Omerta: City of Gangsters Review

Het valt niet mee om een succesvolle gangster te zijn. Een doorsnee werkdag van een maffioso bestaat namelijk niet alleen uit het rondlopen in een maatpak en het verstoppen van paardenhoofden in bedden. Omerta: City of Gangsters leert ons dat het gangsterleven ook best wat saaie kanten heeft.

Voordat je begint met het opbouwen van je maffia empire, kies je een naam en een foto van The Boss (of The Lars in ons geval), het hoofdpersonage van Omerta. Je selecteert een aantal kenmerken die je vaardigheden bepalen, en voor je het weet sta je in Atlantic City. Tenminste, nadat je lang genoeg gewacht hebt voor de game om te laden. De Xbox 360 versie (die wij gespeeld hebben voor deze recensie) gaat namelijk gebukt onder flinke laadtijden, die net iets te vaak voorkomen. Veel tijd om rond te kijken in Atlantic City is er echter niet, er zal gewerkt moeten worden . In het eerste uur van de game krijg je een uitgebreide tutorial voor je kiezen die je de fijne kneepjes van het gangstervak aanleert. Volgens Omerta begint het succesverhaal van een gangster in ieder geval met het verkopen van bier.

Pizzeria's bouwen
Al snel blijken er nog veel meer manieren te zijn om aan je geld te komen. Winkels kunnen worden overvallen of opgekocht worden, in leegstaande panden kunnen bars en pizzeria's gebouwd worden en op de zwarte markt handelt men in wapens. Met het verdiende geld betaal je je personeel en de huur, en koop je nieuwe middelen om je imperium verder uit te breiden. Omerta: City of Gangsters is dan ook een strategiegame in de puurste zin van het woord. Je bekijkt alles van bovenaf, en door middel van allerlei menu's stuur je jouw personeel aan. In het management gedeelte van de game bestuur je de personages nooit direct, hier komt verandering in als je in een van de vele shoot-outs terecht komt.

Verwend door XCOM
Als een van je gangstermaten ontvoerd is, zit er immers niets anders op dan het brengen van een persoonlijk bezoekje aan de daders om te laten zien wie hier de echte topcrimineel is. Tijdens deze gevechten zoomt de game in op de plaats waar jouw team opgesteld staat. Het vechtsysteem van Omerta valt het best te vergelijken met de tactische gevechten van XCOM: Enemy Unknown. Jij en je tegenstander doen om beurten een zet, waarbij je alle personages een bepaald aantal 'vakjes' op het veld verplaatst. Komt een personage dicht genoeg in de buurt van een vijand, dan kan hij een aanval uitvoeren. De wapens die je teamgenoten mee de strijd in nemen, bepalen vervolgens of er geschoten wordt met een revolver of gehakt met een mes.

In theorie kunnen deze aanvaringen met de vijand erg spannend zijn. Je weet immers niet waar je tegenstanders uithangen en één verkeerde zet kan in principe het einde van de missie betekenen. Een game als XCOM heeft ons echter verwend met filmische camerastandpunten en vloeiende animaties, twee dingen die bij Omerta pijnlijk ontbreken. De poppetjes staan houterig op de kaart en als ze geraakt worden door rondvliegend lood zie je enkel een bloedvlekje verschijnen. Desalniettemin vormen de gevechten een welkome afwisseling van het managementonderdeel van Omerta, dat bij vlagen erg saai kan zijn.

Werken
En dat is het grootste probleem van deze game, meerdere malen bekroop ons het gevoel dat we aan het werk waren, in plaats van dat we aan het gamen waren. Alle missies komen erg traag op gang, omdat er keer op keer een begin moet worden gemaakt aan de bedrijven in een regio. Je stuurt je mannetjes eropuit en dan is het wachten totdat een actie is voltooid. In de tussentijd kijk je naar een straat waar zo nu en dan een autootje doorheen rijdt, en waar mannetjes heen en weer wandelen. Zeker in het begin van de game, als je 'squad' met mannetjes die je eropuit kunt sturen nog bestaat uit twee of drie, gaat alles erg moeizaam en langzaam. Ook hebben je acties nauwelijks gevolg op het uiterlijk van de omgeving. Als je besluit een gebouw om te dopen tot pizzeria, ziet dat huis er precies hetzelfde uit als een pand waar illegale bokswedstrijden worden gehouden. Het enige verschil is een icoontje boven het desbetreffende huis.

Niet af
Als we Omerta als een geheel bekijken, voelt het een beetje alsof de game nog niet helemaal af was toen hij de deur uit ging. Zo is er voice-acting in de game, maar alleen voor de eerste twee zinnen van iedere lap tekst, en is de achtergrondmuziek op sommige punten zo slecht geknipt dat je hem hoort 'loopen'. Toch weet de game een overtuigend gangstersfeertje over te brengen met de zwart wit foto's van je manschappen en de eerder genoemde achtergrondmuziek. Aan de hoeveelheid content ligt het in ieder geval niet, er zijn talloze missies om je doorheen te managen en schieten, en de verschillende moeilijkheidsgraden en andere modi zorgen voor genoeg herspeelbaarheid. De vraag is alleen of je na één tripje naar Atlantic City nog een keer terug wilt.