn duidelijk merkbaar. Zo zijn er guns die lekker hard schieten waardoor vijanden meters door de lucht vliegen als je ze raakt, maar daarbij duurt het vaak lang voordat je een nieuw schot kunt lossen. Heb je weinig geduld, dan kun je beter een gun kiezen die snel achter elkaar schiet maar minder effect heeft.

Meer dan het neerhalen van hordes vijanden is de campagne van Painkiller: Hell & Damnation niet, en dat kan eentonig worden, maar er komt zoveel bloed en gorigheid bij kijken in de soepele gameplay dat het niet snel verveelt. Een hele avond lang hack 'n slashen past niet zo bij dit spel, maar voor dagelijks een uurtje stoom afblazen na een lange dag werk of school is Painkiller perfect.

Prima vermaak
Painkiller: Hell & Damnation is dus meer een snackgame dan een diepe ervaring. De sfeer is griezelig en de graphics zijn indrukwekkend, maar het lijkt niet gemaakt om serieus genomen te worden als first-person shooter. En dat is niet erg, want de besturing werkt soepel en je kunt er heerlijk op los slashen en schieten. Painkiller: Hell & Damnation is prima vermaak en eigenlijk was die superlage stem van Jon St. John daar helemaal niet voor nodig, de titel zegt genoeg.