Outlast Review

Het is alweer een behoorlijke tijd geleden dat er een echt goede horror-game in de schappen lag. Op de PlayStation 4 is er zelfs nog helemaal geen één. Tot nu dan. Ontwikkelaar Red Barrels heeft namelijk Outlast naar de PlayStation 4 geport. Is dit de horror-titel waar we op hebben gewacht?

Outlast is een spel dat gratis te downloaden is op de PlayStation 4, maar alleen voor mensen die lid zijn van PlayStation Plus. Ben je dat niet, dan kost de game je een kleine zestien euro. Niet veel dus voor een relatief zeer goede game, die garant staat voor actie en spanning.

In Outlast ga je op onderzoek uit in een soort inrichting waar de laatste tijd hele rare gebeurtenissen plaats hebben gevonden. Je speelt een onderzoekend journalist genaamd Miles en zoekt bewijs door je belevingen te filmen met een camera. De camera bevat nightvision view en speelt dus een belangrijke rol in de vele donkere kamers. Samen met je technische vriend probeer je te achterhalen wat er is gebeurd, maar al snel zul je moeten vluchten voor je leven.

Het verhaal van Outlast is wat voorspelbaar en niet heel vooruitstrevend. Het heeft dezelfde elementen als andere horror-games. Denk hierbij aan een gestoorde dokter die wat aan het experimenteren is en veel dezelfde opdrachten als: 'probeer de stroom weer in te schakelen'. Het relaas is bijzonder simpel en Outlast is niet een vernieuwende titel als het op het verhaal neerkomt.

Ook de controls zijn vrij ouderwets en hetzelfde als wat wij gewend zijn van andere games. Verder dan rennen, je camera pakken en af en toe wat oprapen en springen gaat het eigenlijk niet. Zelfs iemand die nog nooit een controller in zijn handen heeft gehad, kan de protagonist door het gedoemde gebouw leiden. Outlast is allesbehalve vernieuwend als je kijkt naar eerdere titels in het horror-genre. Het wil niet echter niet zeggen dat je niet bang gaat worden tijdens het spelen.

Sterker nog, wij kunnen garanderen dat zelfs de mensen met stalen zenuwen en geen sprankje angst zichzelf niet zo comfortabel zullen voelen tijdens het spelen van Outlast. De sfeervolle muziek is echt perfect getimed en speelt hierbij een belangrijke rol. Daarnaast krijg je niet alleen te maken met verschillende zogeheten jump-scares, maar ook het gevoel dat je continu achtervolgd wordt. Dit in combinatie met het effect van verrassing is een dodelijk duo.

Vergelijk het gevoel dat je achtervolgt wordt een beetje met Slender. Ook daar word je continu achterna gezeten door een schim. Dat aspect en de verwarring die je te verduren krijgt zijn beter uitgewerkt dan in Slender. Het ene moment loop je rustig door een gang en het andere moment zit je te schuilen in een kast, hopende dat het monster je niet ruikt of ziet.

Op zulke momenten kun je ook keuzes maken. Je kan in de kast blijven zitten en hopen dat je het er levend vanaf brengt, of je gaat voor je kansen en stormt naar buiten op goed geluk. In de tweede situatie zul je lang achtervolgd worden, tot je uiteindelijk gepakt wordt en jij je eigen hart uitgerukt ziet worden. Het is onduidelijk of dit een weg is die je echt in kan slaan om de game te voltooien, aangezien ondergetekende iedere keer gepakt werd door het monster.

Maar het is in ieder geval goed uitgewerkt. Je weet namelijk niet wanneer het fout gaat. Bij veel spellen weet ja al na het maken van je beslissing of je dood gaat. Bij Outlast is dat niet het geval. De game laat je denken dat al je keuzes goed of mogelijk zijn, tot je bruut vermoord word.

Verrassingen zullen er ook veel zijn, zoals dat een goede horror-game ook betaamd. Na echt opgelet te hebben en geconcentreerd te spelen werden we nog telkens verrast door Outlast. Je kan bijvoorbeeld heel veel deuren openen - dit doe je overigens door de deurknop vast te pakken en langzaam naar voren of achteren te lopen, wat zorgt voor een heel goed effect - maar achter heel veel deuren schuilt niets.

Ook kom je heel vaak terug op stukken waar eerst niets gebeurde, maar waar je nu de stuipen op het lijf gejaagd wordt. De momenten waarop er iets gebeurd, zijn voor je gevoel gewoon heel willekeurig.

De gameplay daarentegen is niet bepaald verrassend. Na een tijdje gaat het zelfs repetitief worden. Het is de hele tijd: 'pak dit' of 'zoek dat'. Hierbij volg je dan het aangewezen pad tot je vervolgens weer een nieuwe opdracht krijgt. Dit staat echter los van de dingen die zich tussen het uitvoeren van de opdrachten afspelen. Deze zijn dus wel verrassend, zoals hierboven aangegeven. Bovendien wordt de gameplay tegen het einde veel minder repetitief.

Naast elementen als muziek, verrassingen en spannende achtervolgingen is het ook de rol van first-person view die enorm van belang is en ook heel goed is uitgewerkt. Loop je door een deur, dan zal de protagonist langzaam de hoek omgaan met zijn hand op de deurstijl. Dat geeft je echt het gevoel dat hij, net zoals jij, ook onzeker is. Dit wordt ook verduidelijkt als je naar de ademhaling van de onderzoekd journalist luistert. Op spannende momenten grijpt hij wanhopig naar een beetje zuurstof.

Daarnaast zal op aangrijpende momenten de first-person view feilloos meebewegen en doen wat een persoon in het echt ook zou doen. Kortom, het zorgt voor realisme en voor extra spanning.

Outlast is dus een lekkere old school horror-game die niet veel vernieuwing met zich mee brengt. Dat betekent echter niet dat de game niet gruwelijk tof is. Ieder detail is tot in de puntjes uitgewerkt door ontwikkelaar Red Barrels. Zo is de muziek en het gebruik van first-person echt perfect en zitten er ontzettend veel verrassende momenten in. Outlast is echt een game die je moet spelen als je fan bent van horror-games. Misschien is het niet de meest vernieuwende of beste game ooit, het geeft wel garantie voor angst. Bovendien is de game gratis bij PlayStation Plus, dus zeker het proberen waard.